Openingstopic ~ Start van het schooljaar

Het begin van het schooljaar. Op Silverwood Academy luiden we het begin goed in met een groot feest. Dit begint in de middag, met de aankomst van alle nieuwelingen maar ook de oude leerlingen die terugkomen van de zomerbreak. Je meldt je aan bij de balie en vervolgens brengen ze je naar een grote zaal. Hier is een podium waar een band staat te spelen en later ook de directrice zal spreken.
De leerlingen maken hier kennis met de school, de week na het feest is er nog geen les maar vooral activiteiten om de school te leren kennen en natuurlijk je medeleerlingen.

Regels:
Houd het een beetje netjes!

Abby style today:

Spoiler:

Abby voelde hevige kriebels in haar buik. Wat was dit meisje nerveus zeg. Ze haalde meerdere keer diep adem om haar zenuwen onder controle te houden. Ze hield haar handen vast die ontzettend aan het trillen was. Ook waren haar handen plakkerig van het zweten. Dat moest haar weer overkomen. Het was maar kennismaking. Ze keek naar de leerlingen om haar heen die vrij uitgedost uit zagen voor dit feestje. Nu bekeek Abby zichzelf van top tot teen. Simpele zwarte jeans met fleurige sneakers aan die wit, geel, zwart en roze waren. Daarop droeg zij weide bloementruitje waaronder zij een hemdje droeg. Het was namelijk zeer doorzichtig dat bloemenprintje. Abby bleef nog steeds naar de deur staren want eigenlijk durfde zij niet naar binnen.Niet opvallen Abby, gewoon geen gekke stunten uit halen. Dan valt niemand je lastig en blijf je gewoon onzichtbaar. Gewoon hoe ik het liefst heb. Laten we gaan met die banaan.

En Abby stapte met haar beetje moed in haar schoenen naar binnen. Daar melde zij zich aan de balie. Gelukkig stond ze op de lijst. Op haar vorige opleiding hadden ze haar helemaal niet in het systeem gezet. Wat een commotie was het geweest. Het meisje werd naar de zaal gebracht. Drukte... Wat een drukte. Daar was Abby totaal geen fan van. Ze ging snel ergens in een hoekje staan, wel dicht bij de band want ze hield van muziek. Gefascineerd staarde zij naar de bandleden die ieder uniek hun instrument bespeelde. Hier zou niemand op haar letten. Abby bewoog een beetje heen en weer maar danste niet omdat niemand het deed. De zenuwen werden al iets minder want in het hoekje in de buurt van de band voelde zij zich op haar gemak.

Melody liep over de oprijlaan naar de universiteit. Ze verwonderde zich over de mooie omgeving. Melody had haar favoriete rode polkadot jurkje aangedaan en haar haar hing los over haar schouders. Ze had ontzettend veel zin om te beginnen op haar nieuwe school. Ze had verhalen gehoord van haar ouders, uit de tijd dat zij hier naar school gingen.
Deze morgen had ze haar koffers bij de campus neergezet, ze was ontzettend benieuwd wie haar kamergenoot zou worden. Hopelijk was het iemand met een beetje gevoel voor humor, en niet een saai muurbloempje...

Melody huppelde naar binnen, zag de balie en liep er opgewekt naar toe. "Hallo, Ik ben Melody Stars. Ik kom hier voor het openingsfeest."
Nadat haar naam gecontroleerd was op de lijst werd ze naar de hal geleid. Melody keek haar ogen uit Wat een geweldige ruimte! Ze zag de band en liep er naartoe. Ze liep naar de dansvloer en sprak een jongen aan die daar in de buurt stond "hé lekker ding, zin om te dansen? "vroeg ze met een knipoog. Ze wachtte zijn antwoord niet af en liep de dansvloer op.

Twee uur geleden had ze nog in het vliegtuig gezeten, wat een drama was het geweest. De sneeuw of regen (hmmm, welk seizoen zal het zijn) die in Barcelona gevallen was had vele vluchten vertraagd en gecanceld, even had het erop geleken dat haar vliegtuig ook niet meer van de grond zou komen. Iets waar Lilian ontzettend van had gebaald, het had een groot deel van haar spaarcenten gekost om uit het niets een vliegticket te moeten kopen en als haar vlucht gecanceld zou kans groot geweest dat ze een paar dagen op het vliegveld gestrand zou zijn, en hoewel Barcalona een bruisende stad was, behoorde het vliegveld niet de meest tot de verbeelding sprekende vliegvelden. Uiteindelijk was haar vlucht - met 12 uur vertraging - toch de lucht ingegaan, maar dat had er wel voor gezorgd dat ze nu overhaast aangekomen was. Ze had net de tijd gehad om zich iets op te frissen met een washandje, maar in de chaos die op het vliegveld was ontstaan waren haar koffers achtergebleven. De maatschappij had zich uitgebreid verontschuldigd, maar dat veranderde niets aan het feit dat een groot deel van haar kleding en bezittingen nog op Spaans grondgebied lag, terwijl zij zich eigenlijk een beetje leuk had moeten aankleden voor een feestje. Nu droeg ze haar comfortabele laarsjes met franjes, een simpele skinny jeans en daarboven een saaie trui die vooral bedoeld was voor comfort in een vliegtuigstoel. Maar ze had niet veel keuze gehad, in haar handbagage had wel kleding gezeten, maar daar had ze geen tijd voor gehad.

Hoe dan ook, nu was ze er en de tijd die op een grote klok zichtbaar was, maakte duidelijk dat ze niet extreem laat was. Een paar borden vertelde haar dat ze naar een balie moest om zich in te schrijven, het was een drukte van belang en om haar heen in de rij stonden meerdere mensen met elkaar te kletsen, terwijl andere zoekend om zich heen keken en niet echt wisten wat ze met zichzelf aan moesten. Ja, het was dapper van deze school, direct een feest geven zonder eerst een introductie activiteit, bedacht Lilian zich. Uiteindelijk raakte ze in gesprek met een meisje in dezelfde rij, het was een aardig meisje, maar ze raakte haar ook weer kwijt toen ze de zaal inliepen. Nou dit was het dan, bedacht Lilian zich, de universiteit. Dat idee zorgde toch voor een zekere kriebels in haar maag. Dit had ze enkele maanden terug niet verwacht. Lilian haalde even diep adem en besloot toen om zich naar de dranktafel te begeven, een drankje maakte alles beter.

Maya keek nog eens rond in haar appartement. Ze was best trots op het resultaat. Afgelopen vrijdag was ze hier naartoe verhuisd. Vex, haar peetvader, had haar geholpen met verhuizen. Het afgelopen weekend heeft ze de muren een likje verf gegeven, zijn de kasten in elkaar gezet en heeft ze haar verhuisdozen uitgepakt. Ze was al een aardig eind gekomen. Ze had nog maar 5 dozen over om uit te pakken.

Ze liep naar haar laptop in de woonkamer, ging zitten en keek naar haar been. verdomme wat deed dat ding zeer. Ze had het weekend weer veel te veel willen doen. Maya zuchtte, dan maar met krukken naar het feest vanmiddag... Het is al erg genoeg dat ik met dat litteken op mijn oog moet lopen... Op dat moment hoorde Maya een pling, ze had een mail. Snel opende ze haar Mailbox. Een Mailtje van Max:

Hey Maya,

Veel plezier op je eerste dag als student! Zo'n openingsfeest is echt zo erg niet hoor. Ik heb het vorig jaar ook overleefd op mijn uni ;-)
Laat je me weten hoe het was?

dikke knuffels uit New York,
Max

Maya glimlachte, zelfs aan de andere kant van de wereld wist hij hoe hij haar moed in moest spreken. Ze zou hem vanavond wel een mail sturen hoe het was geweest. Ze moest er alleen wel aan gaan wennen dat ze Max niet alles kon gaan vertellen, Max is niet magisch begaafd. Dat zal wennen worden, de afgelopen 13 jaar hebben ze alles gedeeld. Na het ongeluk van twee jaar geleden is Max degene geweest die Maya erbovenop geholpen heeft.

Maya bekeek zich nog een keer in de spiegel. Zwarte jeans, wit hemdje en een spijkerstof blouse. simpel, maar wel netjes genoeg. Haar haar hing los over haar schouders. Ze deed speciaal nog even mascara op. Daarna liep ze naar de deur. Ze pakte haar krukken en sloot de deur achter zich.
Met een taxi ging ze naar de school. Toen ze naar de school liep viel het haar op hoe mooi het hier was. Dit zou ze graag willen tekenen, misschien als ze binnenkort een tussenuur heeft zal ze hier zitten om te tekenen. Ze liep de school binnen en melde zich aan bij de balie. Toen ze uiteindelijk de zaal binnenliep zag ze zo veel mensen... ze bleef even van verbazing staan. ze had niet gedacht dat het zo druk zou zijn. Ze keek de zaal rond, ze zag de band spelen en op de dansvloer was een meisje met regenbooghaar aan het dansen. Oké zo erg val ik dus ook niet op met mijn litteken en krukken... Ze zag gelukkig ook een tafeltje achter in de zaal en ging daar zitten. Vanuit hier kon ze de zaal mooi zien en kon ze zitten.

Nonchalant liep Aiden het schoolterrein op. Hij had zijn koffers bij de kamers gedumpt. Hij was benieuwd wie zijn kamergenoot zou worden. Het was goed om vrienden te maken, dat had zijn moeder hem op het hart gedrukt. Zeker vrienden worden met je kamergenoot was verstandig. Hij zou zo goed mogelijk zijn best doen om aan die wens te voldoen. Aiden was nu niet bepaald de meest sociale jongen.

Hij droeg een spijkerbroek en een overhemd met psychedelisch patroon. Er liepen in allerlei kleuren en vormen lijnen over een zwarte basis. Het was een van zijn favoriete overhemden. Het liet zien wie hij was en als een soort bonus overrompelde het mensen altijd een beetje. Mensen vormden zich direct een mening over je, dat wist Aiden. Daarom deed hij dit ook. Het was een soort experiment om te zien hoe zijn kleding de mening en houding van anderen jegens hem beïnvloedde. Hij nam een verveelde houding aan en stopte zijn handen in zijn zakken voor hij het gebouw in liep om zich te melden voor het feestje dat gehouden zou worden.

Binnen was het flink druk. De stemmen van de vele studenten gonsden door de ruimte alsof er een troep bijen was losgelaten. De uitdrukkingen op de gezichten van zijn medestudenten varieerde van gespannen en zenuwachtig tot vrolijk en uitbunding tot gesloten en terughoudend. Zo interessant hoe verschillend mensen reageerden op eenzelfde situatie. Aiden sloot aan bij een van de rijen en keek genietend door de ruimte. Sneller dan hij had verwacht was hij aan de beurt. De vrouw die achter de balie zat keek hem vriendelijk aan en vroeg hem om zijn naam. Hij wierp haar een stralende glimlach toe en zei: "Aiden Grid. Eerste jaars." De vrouw zocht zijn naam in de lijst en knikte vriendelijk naar hem tet bevestiging dat ze hem had gevonden. "Je mag doorlopen. Veel plezier komend jaar!" Aiden glimlachte nog een keer vriendelijk naar haar en verliet de rij om vervolgens de deuren door te lopen die naar het feestje leiden.

Op het feestje waren de gezichtsuitdrukkingen en houdingen niet veel anders. Zenuwen en uitbundigheid. De een wist duidelijk veel makkelijker met de druk van het studentenleven om te gaan dan de ander. Aiden besloot ergens te gaan staan waar hij een mooi overzicht van de ruimte had, zich niet te afzijdig hield, maar zich ook niet te veel opdrong. Aan de rand van de dansvloer leek hem daarvoor een geschikte plek. Hij tikte met zijn voet mee op de maat van de muziek en liet zijn blik over de zaal gaan.

Outfit (is een random gast, geen zin om kleding te beschrijven haha)

Spoiler:

Dean was gisteravond al aangekomen in de buurt van het universiteit. Hij had dan ook een kamer in een inn gereserveerd niet ver daar vandaan. Het kostte ook bijna niet, was vrij hygiënisch en het was ook nog eens inclusief ontbijt. De man checkte zich uit om vervolgens een taxi te nemen naar het campus. Vandaag kreeg Dean namelijk de sleutel. Stiekem was hij wel benieuwd wie zijn kamergenoot zou zijn. Alsjeblieft laat het niet iemand zijn die twee uur de tijd nodig heeft om zich klaar te maken, een crossdresser of een of ander iemand die gewoon geen woord zegt. Dean was zelf al niet bepaald communicatief sterk dus hij had iemand nodig die het wel was.

Na ongeveer 10 minuten kwam hij aan, betaalde de taxi en haalde zijn koffers uit de auto. Hij liep naar de kamer waar hij een aantal jaren zou in gaan spenderen. Eenmaal in de kamer keek Dean niet ontevreden. Vrij ruim. Hij dumpte zijn koffers en keek op zijn horloge. Het was tijd om naar het feest te gaan.

De man kwam aan bij de ingang. Hij zag een lange rij waar hij achter moest gaan staan. Dat krijg je dus als je te laat bent of niet als eerste komt. Na ongeveer 15 minuten was eindelijk Dean aan de beurt. "Mijn naam is Grey." De vrouw keek op de lijst. "Dean Grey?" Dean knikte op een vriendelijke wijze door zijn mondhoeken iets omhoog te doen. Een aantal mensen werden nu tegelijkertijd naar de zaal gebracht. Het eerste wat bij hem op kwam was groot. De zaal was gigantisch! Er hing al een gezellige sfeer. Sommige studenten waren aan het dansen, anderen stonden naar het bandje te kijken, sommige studenten stonden al aan de bar en zo zag je overal wel iemand staan of zitten.

Iemand leek zijn aandacht wel te trekken. Een meisje met regenboog haren op de dansvloer. Dean moest proberen niet dat meisje uit te lachen. Hoe kon je je zelf zo voorschut zetten? Dit was nu typisch Dean. Hij hield niet van mensen die wilde opvallen en zo alle aandacht naar zichzelf wilden toetrekken. Dit meisje ging hij duidelijk vermijden. In principe ging hij gewoon iedereen vermijden want hij sprak nooit uit zichzelf anderen aan. Tijd voor een drankje! De man liep nonchalant naar de drank tafel toe en keek even op naar het meisje waar hij naast kwam staan. Blijkbaar was hij niet enige die een drankje nodig had.

Silverwood Academy. This is it. dacht Charlie toen ze campus opliep. Allan was vanmorgen al weg toen ze de trein pakte, maar dat was OK. Ze zou volgende week pas verhuizen. Er stond een lange rij voor de ingang. Mensen met geld, sociale mensen, sociale mensen met geld. Charlie stond op het punt zich aan te sluiten toen haar telefoon trilde
Have fun today, darlin. Probeer niet te veel vrienden te maken
Charlie glimlachte en typte snel een antwoord. Geen beloftes (a). Max £120 OK?
Allan's antwoord kwam sneller dan ze had gehoopt. 50
100?
Ik betaal de huizing, darlin. 75
<.< deal…
Charlie stopte haar telefoon weg en ging in de rij staan. Langzaam aan schuifelde ze naar binnen. Een jongen voor haar had zijn portemonnee in zijn achterzak. Amateur dacht ze terwijl ze tegen de jongen duwde. Ze mompelde een zachte verontschuldiging, en ging weer recht staan terwijl zijn portemonnee in haar schoudertas gleed.

Niet veel later stond ze voor een balie. “Hallo, welkom op Silverwood Academy. Wat is je naam?” de vrouw klonk alsof ze dit iets te veel had gerepeteerd.
“Mac an Aba.” mompelde Chalie.
“Sorry?” de vrouw keek Charlie vragend aan.
“Mac an Aba,” zei Charlie iets luider. “Iseabail Charlotta Seònaid Mac an Aba.” Waarom ze op de universiteit altijd volledige namen wilde hebben was Charlie nog steeds een raadsel.
“Ah, gevonden.” de vrouw lachte naar Charlie. “Welkom. Je mag doorlopen, hoor.”

Binnen waren nog meer mensen. Charlie ging op zoek naar een rustig hoekje en haalde de portemonnee uit haar tas. Ze opende hem, en bekeek de identiteitskaart. Dean Grey. Hij was knap… Bummer. Ze bekeek de rest. In totaal £50 in biljetten, en wat munten. Die laatste mocht ie houden. Ze stopte alle zooi, met uitzondering van de biljetten, terug in de portemonnee. Charlie ging op een stoel staan, en keek de zaal rond. Na een tijdje zoeken zag ze hem staan bij een meisje. Of couse he was… Maar goed, ze moest zn portemonnee nog teruggeven, dus sjokte ze zijn richting op.

Het was een zware afweging, maar aangezien Lilian al meer dan 24 uur in de benen was met enkel een hazelaapje op het vliegveld leek het haar verstandiger om de alcoholische versnaperingen links te laten liggen.
Sowieso was haar alcohol tolerantie niet extreem hoog, maar met vermoeidheid en een niet al te volle maag erbij opgeteld zou ze na een drankje op de tafels staan. Dat leek haar niet de beste indruk die ze wilde achterlaten op dag 1. Eigenlijk ging haar smaak uit naar een kop koffie, maar helaas werd dat niet geserveerd op een feest dus was er weinig keuze voor Lilian over; Cola, daar zat tenminste nog een beetje cafeïne in. Dat was dus ook wat ze uiteindelijk bestelde bij de vrouw achter de tafel. Met het glas in haar hand draaide ze zich om, waarbij ze bijna, of eigenlijk helemaal, tegen iemand opliep. Als ze wat alerter was geweest, had ze hem wel op tijd gezien, maar de vermoeidheid eiste zo zijn tol. 'Ah, shit!'
Geschrokken deed ze een stap naar achteren, haar hand was nat van de cola, maar dat was af te vegen, de jongen had nu een nat park. Snel viste ze een servetje van tafel en gaf deze aan de jongen, 'Het spijt me zo, ik zag je niet," verontschuldigde ze zich, dit was ook weer typisch Lilian, bedacht ze zich met een inwendige zucht.

Eigenlijk was Aidan best wel nerveus. Hij droomde er al zijn hele leven van om naar deze school te gaan en nu was eindelijk het moment daar dat hij zou beginnen. Waarom de brief niet een jaar eerder was gekomen, was hem een raadsel, maar hij was hier nu toch. Hij was zo stom geweest om op het drukste moment van de dag te komen en dus stond hij al een tijdje in de veel te lange rij en hij vond het maar lang duren.
Volwassen als hij was liet hij niet doorschemeren hoe nerveus hij was, maar toch greep hij af en toe in zijn broekzak naar de magische knikker die hij daar had zitten. Het ding kleurde altijd mee met zijn gevoelens, dus nu was hij kotsgroen van nervositeit met hier en daar een beetje oranje van opwinding. Niet de beste kleurencombinatie, maar de knikker was er ook niet voor de mode. Aidan droeg hem vooral bij zich omdat hij gerustgesteld werd door magische voorwerpen. Zo ook door zijn koffer, die bij elke meter naar voren automatisch achter hem aanreed. Het was een erfstuk geweest van zijn oudoom, de magische koffer. Er paste onmogelijk veel in en hij volgde vanzelf. In die koffer zat nog veel meer magie, maar Aidan kon zich niet volledig behangen met alle magische spullen die hij bezat.
Uiteindelijk was het dan toch zijn beurt. "Aidan Devlon Kenny O'Connors," zei hij dus maar en de vrouw moest lang zoeken, omdat ze niet wist of ze bij de O of de C moest zoeken. Toch kon hij uiteindelijk gewoon doorlopen. Hij liep langs één van de muren en keerde zich naar zijn koffer. 'Fan', zei hij en de koffer bleef staan. Hij zou pas weer meekomen, als de juiste Ierse spreuk gebruikt zou worden.
Aidan liep door naar de zaal. Hij zag er erg net uit, maar ook toch wel vrij. Gewoon een wit overhemd waarvan de mouwen opgestroopt waren en dat gedeeltelijk in een blauwe spijkerbroek zat. Niet heel erg speciaal, maar toch wel oké. Hij liep ook naar de bar en bestelde een drankje. Daarna begon hij met het gadeslaan van alle andere tovenaars en heksen die hier bijeen waren gekomen. Zoveel had hij er nog nooit bij elkaar gezien.

In zijn hoofd doemden de scheldwoorden al langzamerhand op.
Hij kende slecht openbaar vervoer, in Japan ging het elke dag wel eens mis en daar raakte hij op een gegeven moment wel gewend aan - DS pakken en maar Pokémon X spelen tot de vertraging opgelost was. Maar wauw, zelfs in Engeland wist het hem te treffen en niet zo'n beetje ook. Van Brighton naar de universiteit was het per vervoer al 2 uur reizen, nu veranderde dat in een reis van 3 uur en 21 minuten en hij had niet eens zijn DS bij zich. Disaster.
Het was maar goed dat hij extra tijd had ingerekend bij het reizen, anders was hij pas aangekomen als het openingsfeest was afgelopen. Hij wist niet hoeveel later hij zou aankomen, maar hij vermoedde dat het niet al te dramatisch zou zijn. Dramatischer dan in een overvolle bus staan met een stinkende man naast zich kon haast niet. Hij kon zijn adem bijna tegen zijn nek voelen, welke haast als de dood rook. Ieh.

Zhen wurmde zich samen met zijn koffers uit de bus toen hij aangekomen was bij zijn eindbestemming: Silverwood Academy. Eenmaal uit de bus gestapt liet hij zijn koffers met een klap neerkomen op de grond en begon diep adem te halen. Aaah, verse lucht. Geen meurende vieze oude mannenlucht. Hij moest dankbaar zijn om het feit dat de busrit niet zo lang duurde. Hij had net zo goed twee uur lang naast hem in de trein kunnen zitten. Boohoo.
Hij rechtte zijn rug en keek even op naar de school. Hij zag een hoop anderen arriveren en naar binnen lopen, sommigen met koffers en sommigen ook niet. Beter dat hij zijn koffers even dropte in zijn dorm voor hij naar het feest ging.

De zwartharige liep opgewonden richting de ingang waar een lange rij met mensen stond. Hij perste zijn lippen even samen toen hij zag dat hij nog lang mocht wachten. Zijn geduld moest weer eens getest worden. Zhen haatte rijen meer dan wat dan ook. Zijn plan was eigenlijk om zo vroeg mogelijk te komen, maar tja, het openbaar vervoer stelde hem altijd teleur.
Na haast 15 minuten was het eindelijk zijn beurt. Hij glimlachte naar de baliemedewerkster. 'Yo, Zhen Hyorin hier~' sprak hij vriendelijk. De medewerkster keek hem half verward aan. 'Nogmaals? Zhan wie?' 'ZhEn. Hyo-rin.' sprak Zhen nogmaals duidelijk en hield een zucht in. De vrouw wist hem te vinden op de lijst en bevestigde zijn aanwezigheid met een verontschuldigend lachje. Zhen werd gelijk met een groepje mensen naar de zaal begeleid, waar al veel leerlingen aanwezig waren. Energieke muziek was op de achtergrond te horen en er stonden tafels met drinken en hapjes. Zhen rechtte zijn donkergrijze blazer even en liep op één van de tafels af. Alcohol ging het hem niet worden, zijn tolerantie tegenover alcohol was véél te laag. Hij vroeg daarom maar om glas cola en bleef wat bij een muurtje staan, kijkend naar de leerlingen en denkend over tactieken om wat mensen binnen te slepen. Want hey, hij had toch een paar vrienden nodig waarmee hij lol kon trappen?

Le clothes:

Enkele dagen geleden was ze al aangekomen, haar kamer had ze gevonden en haar spullen uitgepakt. Kleren in lades gelegd, alles nog maar een keer uitgezocht. Ze had haar uiterste best gedaan om haar kamer wat huiselijk te maken, veel foto’s van haar ouders en haar vriendinnen. Mensen die ze zo ontzettend zou gaan missen. Ernaast lagen er nu al overal stapels boeken en schriften, de school was nog niet eens begonnen! Veel geschiedenis boeken had ze meegenomen, het ware dikke en zware boeken maar ze genoot ervan om erin te bladeren, zich in het verleden te waren. Het bracht een soort rust met zich mee, daar hield ze wel van. Buiten dat vond ze het natuurlijk bijster interessant om het allemaal te lezen, het liefste wilde ze achter elk klein detail in de geschiedenis komen en dat dan vinden in de boeken. De meeste ervan kon ze inmiddels al dromen. Sommigen had ze als klein kind al gelezen, bij haar vader uit de studeerkamer meegenomen voor het slapengaan. Eliza was geen meisje dat graag de normale dingen las, natuurlijk had haar moeder haar ook sprookjes voorgeschoteld en had ze ervan genoten. Door de sprookjes was een rooskleurig beeld van de wereld ontstaan, rooskleuriger dan deze eigenlijk was maar dat deerde haar niet. Waar het Eliza om ging was dat het haar interesseerde en dan het liefste zoveel informatie gaf dat ze het helemaal tot in de puntjes zou weten en geen detail zou missen.
Voor dit feest had ze eventjes voor de spiegel gestaan. Haar haren los, dat was een makkelijke keuze geweest. Haar kleding.. Daar had Eliza nog wel wat moeite mee gehad, uiteindelijk was er gekozen voor een jurkje, een los jurkje in het bordeauxrood met een lichtrode lippenstift. Haar ogen waren enkel wat mooier gemaakt met mascara, het liefste wilde ze zo natuurlijk mogelijk over komen. Eronder had ze een paar hakken aan waarvan ze wist dat ze het daar de hele avond op vol kon houden. Al met al vond ze zichzelf goed gelukt en had ze er ontzettend veel zin in.
Elke keer besefte ze weer dat het nu echt ging gebeuren, kriebels speelden rond in haar buik. Langzaam liep ze de campus over naar het gebouw waar ze moest zijn, ze glimlachte even. Het was zo groot en mooi, ook zo oud. Haar geschiedenishartje ging er sneller door kloppen. Ze liep de hal in waar een lange rij stond voor de mensen die zich aan wilden melden. Ze hield haar tasje goed vast en liep naar de balie.
“Eliza-Jane Seymour mevrouw.”
Rustig wachtte ze tot de vrouw haar gevonden had waarna ze met een lieve glimlach verder liep. Ze ging de zaal in en werd even overdonderd door het geluid en de mensen, het waren er erg veel. Toch glimlachte ze de hele tijd. Allereerst besloot ze maar een drankje te halen, iedereen werd wel wat losser na een paar drankjes.
Ze wurmde zich tussen de mensen door naar de bar, ze haalde een hand door haar haren en glimlachte even lief naar een barjongen die al gauw besloot haar te helpen in plaats van mensen die eerder waren.
“Witte wijn graag.”
Ze legde het geld vast voor hem neer en wachtte af. Terwijl ze wachtte op haar wijntje keek ze rond, zoveel verschillende mensen, allemaal verschillende gedachten en manieren. Ze was er zeker van dat ze haar weg wel zou kunnen vinden maar ze wist niet hoelang dat zou duren. Ze haalde even diep adem en nam haar glas aan waarna ze met een lieve glimlach naar de jongen wat afstand van de bar nam en naar de dansende mensen, de durfals, ging kijken.

Elegant te laat komen, noemden ze dat zo? Vast wel, of het gewaardeerd zou worden was een ander verhaal. Vaak miste je een deel, een mooie ceremonie want vriendschappelijke handdrukken, geen bijster bijzondere dingen. Misschien een eerste gratis drankje, als dat er al was maar ook daar was overheen te komen. Al met al leek te laat komen toch niet zo’n ramp, toch? Het was eerder een doel voor sommigen, waaronder James, hoewel hij het niet elke keer behaalde wist hij aandacht op zichzelf te vestigen als hij te laat was en kijk dat, die aandacht, was iets waar hij verzot op was. Zover zijn we echter nog niet, de jongeman in kwestie zit nog in de auto die hem naar de campus moet brengen. Zijn spullen staan er al, een mogelijke huisgenoot zou zich vast afvragen wie er nou een oudere man zijn spullen liet afleveren en liet opruimen, nou James dus. Waarom ook niet? Zijn butler, Edward, bood het zelf aan en ook al had James het afgewezen dan nog had Edward gedaan want het was een volbloed Engelsman, die zou een tripje naar zijn moederland niet graag laten gaan.
Met een diepe zucht stapte hij uit de auto die hij op de campus geparkeerd had, het was maar wat makkelijk dat rijbewijs. Ernaast had hij een vliegbrevet en mocht hij varen met boten, hoewel hij beide dingen liever aan andere mensen over liet zodat hij kon genieten van het nietsdoen.
“Met James?”
“Mon chéri.”
“Ah, maman.”
Er toverde zich algauw een glimlach op zijn gezicht, het kon natuurlijk ook enkel zijn moeder zijn die belde.
“Pas je goed op jezelf? Je vader en ik zijn erg trots op je.”
“Maar natuurlijk maman.” Het was zijn steevaste antwoord, natuurlijk paste hij op en anders werd er wel op hem gepast.
“Veel plezier lieverd, we gaan je missen.”
“Ik zal bellen maman, tot ziens.”
In gesprekken met zijn moeder kwam altijd zijn Franse accent dat hij van haar had overgenomen naar boven. Het liefste sprak hij altijd Frans met haar maar zijn moeder stond erop dat het gewoon Engels werd en geen Frans want daar kon zijn vader niet goed tegen.
James deed de autosleutel in de zak van zijn colbert en deed deze even goed. Hij had een zwarte spijkerbroek aan met erop een wit overhemd, daarover zijn colbert. Hij voelde zich prettig in de nette kleding en totaal niet overdressed.
Met kalme maar ferme passen liep hij de hal in, het was er nog steeds druk en van zijn plan om te laat te komen kwam helemaal niets meer. Rustig kwam hij bij de vrouw en glimlachte zijn witte tanden bloot.
“James Sean Taylor, aangenaam.”
Hij kreeg een rustig knikje terug dat hij door mocht lopen, wat hij dan ook deed. Hij kwam de zaal in en deed rustig een hand in zijn broekzak waar zijn sigaretten zaten. Hij glimlachte tevreden en bekeek de verschillende mensen. Hij voelde zich niet echt thuis, er liepen allerlei weirdo’s rond, totaal niet zijn soort mensen. Hij zuchtte diep en liep maar richting de bar. Dat werd drinken en proberen contact te leggen met enigszins normale mensen hier. Hopelijk wat dames, James was wel erg op contact met de vrouwtjes gesteld. Dames wisten altijd veel meer over de gang van zaken dan normale mannen deden dus om enkele van hen onder zijn contacten te hebben was niet verkeerd, zeer zeker niet.

"Sorry. Excuse me. Coming through." Charlie baande zich een weg door de menigte, tot ze bij Dean aankwam.
"Dean Grey?" Charlie vroeg. "Je hebt dit laten vallen."
Ze hield de portemonnee uit naar Dean.

Een maand geleden was Marina komen wonen in een appartement 10 minuten bij de school vandaan met de voet. Toch kreeg ze het voor elkaar om te laat te komen op het eerste feest van het schooljaar. Te laat komen was niet iets voor haar. Het kwam door haar twijfels of ze haarzelf flink moest optutten of dat ze gewoon casual moest gaan. Ze wist niet zo goed wat men van haar verwachtte hier en waarmee ze een goede indruk zou maken. Uiteindelijk had Marina gekozen voor simpele zwarte skinny jeans met een wit topje en zwart colbertje. Netjes, maar niet teveel. Haar brons-kleurige haar viel los gekruld over haar schouders heen. Met klikkende hakken liep ze de school binnen om zich te melden aan de balie.
"Hallo, ik ben Marina Heart," zei ze vriendelijk tegen de vrouw aan de balie terwijl ze op adem kwam van het snelle loopje. Gelukkig kwam ze binnen in stijl en zag ze er niet bezweet uit. De vrouw zocht haar op in een of andere lijst. "Je mag doorlopen," zei ze tegen Marina, waarna Mari knikte en de grote zaal binnen liep.
Er waren veel mensen, veel meer mensen dan ze had verwacht van een vrij exclusieve school. Ook een boel vreemde mensen, niet per se types waar zij op eerste indruk mee om zou gaan. Maar ze had in de afgelopen jaren ontdekt dat men niet zo makkelijk te beoordelen was. Dus ze wachtte nog braaf met haar oordelen. Met haar nog altijd klikkende hakken die bijdroegen aan haar rechtopstaande zelfverzekerde loopje, liep ze richting de bar om een drankje te halen. Marina was niet van plan haarzelf dronken te zuipen, maar een enkel drankje was niet misplaats. Bovendien was dit een uitstekend punt om de mensen wat beter te bekijken en misschien een praatje te maken. Met een klein glimlachje naar de barman vroeg ze om een Bacardi-cola en draaide ze zich naar de rij mensen die ook aan de bar stonden om misschien een praatje te maken.

Daar stond David dan voor het gebouw. Hij heeft niemand verteld dat hij weer in de UK was. “Tijd voor weer een nieuwe start,” zei hij met een gedwongen lach en liep naar binnen.
Na 10 minuten in de rij te hebben gewacht, was hij eindelijk bij de balie. “David O’leary,” zei hij met een knipoog. “En jij bent?” “Niet jouw type,” antwoordde de dame. “Je staat op de lijst, dus ga naar binnen.” Met nog steeds een lach op zijn gezicht vroeg David: “Is er ergens een plek waar ik mijn jas en tas kwijt kan?” De dame achter de balie zuchtte. “Voor de ingang rechts is een garderobe. Schiet op, want er staan meer mensen te wachten.” David bedankte haar en liep erheen.
In de garderobe stopte hij zijn jas in zijn tas en zette zijn slot erop. Na jaren rondtrekken heeft hij dat wel geleerd. Terwijl David bezig was, hoorde hij mensen de zaal binnen lopen. 1 stem viel hem op. “Wie zou dat kunnen zijn?” zei de stem. David keek op. Die stem kwam hem bekend voor. Hij hing zijn tas op en liep richting de deur, maar niemand was er. ‘Was vast niks,’ dacht David bij zichzelf.
David liep de zaal binnen. Het was al druk in de zaal en er waren allerlei verschillende mensen. ‘Daar gaan we dan,’ dacht David en liep naar de bar voor een drankje. “Heey schoonheid,” zei hij tegen de barvrouw met een knipoog. “Heb je voor mij een scotsh on the rocks? Dat zou geweldig zijn.” David draaide zich om naar de meid die naast hem stond. “En? Hoe vind je het feestje?”

Maya bekeek de menigte om haar heen, ze voelde zich beter toen ze zag dat veel mensen net zo nerveus waren als zij. Maya bedacht zich dat ze nu net als een muurbloempje aan de kant zat. Ze gaf zichzelf een mentaal standje: Wel, Maya, je bent op een feest, gedraag je ook zo! Sta eens op en doe in ieder geval moeite om nieuwe mensen te leren kennen. Ze bijten vast niet.
Maya deed haar blouse uit veel te casual en pakte haar krukken. Ze verzamelde haar moed en liep naar de bar. Ze wachtte in de rij en tijdens het wachten knoopte ze en kort gesprekje aan met een gozer die ook stond te wachten. Ze complimenteerde hem op zijn gave ketting, hij had een ketting om met een drakenhanger. Maar toen hij zijn drankje had liep hij weer een andere kant op. Maya bestelde haar iced tea. Ze ging naast te bar staan, het drankje meenemen is niet echt een optie met haar krukken.
Maya keek opzij en hoorde een jongen naast haar iets vragen. "o, hi, feestje gaat wel, hoe is t met jou ? "

Alan rende naar het gebouw waar het feest werd gegeven. Hoe kon hij zo dom zijn. Hij was al een maand eerder in zijn kamer ingetrokken. Eigenlijk al sinds hij de brief had gekregen. Alan kon toen niet wachten om te vertrekken.
Buiten adem en onder het zweet kwam hij aan. “Dat...Is...Een...Lange...Rij.” zei Alan terwijl hij snakte naar adem. Hij ging achter aansluiten in de rij. De man die voor hem stond trok zijn neus op en pakte iets uit zijn koffer. Het was een bus deodorant en de man gaf het aan Alan. “Hier, kan je wel gebruiken.” Alan nam het dankbaar aan en wilde het net gaan gebruiken, tot de vrouw achter hem zei dat ze niet in die stinklucht wilde staan. Dus dat deed Alan. Toen hij de deo terug gaf, bedankt hij de man nog een keer en wilde achter hem gaan staan. “Niet voordringen,” zei de vrouw achter hem. Neergeslagen liep Alan naar achter.
Toen hij na 20 minuten eindelijk bij de balie stond, zei hij: “Alan O’leary.” De vrouw achter de balie rolde haar ogen. “Nog één,” zei ze en ze keek of er ene Alan erbij stond. “Je mag doorlopen.” Alan liep door, maar hij dacht aan de woorden die ze zei. Nog één? “Wie zou dat kunnen zijn?”
Eenmaal in de zaal zakte de moed hem in de schoenen. Het waren meer mensen dan hij dacht. Alan ging naast de ingang staan. Uit ervaring wist hij dat je dan het makkelijkst kon ontsnappen als iemand het op je gemunt heeft. Hij poetste zijn bril op en pakte zijn boek uit zijn schoudertas. Alan heeft het niet zo op een menigte, maar een goed boek gaat er altijd in. Terwijl hij daar stond te lezen, vergat hij alles om zich heen.

Dean keek verrast op toen een meisje tegen hem opbotst. Dit had hij niet zien aankomen. Op zijn witte shirt zat nu een drank vlek. Hij staarde er even naar maar leek zijn geduld niet te verliezen. Zwijgzaam nam hij het servetje aan van het meisje. (Ik hoop dat je het tegen mij had Eef! Anders mijn excuses) "Dankjewel." Hij glimlachte terwijl hij de vlek droog depte. "Zullen we maar de nieuwe mode noemen." Hij schonk haar een knipoog en gooide het servetje weg in de prullenbak wat bij de bar stond. "Mag ik een cola?" Hij bleef aan de fris omdat zijn stemming nu niet bepaald gezellig was. Dit kon de alcohol alleen verergeren. Echter liet Dean dit niet zijn middag verpesten of het feest. "Je ziet er een beetje vermoeid uit... Lange reis achter de rug?" Ja, hij sprak meer dan gewoonlijk. Hij wilde het meisje namelijk op haar gemak stellen na het incident.

Vervolgens hoorde de jongeman iemand zijn naam noemen. Hij trok zijn linker wenkbrauw op. Daarna keek hij naar de richting van de stem. Hij zag een meisje met zijn portemonnee in haar handen. De man voelde gelijk aan zijn kontzak. Ja, hij miste zijn portemonnee. "Dankjewel." Hij nam zijn portemonnee aan en keek het meisje vriendelijk aan. Automatisch opende hij zijn portemonnee om te kijken of hij wat miste. Op de 50 na zat er alles nog in. Fijn... Heel fijn. Iemand heeft gewoon geld eruit gepakt. Rustig aan Dean. Rustig. Op dit moment zag je lichte ergernis in zijn ogen die vervolgens weg trok. "Nogmaals bedankt. Wist niet dat ik het in de eerste instantie was verloren."

Al gauw had hij zijn weg naar de bar gevonden waar hij een whiskey bestelde, in zijn reizen had hij de meest vreemde dranken had gedronken. Vaak was hij dronken gaan slapen aangezien de mensen hem graag te veel gaven. Het was natuurlijk allemaal vriendelijk bedoeld maar het zorgde wel dat zijn hersencellen vast aardig beschadigd waren, daarnaast hielp het hem om de gangbare sterkere dranken makkelijker te drinken. Met een glimlach nam hij het glas aan en kek toen even naar een meisje dat er netjes uit zag, met haar jasje en hakken, iets dat hij altijd wel prettig vond. James hield er niet van als mensen er onverzorgd uit zag. Hij zorgde er immers zelf ook altijd voor dat hij er goed uit zag. Kort ging hij nog even met een hand door zijn haren heen en deed zijn jasje goed. 'Dus, is dit wat je er van verwacht had?" Hij was tot een stukje achter het meisje gelopen en half achter haar gaan staan maar wel dat hij naast haar stond als ze een stapje achteruit deed. Hij wilde wel een goede entree maken die ze niet zou vergeten.
"James Taylor, eerstejaars, aangenaam kennis te maken."
Rustig speelde hij met het drankje in zijn glas, bewoog het heen en weer. Hij was zich totaal bewust van het feit wat voor een uitwerking zijn houding op mensen kon hebben maar dat deed hem niets, hij wilde die uitwerking op mensen hebben. Hij glimlachte even zijn witte tanden bloot en grijnsde even.

De meid die naast hem stond antwoordde direct. "o, hi, feestje gaat wel, hoe is t met jou?" David glimlachte. "Wel goed," zei hij. "Alleen wat moe van het lange reizen. Maar dat moet me niet weerhouden om een leuke tijd te hebben. Zeker niet als ik een knappe vrouw ben tegen gekomen." Hij gaf de dame een knipoog.
De barvrouw tikte hem op zijn schouder. David draaide zich om en nam zijn scotsh aan. "Graci, mio bella," zei hij toen hij haar het geld gaf. David draaide zich weer om naar de meid waar hij mee aan het praten was. Hij zag dat ze krukken mee had. 'Dat maakte toch niet uit,' dacht hij bij zichzelf. 'Ik heb vreemdere vrouwen gehad.' David schraapte zijn keel. "Waar zijn mijn manieren," zei hij met een lach. "Mijn naam is David. Mag ik de uwe weten, dame?"

Er waren verschillende mensen die Aiden opvielen. Een meisje met regenbooghaar wie uitbundig stond te dansen. Een meisje met krukken, die zich voornamelijk op de achtergrond hield. Een jongen die eruit zag alsof hij een hoop geld had en een jongen die vlak bij hem stond. Deze jongen was duidelijk Aziatisch. Hij zag eruit alsof hij naar iemand op zoek was. Aiden besloot naar hem toe te lopen. "Zoek je iemand?" vroeg hij, "misschien dat ik je kan helpen zoeken." Aiden was zeg maar wat langer dan deze jongen en hij zou makkelijker iemand kunnen vinden in deze menigte. Aiden had een talent voor mensen vinden in een menigte. Ooit had hij een meisje van een jaar of 5 gevonden voor een supermarkt. Ze was helemaal in paniek en was duidelijk haar ouders kwijt. Aiden had besloten het meisje te helpen en samen hadden ze haar moeder terug gevonden in de overvolle supermarkt. De vrouw had niet eens doorgehad dat ze haar dochtertje kwijt was.

Maya bloosde toen ze de gozer naast haar hoorde. Ik een knappe vrouw ? No way! geloof ik niks van.. "ehh Thanks. "Mijn naam is Maya, fijn je te ontmoeten. Hoeveelste jaars ben je? Ik begin net aan mijn eerste jaar hier... " Maya frunnikte aan haar haar, ze was nogal nerveus, David leek wel vriendelijk, dus ze wilde haar best doen om hem beter te leren kennen

Terwijl Marina een slokje nam van haar Bacardi-cola keek ze op naar een stem die tegen haar sprak. Er stond een jongen, of liever gezegd man. Hij was netjes gekleed en zag er, zacht gezegd, goed uit. Rustig bekeek ze hem even terwijl ze nadacht over de vraag die hij stelde. Geen schaamte, bovendien stond het pak dat hij droeg hem goed. Veel mensen zagen het altijd als iets verschrikkelijks, als je liet merken dat iemand er oké uit zag. Marina zag niet zo goed in waarom ze dat zou verbergen. Bovendien leek dit haar een man die maar al te goed wist hoe hij eruit zag. Dat kon niet anders. "Ik had het allemaal iets exclusiever verwacht. Minder, hoe zal ik het zeggen, zoals een middelbare school," zei Marina tegen hem en haalde haar schouders daarna op. "Maar het is wel oké." Ze keek weer naar de ongemakkelijk dansende en pratende mensen die voor haar bezig waren met mensen te leren kennen. Allemaal onwennig, waardoor het er vrij humoristisch uit zag.
"Marina Heart, ook eerstejaars," zei ze en glimlachte op dezelfde manier zoals hij dat deed, naar hem. "Aangenaam." Ze was een stukje naar achteren gegaan zodat ze naast hem stond, maar een stukje omhoog moest kijken om hem aan te kijken. "Ik ben net binnen. Is het feestje wat?" vroeg ze aan hem. Het feest leek namelijk nog niet erg op gang gekomen en de live band deed zijn best, maar niet iedereen werkte even goed mee.

Melody was lekker aan het dansen, ze had het niet eens door dat mensen naar haar aan het kijken waren. Ze was het ook wel gewend dat mensen haar nakeken als ze ergens was. Ze probeerde steeds meer mensen de dansvloer op te krijgen. Wat is een feest als niemand danst? das toch ook niet leuk voor de band? Het lukte haar om een aantal hogerejaars de dansvloer op te slepen.
Na een tijdje stopte ze met dansen, eigenlijk had ze best wel dorst. Ze besloot om naar de bar te lopen. Ze liep langs een gast met een dikke wijnvlek op zijn overhemd zonde. Ze liep verder naar de bar.. Wat zou ze gaan drinken? ze leunde tegen de bar om te kijken wat er allemaal te krijgen was.