Magische zelfverdediging - Het lokaal

Dit lokaal is volledig ingericht op de lessen magische zelfverdediging. Het is een erg groot lokaal. Aan de kant van de ingang staan veel schoolbanken, allemaal in de richting van een groot bord dat op een podium staat. Op dat podium kan de docent goed en precies voordoen hoe alles moet, aangezien dat erg belangrijk is bij dit vak.
De andere kant van het lokaal is grotendeels leeg. Er zijn testdummies, kussens en, als belangrijkste object, een grote verbandtrommel. Hier kan geoefend worden, ook als er geen docent in het lokaal staat. Dat wordt enkel afgeraden, omdat er dan minder snel hulp gegeven kan worden.

Regels: De schoolregels
Personen: Er kan een standaard aantal van dertig mensen in.

Door de hallen van de school liep een redelijk grote jongen naar het lokaal van Magische zelfverdediging. Hij had een zwarte sporttas en hoewel zijn kleding eigenlijk te warm leken om eens een goede workout te doen, zag hij er comfortabel uit. Een zwarte joggingbroek, grijze hoodie zonder mouwen en daaronder een hemdje... Ja... warm... maar comfi.
Jay had een grote sporttas vlak naast de ingang neergezet en haalde er een bidon met water uit, een springtouw en een kleine witte handdoek welke hij om zijn nek legde. Voor alle zekerheid keek hij het lokaal eens goed rond en liep daarna naar één van de grote kussens welke hij met gemak tegen de muur aanzette. Jay trok zijn rechterarm voor zijn lichaam langs om deze vast te zetten met zijn andere arm. Hield deze even vast, en wisselde toen. Een kleine opwarming van zijn spieren. Daarna pakte hij het springtouw en begon te springen. Na een paar sprongen viel de capuchon die over zijn hoofd rustte naar achteren. Hij wisselde zijn benen alsof hij aan het hinkelen was en merkte hoe zijn spieren geleidelijk aan warmer begon te worden. Hij stopte met springen en ademde eens krachtig uit. "Even wat tijd om toch nog wat aan mijn oefeningen te doen." Dacht Jay bij zichzelf terwijl hij naar buiten keek. Het was een beetje regenachtig. Jay richtte zich nu op het kussen wat hij tegen de muur aan had gezet en maakte een combinatie... Linker vuist, rechter elleboog en rechter knie en herhaalde deze een paar keer. Met elke stoot of trap ademde hij krachtig uit.

Charlie liep het lokaal van Magische Zelfverdediging in. Allan had ervoor gezorgd dat ze de basis kende, maar het kon altijd beter dus had zich voorgenomen iets meer aan zelfverdediging gaan doen.
Ze had haar sporttas om haar ene schouder, en haar schoudertas om haar andere. Charlie zag een zwart/grijze vlek op een kussen inrammen. Een vlek, met armen, maar ze gaf er geen aandacht aan. Ze was hier voor zichzelf. Charlie liep richting een dummy, zette haar tassen erachter, en legde haar vest eroverheen. Ze ging voor de dummy staan. Charlie was kleiner dan de dummy, maar dat was niet erg. Als ze aangevallen werd, zouden ze ook groter zijn dan zij.
Charlie begon met wat ze nog herinnerde van vroeger. Knie in de juwelen, en handpalm richting de neus.

Ehm, zijn er nu twee mensen of zijn jullie allebei een aparte meet gestart? (Ik had dit topic namelijk aangemaakt voor een meet met Jay, heb alleen nog geen tijd gehad te reageren.)

Charlie is er gewoon bezig... (Ik wil jullie ook wel meeten, en anders schrijf ik haar weg )

Het maakt mij niet uit hoor, we kunnen ook met zijn drieën doen...

Dan gaan we met z'n drieën.  

Aidan liep ook het lokaal binnen met onder zijn arm een spiegel en om zijn schouder een volgeladen tas. Hij keek even op toen hij twee anderen zag, ook bezig met van alles en nog was. Zelf was hij hier gekomen om met zelfverdediging te oefenen. Vandaar de spiegel. Om het zichzelf gemakkelijk te maken droeg hij een strak, wit T-shirt en een donkere trainingsbroek boven een paar sportieve sneakers. Zijn haar zat in een ondeugende kuif van het eendenstaartmodel en dat maakte dat zijn gezicht er erg jong uitzag. Hij zette zijn tas op een tafel en liep met de spiegel naar de andere kant van het lokaal, een beetje aan de rand, zodat hij de rest niet in de weg stond. Vervolgens ging hij terug naar zijn tas en stond tegenover de spiegel. Eerst pakte hij een boek uit de tas. Hij sprak er een spreuk over uit, zodat hij met enkel zijn gedachten kon bladeren. Dat deed hij nu ook, terwijl hij de andere boeken pakte en er dezelfde spreuk over uitsprak. Vervolgens richtte hij zijn staf op de spiegel en behekste die zo dat hij recht voor hem bleef, zodat spreuken niet af zouden ketsen. Vervolgens zocht hij een makkelijk luchtspreuk op en richtte die op de spiegel. Dan kwam daarna de zelfverdedigingsspreuk die hij had geleerd. Terwijl de luchtbal terugkaatste, sprak hij die uit en er zou een onzichtbaar schild moeten verschijnen. Helaas gebeurde dat niet en Aidan kreeg de bol in zijn maag.

Charlie keek om toen ze een tas hoorde neerploffen. Nog iemand die kwam oefenen. Charlie focuste zich weer op haar stoten. Knie, knie, stoot, stoot, repeat. Been en stootarm wisselen, knie, knie, stoot, stoot, repeat.

Zorg dat je het met beide kanten kan, Charlie. had Allan altijd gezegd. Je weet nooit wat er kan gebeuren, dus zorg dat je het met beide kanten kan.

Charlie schudde haar hoofd. Geen tijd voor herrineringen. Trainen, daar was ze mee bezig. Ze liep naar haar sporttas en haalde er een waterfles uit. Ze nam een slok, en bekeek ondertussen de nieuwe gozer. Hij gebruikte een stok voor zijn magie, en was iets aan het doen met een spiegel. Maar Charlie zag dat het niet helemaal goed ging, en huiverde toen hij dubbelklapte.

"Gaat het?" vroeg ze de jongen.

Jay had eigenlijk pas veel later door dat er mensen binnen waren gekomen. Hij stopte en keek over zijn schouder naar de twee personen die binnen waren gekomen. Een jongen en een meisje... Hij haalde zijn schouders even op. Pas wanneer er een spreuk door de kamer echode keek draaide hij om. Hij liep rustig naar de jongen toe en stak zijn hand uit om eventueel te kunnen helpen. "Misschien... heel misschien... is het handiger om eerst op te warmen met simpelere spreuken?" Hij keek naar de jongen, weer die bewegende ionen in zijn ogen, om te zien of het echt goed met hem ging. Hij keek daarna naar het meisje. "Goede combinaties trouwens... Zou ze graag willen leren als je er ooit de tijd voor hebt." Hij bleef even bij ze staan en haalde een hand door zijn haren. Hij was net opgewarmd en eigenlijk klaar voor zwaardere dingen.

"Dit is geen sport," zei Aidan en vuurde dezelfde spreuken, die nu wel gewoon werkten. "Sorry, dat klonk niet zo aardig," zei hij toen hij zich besefte hoe hij had gereageerd. "Ik heb alle simpeler spreuken perfect onder de knie, dus nu is deze aan de beurt. Ik weet hoe ik magie moet gebruiken, dus opwarmen is voor mij nooit echt nodig. Daarbij, ik heb al deze boeken al betoverd." Terwijl hij dat zei, begon de boeken allemaal uit zichzelf te bladeren, gewoon random omdat Aidan dat wilde. Daarna zorgde hij ervoor dat ze weer op de goede bladzijde lagen en las hij de spreuk nogmaals. Hij had namelijk wel nog een zuchtje wind gevoeld de tweede keer en dit schild hoorde helemaal luchtdicht te zijn. Hij ging de beweging na en paste hem aan. Dus nog een keer, nu was het wel helemaal goed. Dan ging Aidan nog tien keer door, om er zeker van te zijn dat hij hem echt volledig onder de knie had. Ging het één keer mis, dan begon hij opnieuw. Na tien keer goed, dan bewoog hij naar de spiegel toe, zodat hij meer onder druk kwam te staan omdat de reactie tijd kleiner werd. Natuurlijk was dat niet helemaal waar, omdat Aidan de eerste spreuk zelf afvuurde, maar het werkte prima. Als hij in een kleine seconde op zichzelf kon reageren, kon hij ook wel op tijd op anderen reageren.

Jay haalde zijn schouders op en legde zijn linkerhand op de rechterschouder en kraakte deze. Hij keek even toe hoe de jongen weer verder ging. "Maak je er geen zorgen over..." Hij liep een paar meter bij hem vandaan. Plotseling draaide Jay zich om en wierp een elektrische geladen ionen bal naar de jongen toe. "Denk snel." Waren de woorden die hij sprak, al waren ze redelijk laat. Wat er gebeurde, zou er gebeuren. Ionen waren anders als spreuken. Al was elektriciteit altijd elektriciteit en dus was er een manier ze te blokkeren. Jay, als Thai-bokser, gooide hij de bal dan ook alsof hij een stoot gaf. Maar zonder ergens tegen aan te slaan. Hij ontspande zijn houding en kraakte zijn nek en daarna zijn schouderbladen. "Je wilt kijken of je schild sterk genoeg is toch? Sta me toe je te helpen."

Aiden knikte, hij had wel verwacht dat het goed zou zitten. Maar de rare bal had hij niet verwacht. Hij riep zijn krachtigste schild op en gelukkig had hij altijd een volle fles water in zijn tassen. Hij stuurde met een snelle beweging van zijn staf het water voor zich. De bal kwam ertegenaan en zakte er in weg, voordat de lading zich verspreidde over het water. Nu had Aidan nooit geladen water gestuurd en hij verloor zijn grip, waardoor alles in een plasje op de vloer viel. Dit water was nu verontreinigd met sterk geladen ionen, daar was Aidan nog niet aan toe. Het was een oplossing, geen water meer. Aidan keek ernaar en sprak een spreuk uit die zijn moeder hem had geleerd en het water kleurde een bepaalde kleur. Aidan wist dat die hoorde bij een zoutoplossing. "Wat?" kon hij alleen maar uitbrengen. Zonder naar de jongen te kijken, pakte hij het laatste boek uit zijn tas, kwantumfysica, zijn studie. Hij sprak de spreuk uit en met zijn gedachten bladerde hij. "Ik heb ionen dit nog nooit zien doen," zei hij. "Niet door wetenschappers en niet door tovenaars. Wat heb jij gedaan?" Nu keek hij de ander wel aan, terwijl hij ook af en toe een blik wierp op het plasje.

Jay haalde zijn schouders op en trok zijn capuchon even recht. "Je wilde oefenen... Dit heeft niets met kwantumfysica te maken..." Dit keer maakte hij een bol en liep terug naar de jongen. Hij bleef het vasthouden. "Het is een lang verhaal..." zei hij, alsof hij een start zou gaan maken om het uit te leggen. Maar hij kneep zijn hand dicht en de bol verdween. "Jij bent alleen niet klaar om het te horen. Nog niet." Hij stak zijn hand uit naar het water en glimlachte tevreden. "Goed gedaan." Hij ging recht staan en stak nu zijn hand uit naar de jongen. "Jay Alexander Aeon. Zeg maar Jay." Zijn blik was anders als normale mensen hier. Zijn blik was... oneven... als water of iets anders vloeibaars. En alleen Jay wist wat er speelde in zijn eigen lichaam.

"Dit heeft alles met kwantumfysica te maken," antwoordde Aidan, misschien enigszins koppig. "Ik bedoel, dat gaat over waarom moleculen en atomen en nog kleiner doen wat ze doen. Jij doet iets met ionen wat magie en wetenschap niet kunnen verklaren. Tenminste, nog niet." Hij schudde Jays hand. "Ik ben Aidan, gewoon Aidan. En je hoeft dat lange verhaal niet te delen hoor, alleen als je er zelf zin in hebt." Hij glimlachte en richtte zijn staf weer op het plasje. Met een spreuk maakte hij er weer puur water van, wat hij in de fles in zijn tas stuurde. Zo was het in elk geval weer opgeruimd. "Al ben ik wel heel erg benieuwd." Magiërs en wetenschappers konden dit soort bollen niet creëren, voor zover hij wist.

Jay rolde zijn ogen wanneer hij begon over het feit dat het alles met kwantumfysica te maken had. Hij schudde zijn hoofd. "Als jij dat wil geloven Aidan, mag dat." Jay zag hoe hij het weer naar water veranderde en het opruimde door het terug zijn tas, waarschijnlijk een fles, in te sturen. Hij glimlachte enkel een beetje en schudde zijn hoofd. "Wel... sluit achter in de rij. Meerdere mensen willen weten hoe het zit." "Inclusief Whitaker." Dacht hij vervolgens tegen zichzelf. Hij pakte één van de boeken en pakte een bladzijde vast. "Spreuken... Nooit gedacht dat er iemand echt mee bezig zou gaan." Jay hurkte bij de andere boeken en glimlachte. "Kwantumfysica dus... Je weet dat mijn achternaam praktisch Ion betekent?" Hij keek even omhoog naar Aidan en stond daarna op.

"Wow, even een stap terug." zei Charlie. "Kwantumfysica is leuk en zo, maar dat betekend niet dat, Aiden was het?, OK is na die backfire."
Charlie richtte zich op Aiden. "Hi, ik ben Charlie, en ik studeer geneeskunde. Dus ik vraag het nog eens. Gaat het?"

"Vertel mij dan maar eens wat het wel is," zei Aidan en hij sloeg zijn armen over elkaar. "Of laat ik het anders formuleren. Jij doet iets met ionen dat geen kwantumfysicist kan verklaren, dus is het een nieuw onderwerp om mijn brein over te breken. En ja, ik wist dat aeon hetzelfde is ion." Hij keek vervolgens naar het andere meisje, Charlie. "Met mij gaat het prima, zoals ik al zei," zei hij. "Een beetje wind doet bijna nooit kwaad." Hij glimlachte aardig, om te laten blijken dat hij eigenlijk niet zo koppig was als zijn gesprek met Jay tot nu toe impliceerde. Al wist Aidan wel dat hij gelijk had, tenminste, vanaf zijn manier van kijken. Hij had iets gezien dat zowel magie als kwantumfysica voor hem nog niet verklaard hadden en hij wilde weten wat dat was. Dat moest hij zien te achterhalen met de middelen die hem ter beschikking stonden en zijn studie had hem een goede eerste optie gelezen. Hij had net het boek vooral opengeslagen om zeker te zijn dat wat hij had gezien, ook echt was wat hij had gezien. In de bol waren de ionen onverklaarbaar geweest, maar in water deden ze wat ze hoorden te doen; oplossen.

"Mooi." zei Charlie glimlachend.
"Nu, kun je me dat schild aanleren?" vroeg ze onzeker, omdat ze niet gewend was om hulp te vragen. "Ik bedoel, ik kan fysieke zelfverdediging. Alleen mn, uhm, vader heeft me de magische kant nooit aangeleerd."
Ik heb Allan net mn vader genoemd. dacht Charlie schuldig. Hij is niet mn vader. Ik noem hem nooit papa, of athair. Altijd Allan. Athair is dood.

Jay haalde een hand door zijn haren en keek even naar het meisje dat zich eerder al voorstelde als Charlie. Hij zelf haalde zijn schouders op en zuchtte even. "Laat maar weten wanneer je echt klaar bent voor een gesprek over ionen." Hij stak zijn hand even op en liep naar zijn tas waar bij een bidon uithaalde en er wat uit dronk voordat hij terug liep naar de mat waar hij verder ging met zijn combinaties. Hij trok zijn capuchon niet eens terug over zijn hoofd. Het deed er namelijk niet toe wat zij over hem dachten. Het zou eerder andersom zijn.

Aidan wist niet wat hij had gedaan om zo'n bot antwoord te krijgen. Alsof Jay dacht dat hij volledig onwetend was wat dit soort dingen betrof. Aidan wist alles over ionen, moleculen, atomen, quarks, protonen en zo kon hij nog wel door. Dus draaide hij zich maar naar Charlie, even geen zin om er nog woorden aan vuil te maken. "Nee, dat kan ik niet echt," zei hij. "Ik heb het ook maar uit een boek." Hij merkte steeds vaker dat mensen aan hem vroegen om hen een spreuk te leren, terwijl hij ook gewoon alles uit boeken had. Het begon te voelen alsof de meesten gewoon te lui waren om een boek te lezen of naar de lessen te gaan, maar dat hij dat op die manier zag, lag ook aan dit moment. Hij hield er niet van als hij als onwetend beschouwd werd. Hij wierp nog één blik op Jay, die echt vanaf het begin had gedaan alsof hij alles beter wist, en ging daarna verder met het perfectioneren van zijn spreuk.

"Ik heb het ook maar uit een boek." zei Aidan.
"Oh," zei Charlie lichtelijk teleurgesteld. "Kun je dan een boek aanraden? Hopelijk een die ze hier in de bibliotheek hebben? Dan kan ik dat ophalen, en lezen of zo." Charlie keek hoopvol. Als ze haar fysieke zelfverdediging kon versterken met een magisch kantje.... Ze zou het niet alleen voor verdediging gebruiken. Het museum heeft nog een mooie Cézanne. dacht Charlie glimlachend.