Hotel Mondrian

"Dat zou je niet durven. Daarbij kun je mij echt niet twee weken weerstaan? Als ik je uitdaag weet ik zeker dat je al na 5 minuten toegeeft." Hij knipoogde en streek met zijn hand door haar haren. "Ik ben altijd al een ondeugende leerling geweest. Deze student luistert nooit goed naar zijn docenten. Misschien is het eens goed als ik gestraft word." Hij deed zijn gordel even af zodat hij lekkerder kon zitten. Hij legde zijn arm om haar schouder en trok haar dichter tegen zich aan. "Misschien laat ik je dat wel eens doen. Jou de touwtjes in handen geven."
Eliza werd knalrood en hij keek haar onderzoekend aan. Wilde zij nu het onderwerp negeren. Voor het eerst, ja echt voor het eerst kreeg hij heel lichtjes - je moest heel goed kijken - blosjes op zijn gezicht. "Ik noem je wel mijn vriendin als je dat niet erg vindt?" Hij klonk een beetje aarzelend. Dadelijk vond Eliza dat totaal geen goed idee.
Het verraste hem toen zei hem vertelde dat zij niet zoveel vrienden had. "Ow... Ik had echt iets anders in gedachten." Hij drukte een kus op haar lippen. "Is ook niet erg. Soms kun je beter een paar goede vrienden hebben dan veel vrienden."

"Maar dat is anders, ik negeer je dan gewoon twee weken." Met een uitdagende glimlach keek ze naar hem en genoot zeker van zijn hand door haar haren heen. Zijn liefkozende aanrakingen gaven haar rillingen van binnen maar wel een heerlijk gevoel. "Ik denk het wel. Daar kan ik wel voor zorgen, geloof me." Ze keek hem genietend aan. Eliza vond het fijn om tegen hem aan te zitten. "Probeer het eens, je zult verstelt staan." Goed, dat was misschien een beetje bluf maar ze zou zich er zeker niet door uit het veld laten slaan.
Ze beet even op haar onderlip en keek op naar hem. Hij leek te aarzelen en ze wist niet hoe ze dat op moest vangen. "Nee, dat vind ik geen probleem." Fluisterde ze zachtjes. Dat vond ze absoluut geen probleem. Eliza voelde het vanbinnen gloeien dat hij haar zo zou noemen en met een lieve blik keek ze naar hem. Dat vond ze eigenlijk alleen maar leuk, het mocht dan wel niet maar toch, ze vond het een heerlijk idee.
Eliza keek naar hem en slikte. "Ik heb iedereen achter gelaten, ik ben iets teveel bezig met mijn studie soms en dan nouja.. De rest schiet er een beetje bij in." Ze glimlachte maar en kuste zacht mee. Eliza keek even weg, ze vond het geen prettig onderwerp, ze was verlegen bij andere mensen en het weerhield haar er vaak van om op ze af te stappen en een gesprek aan te knopen. Ze betwijfelde of Dean dat had, vast niet. Hij leek zo vriendelijk altijd, het zou hem vast gemakkelijker afgaan, hij was ook tussen hun een gesprek begonnen en kijk waar ze nu zaten. Die gedachten maakten haar wel enigszins onzeker. Zou hij het ook echt niet doen met anderen? Hij was er zo fel op geweest dat het eigenlijk wel raar zou zijn. Ze keek even naar hem en glimlachte. "Dan zal ik zo maar gaan." Er klonk wel een beetje tegenzin maar goed, dat was niet heel gek.

Onverschrokken keek Dean haar aan. "Mij en negeren? Eliza..." Hij kwam dichter bij en kuste teder haar mondhoek. "Als ik al zo praat." Zijn stem werd dieper, nog mannelijker en iets heser. "Dan kun je mij niet weerstaan..." Zijn hand gleed nu aan de binnenkant van haar dij. "Ook al zie ik het je graag proberen." Hij nam weer afstand en gleed met zijn hand door zijn haren. Alsof er niets was gebeurd. Dean en spelletjes? Hij hield er van als mensen hem deden uitdagen.
Daar zaten de beide personen dan. Beide een beetje ongemakkelijk echter leken ze beide tevreden te zijn met de uitkomst. Dean vond het niet erg om haar vriendin te noemen omdat zij het niet was. Dan voelde je die druk niet. Wat zou hij doen als Eliza wel zijn vriendin was geweest? Hij zag scene's van zijn vader die hem helemaal in elkaar sloeg dat de jongen de volgende dag niet eens naar school kon lopen. Nee... Die gedachte bleef uitgesloten. Geen relatie.
"Oké..." Hij keek haar met een zwak glimlachje aan. Hij leek heel even van de kaart ook al verborg Dean dat goed met zijn masker. "Het is niet verkeerd om verlegen te zijn. Zo maak je vrienden die je ook echt accepteren om wie je bent." Hij knuffelde haar zachtjes en legde zijn hoofd tegen de hare. "Je bent onzeker..." Hij merkte direct als haar houding veranderde. "Wat is er?" Hij keek haar met een doordringende blik aan. "Vertel mij wat je denkt Eliza."

Eliza bloosde bij zijn tedere kusje. Zijn stem zorgde voor een ongemakkelijk gevoel in haar buik en ze voelde zijn hand over de binnenkant van haar dij. Ze kneep haar benen iets samen en keek voor zich uit. Ze wilde hem niet aankijken, ze wilde zich niet gewonnen geven aan hem. "Jij bent een pestkop. Ik kan je echt wel negeren, wacht maar af." Ze draaide haar hoofd naar hem toe en keek hem aan, er lag een zelfverzekerde blik in haar ogen. Er waren meer manieren dan alleen met haar lichaam hem negeren. Haar lichaam dat was toch een verloren zaak, bij hem had ze daar totaal geen controle meer over.
Ondanks dat ze het wel leuk vond om zijn vriendin genoemd te gaan worden, wist ook Eliza best dat het niet echt zo was. Ze was niet echt zijn vriendin, dat zou hij nooit toestaan en dat wist ze ook wel.
"Dat is waar, dan zien mensen wel gewoon wie je bent."Ze bleef tegen hem aan zitten, het voelde veilig tegen hem aan, tot hij haar zo aankeek. Ze glimlachte. "Er is niets Dean." Ze gaf hem zacht een kus. Ze hoefde hem het niet te vertellen, dat was nergens voor nodig, het zou geen leuke afsluiter worden van de heerlijke dagen die ze net had gehad. "Heel erg bedankt voor de afgelopen dagen." Ze gaf hem nogmaals een kus, ze zou maar gaan, anders zou het enkel ongemakkelijk worden.

Hij merkte haar ongemakkelijke houding. Eliza wist zich duidelijk geen houding te geven op dat moment. Ze was een koppig vrouwtje. Zij probeerde aan Dean te laten zien dat zij het kon. Als hij was doorgegaan had zij zeker toegegeven. En misschien was het dan niet nu, maar twee weken hield zij zeker niet vol. Daar was Dean sterk van overtuigd. "Jij bent met deze pestkop in zee gegaan. Stiekem vind je het wel leuk. Kwajongens trekken je zo te zien aan." Zijn donkere ogen stonden zelf ook zelfverzekerd.
Eliza leek duidelijk niet te willen praten. Dat zorgde ervoor dat Dean het juist wel wilde. Wat hield ze voor hem achter? Meteen kwamen er nare woorden in zijn hoofd. Hij glimlachte zwakjes. Als Eliza niet wilde kon hij haar ook niet dwingen. "Eliza... Ik respecteer je keuze." Want er was wel iets maar ze koos voor niets. Hij kuste haar zachtjes terug en glimlachte. "Jij bedankt. Dan houden we gewoon nog even app contact goed?"

Eliza keek even naar hem en moest grijnzen. 'Ja, een beetje wel." Bekende ze eerlijk, ze was wel eerder met jongens in zee gegaan. Dat waren echter hele foute mannen, zelfs in een klein boerendorpje bestonden die. Natuurlijk had Eliza zich daartoe aangetrokken gevoeld en het was fout gegaan. Het was een risico geweest dat ze zelf aangegaan was. Het deed nu allang geen pijn meer. Zachtjes beet ze op haar onderlip en keek naar hem. "Het is geen onderwerp van belang Dean. Ik dacht gewoon ergens over na." Ze streelde over zijn wang. Ze keek hem aan en glimlachte. "Ja is goed." Het zou niet teveel moeten worden, zulke dingen zouden voor haar illusies wekken. Wensen die niet uit zouden komen. Hoop die nu al vervlogen was. Moest ze het vertellen? Het gleed door haar hoofd terwijl ze hem bekeek. Ze had haar riem al losgemaakt, klaar om uit te stappen. "Ik ben bang. Dat ik me niet in kan houden." Ze keek naar haar knieën. Eliza slikte en plukte aan haar haren. "Terwijl ik weet wat we afgesproken hebben, maar soms lijkt het net zo en dat verward me." Dean wilde ze niet aan kijken en het liefste stapte ze nu uit. Haar vingers lagen dat ook op de deur, klaar om weg te lopen.

De man kon het niet helpen en begon zelf ook te grijnzen bij haar bekentenis. "Beter. Anders was je in een grote bocht om mij heen gelopen." Dean zag er namelijk niet als de betrouwbaarste jongen eruit. Zijn uiterlijk werd vaak bestempeld als dat van een player. Vroeger toen hij nog jong was, was hij dat ook. Nu niet meer.
"Oké... Je weet ook al denk je misschien van niet: je kan alles bij mij kwijt." Hij hield een bruine lok van haar tussen zijn vingers en drukte er een kusje op. Dean wilde dat Eliza hem vertrouwde en alles bespreekbaar kon maken.
Bij haar woorden pakte hij haar hand vast die op de deur lag en trok haar dicht tegen zich aan. Hij slikte. Je hoorde zijn hart iets sneller kloppen. "Eliza.." Zei hij met een hese stem en drukte zijn lippen passioneel op die van haar. "Ik weet. En het spijt mij dat ik je ook verward." Hij keek een beetje onzeker naar zijn voeten. "Ik vind je leuk op zoveel manieren maar ik ben zo bang om je pijn te doen." Misschien moest die eens eerlijk zijn over wat die dacht. "En dan bedoel ik: de controle op een slechte manier te verliezen. Dat ik dingen doe wat ik nooit meer kan terugdraaien. Ik wil je tegen mij beschermen."

Eliza moest zachtjes giechelen om zijn woorden. "Misschien wel ja." Ze gaf hem een plagende knipoog, dan had ze dit allemaal moeten missen. Goed, dat had ze dan ook niet geweten maar nu ze het wist wilde ze het absoluut niet missen.
"Soms is dat gênant.." mompelde ze zachtjes. "Vooral als jij het onderwerp bent." Ze wilde natuurlijk niet beledigend overkomen maar ze vond het lastig met hem te praten over hem, of over hun, maar net hoe je het wilde benoemen. Ze keek hem even aan en glimlachte voorzichtig naar hem. Hij was zo lief, zoals hij kusjes op haar haren drukte.
Haar ogen werden groot toen ze dichter tegen hem aangedrukt werd. Ze hoorde zijn hart kloppen, het ging snel? Ergens verbaasde haar dat en ze keek op bij het horen van haar naam, zijn hese stem.. Het gaf haar kippenvel en genietend kuste ze met hem mee. Ze wilde dit, niets anders. Haar buik maakte een salto bij zijn woorden. "Je doet me geen pijn.." Fluisterde ze zacht en ze luisterde stilletjes. "Nee, dat doe je niet Dean." Ze streelde over zijn wang en slikte. Beschermde hij haar? Misschien wel, wat kende ze hem nou? Stil bekeek ze hem. Misschien wilde ze gewoon wel geloven dat hij de controle niet zou verliezen? Dat hij haar geen pijn zou doen. Ze keek weg. "Maar ik begrijp het, ik snap dat het niet vanzelf gaat maar zou je het een kans kunnen geven denk je? Ooit misschien? Zou je daarover na willen denken voor me?" Eliza keek langzaam naar hem op.

Het woordje gênant liet hem zijn linker wenkbrauw omhoog haalden. Hoezo gênant? Ze hadden elkaar al naakt gezien en dingen gedaan wat gewone mensen nooit doen in hun hele leven. Ofja, gewone mensen? In ieder geval waren sommige koppels daar veel te preuts en te saai voor.
Haar zachte fluistering zorgde voor een gemartelde expressie. Hoe graag hij Eliza voor zichzelf wilde hebben hoe meer zijn gedachten hem deden beïnvloeden. De angst om zoals zijn vader te worden was te groot. Het beïnvloedde zijn leven constant, al jaren. "Nog niet..." Hij balde zijn vuisten. Hoe kon hij het haar vertellen over zijn vader? Dadelijk zou ze vol afschuw naar hem kijken. Hem een lafaard vinden, een slappeling en bang van hem worden. Bang dat hij net zoals zijn vader was. Nee, die blik wilde hij nooit in haar ogen zien.
Bij haar vraag beet die aan de binnenkant van zijn wang en legde voorzichtig zijn hand tegen haar wang. "Eliza... Je hoort bij iemand te zijn die je op handen zal dragen. Iemand die er altijd voor je is. Je weet dat mijn passies bij mij op nummer 1 staan." Hij kuste haar zachtjes. "En... als je eens zou weten wat ik allemaal heb gedaan in mijn leven en het belangrijkste: niet heb gedaan in mijn leven, dan zou je nu met andere ogen naar mij kijken." Hij trok zijn hand terug en staarde voor zich uit.

Eliza ging er verder niet op in, ze vond het gewoon soms wat gek om over bepaalde dingen te praten. Het doen was makkelijker dan erover praten vond ze. Ze slikte bij de expressie op zijn gezicht, bekeek hem stilletjes en ze slikte. Waarom verwachtte hij toch zo om haar pijn te doen? Ze keek naar hem, ze begreep zo weinig van deze man. Eliza knikte stilletjes en kuste zachtjes mee. "Misschien zou ik dat doen, misschien ook niet. Je weet niet alles Dean, niet iedereen is hetzelfde." Ze pakte rustig haar tas die ze op de achterbank gezet had. "Maar ik zal er niet naar vragen. Het spijt me, ik weet wat we afgesproken hebben." Ze glimlachte zwak, het deed zeker pijn, haar wil om bij hem te zijn was echter groter. "Ik ga naar mijn kamer toe, bedankt Dean." Ze kuste hem zacht even en opende toen de deur. Eliza keek naar hem en probeerde toch nog wel te glimlachen. Ze had het fijn gehad met hem en om het zo af te sluiten vond ze maar niets, ook al zag ze hem snel weer. "Ik app je nog oké?" Ze keek hem rustig aan.

De man kneep hard in het stuur. Het was zo moeilijk om zichzelf bloot te stellen. Om het slotje van zijn boek af te halen Dat lukte hem gewoon op dit moment niet. "Angst is mijn grootste vijand Eliza. Ik beloof je dat ik erover zal nadenken. En als ik erover heb nagedacht zal ik je wat over mijn verleden vertellen. Dan kan jij beslissen wat je er mee wilt doen goed?" Hij keek haar met een zwak glimlachje aan. "Als je dan niet van mij wegrent of iemand anders hebt gevonden in de tussentijd." Hij wist namelijk niet of Eliza gewoon met mannen aan het daten was.
"Is goed." Hij glimlachte toen ze zei dat ze hem nog zou appen. "Daar hou ik je aan. Ik zie je sowieso aankomende vrijdag." Hij drukte een kus op haar wang en wachtte tot ze was uitgestapt. Daarna reed hij weg.

Eliza knikte. "Ik begrijp het Dean. Dat vind ik goed, ik ben trots op je." Ze gaf hem een zachte kus als dank en glimlachte liefjes. "Ik zal niet wegrennen." Beloofde ze, ze verwachtte namelijk niet in te tussentijd iemand anders te vinden die dit met haar zou doen. Eliza glimlachte hem even toe. Ze bekeek hem even. "En doe je stuur niet teveel pijn, de auto heeft ook nog gevoel." Ze gaf hem een knipoogje, ze wilde het toch nog luchtig afsluiten. Kalm stapte ze uit en liet hem wegrijden. Direct appte ze maar, om hem te plagen. "Hoi, hier mijn appje. X" Zachtjes grinnikte en ging rustig naar binnen toe bij haar kamer. Ze moest even bijkomen van de afgelopen paar uur.