Het pleintje bij de campus

Verveeld leunde Lilian tegen de zijkant van een van de bankjes. Het was donderdagavond en er was geen zier te beleven. De meeste van haar vrienden hadden tentamens die eraan kwamen en waren er serieus mee bezig gegaan, terwijl Lilian de meeste boeken nog niet eens aangeraakt had. Ondertussen was ze al een keer op het matje geroepen om haar magievakken, daar had ze wat mee gedaan, maar bij haar berisping dat ze vaker bij de werkgroepen van haar reguliere studie moest zijn had ze enkel geknikt en het weer vergeten toen ze naar buiten liep.
Ondertussen had Lilian een sigaret opgestoken en keek ze naar de enkele leerling die zich vanuit de bibliotheek in de school haastte naar zijn of haar slaapkamer. Het was niet gek dat ze zich haastte, er stond een lichte miezerregen, zoals vaker in Engeland. Maar Lilian had geen zin om weer naar binnen te gaan.

Jay had net getraind in zijn kamer. Het scheelde een hoop dat hij zijn dumbells mee had genomen. Maar roken was helaas niet toegestaan op de kamers. Een geërgerde zucht verliet daarom zijn lippen en hij pakte het pakje sigaretten, stopte het in zijn joggingbroek zak en liep daarna de kamer uit. De zwarte tanktop kleedde iets te veel af naar zijn zin, maar hé... wie zou er nu nog buiten zitten? Hij stak zijn sigaret op nog voordat hij een voet buiten had gezet.
Zijn ogen moesten even wennen aan de duisternis en wanneer dat zo was verstijfde hij even. Zijn ogen wat groter, al was dit een milli seconde, waarna hij weer in beweging kwam naar een bankje. Jay keek naar de jongedame die buiten tegen een zijkant aan leunde. "Over perfect weer kiezen gesproken... Het is weer stralend weer in Engeland." zei Jay. De toon van sarcasme was overduidelijk. In zijn hele houding was spanning te zien en hij nam een flinke trek van de sigaret. Hij hield de lucht even binnen en blies deze daarna uit. Een beetje spanning verliet daardoor zijn lichaam.
Daar stond hij dan, buiten... in zijn "thuis-sport-kloffie"

De deur van het campus complex ging open en er kwam zowaar iemand naar buiten, meestal gingen er rond dit tijdstip mensen naar binnen, maar ze had kunnen weten dat ze niet de enige was die regelmatig haar nicotineverslaving moest bijwerken. Even later stond de jongeman in hetzelfde schijnsel van de lantarenpaal als zijzelf. Hij kwam haar niet bepaald bekend voor, misschien was hij nieuw, of hadden ze elkaar gewoon altijd misgelopen. Dat laatste was ook niet zo heel gek met de hoeveelheid personen hier op de school.
"Ik zal de beslissing nooit kunnen begrijpen, waarom ze deze school niet gewoon ergens op de bahama's hebben neergezet." reageerde Lilian instemmend. Ondertussen hing haar blonde haren al in slierten langs haar gezicht, gelukkig was het te donker om te zien dat ook haar mascara ondertussen meer rond haar ogen zat dan op haar wimpers.
"Wezen sporten?" was de volgende opmerking van Lilian toen ze de jongen wat beter had bekeken, hij zag eruit alsof hij zojuist uit de sportschool kwam zetten.

Jay liet een korte 'hmpf' in de vorm van een lachje horen wanneer ze een antwoord terug kaatste op zijn sarcastische opmerking over het weer. "Touché..." Hij keek even toe in het schijnsel van de lantaarnpaal hoe de kleine druppels als een deken naar beneden kwamen zetten. Haar vraag over het sporten was redelijk te begrijpen. Hij schudde zijn hoofd en keek naar haar, een eerder genomen hijs uitblazend. "Nee, gewoon in mijn kamer. Geen zin in de sportschool vandaag. Morgen weer." Hij reageerde eigenlijk steeds meer ontspannen. Met andere woorden, hij zag nóg geen bedreiging in de jonge vrouw voor hem. "Schijnbaar ben ik niet de enige die de drang naar nicotine moet stillen." Hij wierp daarbij een blik op haar sigaret en keek daarna weer voor zich.
Hoewel hij er nog maar kort stond, hadden de regen het zweet zich met elkaar gemengd en gleden ze op onregelmatige wijze over zijn spieren. Ze koelden niet te snel af op deze manier. Het was te vergelijken met een douche.
"Ik ben dan nieuw op school, en heb redelijk wat gezichten gezien. Maar de jouwe nog niet. De naam is Jay Aeon... Zeg maar gewoon Jay..." sprak hij toen opeens. Maar hij keek haar niet aan. Niet omdat hij dat niet wilde, maar meer omdat hij dat niet voor de volle honderd procent durfde.

Lilian kon een lachje niet verdringen, het kon helemaal geen kwaad om wat sociale contacten op te doen op zo'n deemoedige avond. Maar serieus, een school die van magie aan elkaar hing kon toch op zijn minst een soort speciaal weersysteem creëren? Een nieuwe sport-addict, Lilian dacht aan Aidan die ook al dagelijks in de sportzaal te vinden was. Lilian had soms al moeite met het zich aan haar eigen schema houden, dat schema bestond uit twee à drie keer per week hardlopen...
Lilian blies de rook uit van een trekje dat ze net genomen had, "Zeker niet," ze wierp een blik op de twee overblijfselen van haar vorige sigaretten, "hoewel verveling ook een rol speelt," gaf ze toe.
Uiteindelijk bleek Lilian gelijk te hebben, hij was inderdaad nieuw op deze school. "Aangenaam, Jay." zei ze, expres de naam herhalend zodat ze hem niet meer zou vergeten. Met haar blauwe ogen probeerde ze contact te zoeken met die van Jay, alleen hij keek weg. "Ik ben Lilian, ik ben hier sinds het begin van het schooljaar." zei Lilian toen maar terwijl ze toekeek hoe de as van haar sigaret omlaag dwarrelde. "Hoe vind je het tot nu toe?" Op een of andere manier leek Jay niet bepaald het studeertype.

Jay keek elke keer maar kort naar haar, observeerde haar vaak meer vanuit zijn ooghoeken om erachter te komen van hoe of wat. Zijn instinct zat gelukkig meestal goed. Jay schoot een ouder sigaret weg en stak een nieuwe op. Hij blies de rook rustig uit en zuchtte, meer vanwege de miezer regen als om iets anders. Bij haar woorden knikte hij begripvol. "Ohw ja... verveling speelt meer dan een rol..." Hij grinnikte kort en hij keek haar vanuit zijn ooghoeken aan wanneer ze zijn naam herhaalde. Jay glimlachte even. "Aangenaam Lilian. Ik ben er wel vanaf het begin, maar heb een tijdje terug afstand genomen. Heb een paar lessen gevolgd en that's it." sprak hij rustig voort. Bij haar vraag over hoe hij het vond haalde Jay zijn schouders op.
"Ik weet niet hoe ik het normaal moet brengen. Dus ik ga het gewoon zeggen. Het is te makkelijk. Ik kan elk vak zonder problemen gaan afronden zoals het er nu voorstaat. Dus... Ik doe gewoon rustig aan. Maar wel fijn dat de begeleiding met je gaven hier beter is. Het is en blijft moeilijk als je het alleen moet doen." Zijn blik werd donkerder dan voorheen. Hij week zijn ogen zelfs af. Hij heeft namelijk veel alleen moeten doen. Hij keek al snel weer op om een hijsje van de sigaret te kunnen nemen. "Hoe vind jij het tot nu toe?" Hij kaatste de vraag terug. Interesse tonen in de medemens hoorde er soms bij... Al wilde hij het liefst niet te veel interesse tonen. Maar... Lilian leek hem een aardig persoon en dus moest hij enige moeite doen om iemand te leren kennen. Bij iedereen, niet alleen bij haar. Hij zag hoe een student rennend het gebouw binnen ging. Hij maakte even een afkeurend geluid dat door zijn tanden heen kwam en schudde zijn hoofd. Rennen voor de regen... Het was niet alsof je druppels kon ontwijken.

pff eindelijk thuis met echt internet, haha
-
Lilian trok een wenkbrauw op toen hij vertelde dat hij het beter vond dat ze hier begeleiding hadden met hun gave, dan dat hij het alleen moest doen. Ze had nooit geweten dat ze de gave had, de paar aanwijzingen die er geweest waren had ze altijd toegeschreven aan het weer, een stroomstoring of toeval. Het was bij haar te weinig geweest om op te vallen en nog steeds, ondanks begeleiding kon ze vrijwel niets. Krachten mocht ze dan wel bezitten, maar er een talent voor hebben was een tweede.
"Hmm, ik vind het eerlijk gezegd niet heel spectaculair." gaf ze toe, "Teveel studeren, te weinig actie." Lilian was nooit een schooltype geweest en te lang op een plek blijven maakte haar onrustig. Ze merkte het nu al, een avondje vervelend was niets voor haar, ze moest altijd wat onderhanden hebben en ergens mee bezig kunnen zijn en het liefst al plannen maken voor de toekomst. Maar de plannen konden hier niet gemaakt worden, aangezien ze de komende jaren hier vast zou zitten om te studeren. "Het is niet zoals in de fantasyboeken, die ik vroeger las en studeren is niets voor mij, ik mis het rondreizen." waarom ze dat aan een wildvreemde vertelde, hoewel ze nu zijn naam wist, wist Lilian ook niet. Maar soms moest ze even haar ei kwijt en haar intuïtie vertelde haar dat Jay geen kwade persoonlijkheid had en dan was het voor Lilian al snel goed. Ondertussen volgde haar blik een student die naar binnen rende, hij gebruikte nog net niet zijn tas om droog te blijven. "Heb jij eigenlijk kamer genoten?" vroeg Lilian ineens, omdat haar gedachte een sprong maakte van de student die naar zijn kamer rende en haar gebrek aan kamergenootjes.

Jay grinnikte om haar woorden. "Nee, echt spectaculair is het niet nee. Het is geen X-Men." Zijn woorden gevuld met een licht sarcasme. Zijn ogen kneep hij even dicht tegen een druppel die in zijn ogen dreigde te gaan. De volgende stap was even in zijn ogen wrijven. Hij keek naar haar wanneer ze vroeg over kamergenoten. Jay haalde zijn schouders op en keek naar haar. "Nog niet, en voor mij hoeft het ook niet. Vind het prima zo." Hij keek kort om zich heen en wreef in zijn handen. "Jij dan? Jij een roomie aan wie je moet melden wanneer je weg gaat?" Jay stond op en wreef nog steeds in zijn handen. Hij stak zijn handen in zijn zakken en pakte nog een sigaret. Stak deze op. Hij rookte echt wat meer in gezelschap.

Lilian was niet zo bekend met films, maar ze wist dat X-men redelijk superkracht-achtig was. Ondertussen kon ze het sarcasme in zijn stem wel waarderen. Eigenlijk was het precies hoe ze zich voelde. Een magische school beloofde spanning, actie en sensatie, maar daarentegen bestond de realiteit grotendeels uit het lezen van theorie en studeren. Met haar vingers haalde Lilian een natte lok haar uit haar gezicht, de volgende keer zou ze de capuchon van haar sweater opzetten. Maar aangezien ze nu toch al nat was liet ze de regen gewoon over haar gezicht stromen. Bij zijn opmerking verscheen er een brede grijns op haar lippen, "Nee, ik kan tot diep in de nacht feesten zonder een kussen naar mijn hoofd te krijgen." Lilian drukte ondertussen ook haar sigaret uit, maar kon geen nieuwe pakken, haar pakje was deze avond erdoorheen gejaagd en om nou terug naar de stad te lopen voor een enkel pakje sigaretten zag ze niet zitten.

Jay keek even naar haar en glimlachte, een spottend lachje. "Geloof me... Een kussen zou nog aardig zijn als ik je roomie zou zijn. Ik gooi liever met emmers ijskoud water of sta achter de deur en geef je een hartaanval het moment dat je de lamp aan zou zetten." Hij grijnsde even. Hij begon wat losser te worden. Wanneer ze haar peuk uitmaakte keek hij haar vragend aan. "Laat me raden... peuken op." Hij glimlachte en pakte zijn pakje uit zijn broekzak om deze vervolgens aan haar voor te houden. "Houd die maar, zijn er misschien vijf uit, maar heb een hele slof op mijn kamer liggen." Hij liep nu om het bankje naar haar toe en ging op de leuning van het bankje zitten, zijn voeten op het zitgedeelte. Hij keek naar haar en haalde even een hand door zijn haren. Langzaam leek de regen een beetje minder te worden.

Op haar beurt keek Lilian hem met haar blauwe ogen aan, ogen waar zoals wel vaker een twinkeling in te zien waren als ze zich amuseerde. "Dan zal ik onthouden dat jou nooit als roommate zal accepteren, Jay." Emmers koud water en hartaanvallen waren niet de manier waarop ze thuis wilde komen na een avondje stappen. Aan de andere kant, het zou een goede manier zijn om te ontnuchteren... Lilian pakte dankbaar het pakje sigaretten aan, om er nog eentje te nemen om haar longen te verpesten, maar toen gaf hij aan dat ze de rest ook mocht houden. "Thanks, waar heb ik dat aan verdient?" Lilian pakte een van de sigaretten uit het pakje en stak hem weer aan. Het duurde alleen even voor haar aansteker precies deed wat ze wilde, maar uiteindlijk blies ze tevreden de rook uit. Het waren niet dezelfde sigaretten die ze altijd rookte, maar het was beter dan niets. Een gegeven paard mocht je simpelweg niet in de bek kijken. "Waar kom je eigenlijk vandaan?" vroeg ze toen, terwijl ze over de leuning van het bankje leunde toen Jay er plaats had genomen.

Jay haalde zijn schouders op bij haar vraag en gunde haar wederom een klein glimlachje. "Wel... Je bent het eerste vriendelijke gezicht dat me normaal behandeld hier op het terrein. Niet zoals sommige arrogante pik omhoog of bezemsteel in de kont mensen." Hij nam een trek en inhaleerde diep om deze daarna weer te laten gaan. Hij grinnikte om zijn eigen opmerking. "Merendeel van de mensheid zie ik zo..." Hij haalde zijn schouders op. En wanneer de vraag kwam waar hij wegkwam keek hij haar recht aan. Zijn ogen leken vloeibaar, alsof er continu iets heen en weer bewoog. Zo met het licht weg, was het net alsof zijn ogen licht gaven. "Dat is een lang verhaal, langer als dat de nacht is... En ik denk dat het duidelijk is dat ik niet bepaald hier uit de buurt kom." Hij week daarna zijn blik af en haalde een hand door zijn haren. Alsof hij nadacht, verward was en met zichzelf in tweestrijd zat.

Bij die opmerking moest Lilian even aan Alan denken, ook hij -hoewel met andere woorden- had gezegd dat ze een van de eerste was die hem normaal had behandeld. Het deed haar verbazen, want zij had nooit zoveel problemen met mensen, intuïtief ging ze de meeste kwallen gewoon uit de weg en anders probeerde ze er het beste van te maken. Toch vond ze het een aardig compliment, die haar een glimlach deed ontlokken die haar tanden liet zien. EVen dacht ze na over zijn opmerking over de mensheid, het klonk nogal negatief, hoewel ze hem niet direct als een negatief persoon zou opvatten, het had haar interesse gewekt, maar hij leek er niet heel veel op in te willen gaan, want hij ging al verder met het beantwoorden van haar vraag. Niet dat het veel duidelijker werd. "Ik heb alle tijd hoor." reageerde Lilian uiteindelijk, "Maar je hoeft me niets te vertellen, als je niet wilt." Lilian wist hoe hatelijk het kon zijn als mensen zich aan je opdrongen. "Ik kom in iedergeval uit Hongarije, ben je daar ooit geweest?" veranderde ze het onderwerp.

Jay schudde zijn hoofd. Haar gedachten waren zo duidelijk dat het de sfeer veranderde. Maar dat maakte niet uit, voor nu niet. Bij haar woorden dat ze alle tijd had rolde hij met zijn ogen. "Ergens had ik het kunnen weten dat je dat zou zeggen. En nee.. Ik ben nog niet in Hongarije geweest denk ik." Hij zuchtte en keek eens naar haar. "Ik ben gewoon.... niet... menselijk... denk ik. Ik ben wel menselijk, maar heb geen ziel zoals jullie. Logischer wijs gezien? Ik ben een ion... en dit lichaam is mijn tegenpool. Lang verhaal kort samengevat. Voor meer detail kan je beter naar Dr. Whitaker gaan. Mijn 'schepper'." Hoewel alles vriendelijk klonk, was het woord schepper nogal hatelijk uitgesproken. Hij pakte een ander pakje uit zijn broekzak en scheurde het open, pakte een peuk en stak deze op. "Einde verhaal... Ga je gang en haat me... Ken er meer die dat doen... Sluit dan gelijk aan achter in de rij." Hij klemde zijn kaken even op elkaar uit frustratie.

Lilians mond viel nog net niet open toen ze naar het verhaal van Jay luisterde. Ze was relatief gezien heel open-minded, het boeide haar niet wat men geloofde, waar men op viel of wat dan ook, zolang ze maar aardig waren. Maar dit klonk als een science-fiction verhaal en hoewel ze nu gedwongen was om in magie te geloven ging haar dit toch echt wat te ver. Hoewel Jay er heel normaal had uitgezien, gewoon een student die na zijn training zijn behoefte aan nicotine had moeten voldoen, leek hij wel gek. Iemand die de realiteit niet kon onderscheiden van fictie. Plots viel het kwartje bij Lilian, hij hield haar voor de gek, zodat zijzelf voor gek zou staan. Er verscheen een lach op haar gezicht en lachend keek ze hem aan. "Dat is wel de origineelste grap die ik ooit heb gehoord." gaf Lilian toe. Ze had vreemde beschrijvingen van plaatsen gehoord, maar dit sloeg alles.

Jay keek haar aan wanneer ze zijn verhaal als grap bestempelde. Opeens sprong hij van het bankje af. In zijn hand groeide de bal met ionen welke hij meestal mengde met elektriciteit en liep naar haar toe. De lantaarnpaal schakelde uit waardoor nu goed te zien was hoe de ionen door zijn blauwe irissen speelde. Zijn irissen leken vloeibaar door de ionen. "Ik maak nooit grappen over waar ik weg kom Lilian... Nooit." Hij gooide de ionen bal in het lichtgedeelte van de lantaarnpaal en deze brandde nu blauw. Hij rilde even van frustratie, woede bijna, waarna hij tegen de lantaarnpaal aan ging staan. Op veilige afstand van haar. Hij rookte licht rillend zijn sigaret en keek haar aan van onder zijn wenkbrauwen. "En dat... is waarom ik mensen op zich al niet vertrouw. Ze kunnen waarheid niet van een leugen onderscheiden. Typisch..." Hij mompelde het laatste woord en wierp zijn sigaret weg. Hij liep terug naar de deuren van de academie en opende een deur, keek nog kort over zijn schouder, en liep daarna naar binnen.

Lilian voelde hoe haar hartslag versnelde toen Jay opsprong van zijn plek op de bank. Het lachen verging haar al snel toen hij bedreigend op haar af kwam. Het was niet eens de vreemde bol die hij in zijn handen hield die haar angst aan joeg, maar het was vooral de blik in zijn ogen. Op dit moment vervloekte ze zichzelf dat ze geen toegang had tot haar krachten zoals sommige andere leken te hebben. Ze deed een stapje naar achteren, terwijl ze haar vuisten balde. Ze mocht dan geen ster zijn in het vechten met magie, maar door de jaren heen had ze wel wat geleerd van zelfverdediging en op dit moment leek dat heel verstandig. Van wat hij zei verstond ze vrij weinig, ze was vooral gefocused op zijn bedreigende houding. Hij was echt gek, gestoord. Uiteindelijk stapte hij van haar weg, nadat de lantarenpaal het lichtelijk begeven had. Zonder wat te zeggen liep ze weg, met stevige passen het complex weer in. Ze had hem helemaal verkeerd ingeschat, hij had zo vriendelijk geleken, maar in werkelijkheid was hij iemand met aggresieproblemen, dat was meer dan duidelijk.