Sportzaal + dojo

Tussen alle andere gebouwen staat ook een kleine sportzaal. Binnen is 3 grote basketbalzalen die elk kunnen worden opgedeeld in 3 stukken.
Het lijkt op een gymzaal van de basisschool, alleen 3 keer zo groot.

Er zit ook een kelderverdieping in het complex. Hier vind je een dojo met judomatten en stootzakken.

Regels: Het gebruikelijke. Niet teveel mensen en geen opvallende magie. Alles moet heel blijven.

David was naar de kelderverdieping gegaan van de sportzaal om zijn hoofd te legen. Hij had veel huiswerk en het gedoe met alle meiden op campus hielp hem ook niet te concentreren. De dojo was een plek waar niet veel studenten komen, tenzij ze hier les hadden. Die dag was er geen les en David was ook alleen in de zaal.
David had een zandzak opgehangen. Zijn groene shirt had hij uitgedaan en naast en jas en tas gelegd. Hij stond daar voor de zak met alleen zijn zwarte trainingsbroek en tape om zijn vuisten. David sloeg een paar keer om een punt vast te stellen. Daarna sloeg hij telkens op dezelfde plek, steeds iets harder.

De dojo. Daar was het dan. Aiden had besloten dat af en toe trainen met basketbal niet werkte. Vervolgens had hij op internet naar alternatieven gezocht en daar had hij deze dojo gevonden. Hij had alleen niet kunnen vinden wanneer er lessen zouden zijn of hoe hij zich daarvoor kon opgeven of dat er misschien iets als een proefles was om te proberen of dit iets voor hem was. Hij had de bordjes gevolgd die in het gebouw hingen en was zo op de kelderverdieping beland. Het was uitermate rustig, toch hoorde hij wel ergens iets wat klonk als slaan. Hij volgde zijn gehoor en vond daar een zaal met daarin een enkele jongen die zich uitleefde op een zak. Zachtjes, om de jongen niet te storen liep hij dichterbij om te kijken wat de jongen precies aan het doen was.

David mompelde tegen zichzelf. Hij was gefocust op het stoten van de zandzak en lette ook op niks anders. Het geluid van de zak dreunde door de zaal. De laatste keer dat David sloeg, raakte hij de zak zo hard dat deze begon te tollen en te draaien. David pakte de zandzak vast en hing hem stil. Hij was vermoeid, maar nog niet uitgeput. Op het moment dat hij de zak van het plafond wilde halen, merkte hij dat er nog iemand in de zaal was. “Verdomme,” zei David. “Laat je iedereen zomaar schrikken.” Aan de toon van David kon je horen dat hij een grap maakte.

De jongen die zonet nog ruw tegen de zak had staan meppen, haalde deze nu van het plafond. Of nouja, dat wilde hij doen, tot hij Aiden in zicht kreeg. "Verdomme, laat je iedereen zomaar schrikken," zei hij. Aiden kon niet helemaal zeker opmaken of de jongen nu ee grapje maakte of niet, maar hij dacht van wel. Hij besloot om mee te spelen en zette een geschrokken gezicht op: "O jeetje, het spijt me heel erg dat ik je liet schrikken! Kan ik iets doen om het goed te maken? Je helpen met die zak of iets dergelijks," zei Aiden dramatisch.

David zette een boos gezicht op, waarvan je duidelijk kon zien dat hij het niet meende. Hij vond het wel tof van de jongen om mee te spelen en wilde kijken waar dit toneelstukje van hen op uit zou lopen. “Als je echt wilt helpen,” begon David, “wil ik eerst je naam weten. Daarna mag je het misschien goed maken met een etentje.” David gaf de jongen een knipoog en hing de zak weer goed op. “Maar even serieus,” zei hij terwijl hij nog bezig was. “Mijn naam is David.”

OOC: AHAHAHAHAHAHA was dat nou een flirt actie?
----------

Aiden grinnikte. "Een etentje is nooit verkeerd. Wie kan er nou nee zeggen tegen eten? Ik word Aiden genoemd. Aangenaam David." Hij keek toe hoe de jongen de zak ophing. Als Aiden dat ding zo zag zou hij zijn hand breken als hij ertegen aan zou slaan en zou hij zijn rug breken in een poging hem op te tillen. Kortom, de zak zou hem een hoop pijn bezorgen als hij er iets mee zou proberen te doen. David zag er ook vrij gespierd uit moest Aiden toegeven. Vergeleken met hem voelde hij zich een uitgehongerde kip.

Nee, ik was gewoon even flauw
---
David moest even lachen. “Aangenaam Aiden,” zei hij. “Dan gaan we zo naar een bar toe.” David liep naar zijn tas en pakte een flesje drinken. “Wil je ook wat?” vroeg hij aan Aiden. “Ik heb genoeg.” Met die opmerking gooide David het flesje naar de jongeman en pakte zelf een nieuwe. “Kom je hier ook trainen?” vroeg David geïnteresseerd.

"Wil je ook wat?" David wachtte niet op antwoord met het gooien van het flesje drinken, en Aiden was niet voorbereid. Dat zorgde ervoor dat hij zich in een paar haast onmogelijke bochten moest wringen om het flesje daadwerkelijk te vangen en niet op de grond te laten vallen. "Dank je," zei hij vriendelijk toen hij het flesje eindelijk had veilig gesteld.
"Kom je hier ook trainen?" vroeg David geïnteresseerd. Aiden haalde een hand door zijn haar en trok een moeilijk gezicht. "Eh, tja dat is wel de bedoeling. Ik wil graag aan mn conditie werken en ben nu een beetje aan het zoeken naar iets wat ik ook nog enigzins kan. Balsporten vielen af, en toen hoorde ik iemand over deze plek vertellen en besloot ik te gaan kijken," ratelde Aiden het verhaal eruit.

“Het is al goed,” zei David toen Aiden hem bedankte. Hij hoorde het hele verhaal van de jongeman aan. David ging met zijn armen over elkaar staan. “Komt dat even goed uit. Ik zoek nog iemand om mee te sparren.” Een ondeugende glimlach speelde om zijn lippen. David deed een stap opzij, zodat de zandzak duidelijk zichtbaar werd voor Aiden. “Laat maar zien wat je kunt,” zei David en gaf een knikje richting de zak.

"Komt dat even goed uit. Ik zoek nog iemandom mee te sparren," zei de jongen met een grijns. Zijn gespierde armen had hij over elkaar geslagen waardoor zijn spieren nog duidelijker merkbaar waren. Aiden begon al wit weg te trekken bij het vooruit zicht toen David tot zijn opluchting naar de zandzak wees. Oké, dat scheelde. Misschien zou David zo veel medelijden met hem krijgen wanneer hij hem zijn handen zag breken op de zak en het idee los zou laten om met hem te willen sparren. Aiden was nu niet bepaalt sterk. Hij had wel spieren, maar dat was door het tillen van grote hoeveelheden boeken. Hij had geen sla spieren. Zenuwachtig slikte Aiden en hij deed een stap naar voren naar de zak. Vervolgens hief hij zijn hand en probeerde de zak zo hard mogelijk te raken. De zak bewoog niet. Aiden draaide zich naar David om en haalde zijn schouders op. "Ik had niet meer verwacht dan dit om eerlijk te zijn.

David sloeg zijn handpalm zacht tegen zijn voorhoofd en zuchtte. “Gast, luister,” begon David en keek Aiden aan. “Ten eerste, je houd je vuist op deze manier.” David liet zijn vuist zien, waarbij zijn duim over de andere vingers lag. “En dan, als je slaat, draai je je heup erbij, zoals dit.” David deed de stoot voor. Hij raakte de stootzak hard genoeg om er een beetje beweging in te krijgen. Niet te veel, omdat hij de jongen wilde aanmoedigen, niet afschrikken. “Gewoon oefenen,” ging David verder. “Ik help je graag.” Dat was ook zo. Want op deze manier kon David zijn eigen zorgen vergeten.