Ellen's flatje

Wanneer ze bij het huis van Ellen waren aangekomen en ze naar binnen waren gelopen keek Shane kort om zich heen. In ieder geval, voor zover dit ging. Hij voelde zich eigenlijk vermoeider en vermoeider worden en bleef voet bij stuk houden dat het beter was geweest als hij naar huis was gegaan. Shane keek even naar Ellen en liet haar los, hij had af en toe even op haar gesteund, maar durfde na een paar keer niet meer, wetende dat hij alleen al door zijn lengte erg zwaar was. Hij keek even om zich heen en plaatste een hand op een tafel. Zijn ogen leken elk moment dicht te kunnen vallen, en zo voelde het ook voor hem. Hij bleef rustig staan. “Pak jij de spullen maar die je nodig hebt, ik wacht hier wel. Ik loop liever niet meer, snap je?” Hij rilde weer. Hij verloor redelijk wat bloed en dus kreeg hij het nu koud.

Ellen opende de voordeur van haar flat. Ze voelde zich duidelijk niet op haar gemak. Ook al kon ze Shane niet aan zijn lot overlaten. Dat was zelfs te kil voor haar. Hij had haar geholpen en nu moest ze wat terug doen. Dan stond ze ook niet bij hem in het krijt.
Ze was lichtelijk opgelucht van binnen toen hij op de tafel leunde. De zware druk ging gelijk van haar af. Ze was heel fragiel naast hem ook al was Ellen wat afgetraind dan andere vrouwen. Ze zat niet voor niets bij de defensie. Dus ze vond het al wonderbaarlijk dat ze hem zo ver had gekregen.
"Kom... Ga zitten." Ze schoof de stoel van de tafel naar achteren en hielp hem op de stoel te gaan zitten. Hij rilde. Dat was geen goed teken. Ellen liep gelijk weg om van alles te pakken. Handdoeken, EHBO-kit, een speciaal flesje en een boek. Daarbij pakte zij ook een kommetje water en desinfectie middel.
Ellen kwam terug en legde alles op tafel. "Hier... Druk de handdoek tegen de snee." Haar ogen leken weer beide een andere kleur te hebben. Ze overhandigde vervolgens het flesje. "Het is geen gif. Dit zorgt dat je minder pijn voelt." Had ze tijdens de les gemaakt en ook nog eens complimenten over gekregen. Vervolgens begon ze in het boek te bladeren. "Ik ga eerst proberen met heling het bloeden te laten stoppen. Een snee helen gaat helaas buiten mijn boekje. Daarna zal ik het hechten." Ze zag er serieus uit en vond de juiste pagina. Ze legde haar handen in het water en zei een spreuk. Op dat moment ging het water om haar handen zitten. Ze liet Shane de handdoek opzij doen. Ze legde haar handen die omringd waren door water op de snee. Het begon langzaam te gloeien en haar handen begonnen warm aan te voelen. Ellen was benieuwd of dit wel ging helpen.

Shane twijfelde niet eens meer dan om gewoon naar haar te luisteren wanneer ze zei dat hij moest zitten. Hij kon het niet helpen om zijn hoofd op zijn arm te laten steunen en hij sloot zijn ogen. Hij was zo moe.
Wanneer ze alles op tafel legde opende hij zijn ogen en keek hij haar eigenlijk wat versuft aan. Hij keek daarna weer naar de tafel. Rustig pakte hij de handdoek aan en drukte deze tegen de snee, al ging dat nogal moeilijk gezien deze tussen zijn schouderbladen door naar beneden liep. Maar wanneer ze een flesje gaf keek hij haar achterdochtig aan. Haar woorden moesten hem geruststellen, maar hij zou haar moeten vertrouwen, net als ze hem vertrouwde eerder.
"Ellen... je mag zelf weten wat je doet. Ik merk het vanzelf wel." Hij glimlachte even moeizaam en dronk rustig het flesje leeg. Lekker smaakte het niet, maar hij hoopte dan maar dat het zou werken. Hij bleef vervolgens doodstil zitten. Wanneer het moest trok hij de handdoek opzij. Maar bij het gevoel van het water, op zijn rug trok hij zijn rug hol en schrok daadwerkelijk van het gevoel. Zelfs het water dampte een beetje. Hij keek even over zijn schouder naar haar. "Water en vuur gaat niet goed samen, weet je nog?" Hij klemde zijn kaken op elkaar, maar zijn ogen straalden een bepaalde frustratie uit.

Ellen keek hem met een waarschuwende blik aan. "Je moet je frustratie niet op mij afschuiven!" Ellen keek naar zijn huid die nu wat roder was. "Water en vuur zijn inderdaad tegenpolen. Echter wanneer vuur de controle verliest heeft het de hulp nodig van water. Water werkt verzachtend hoe heet het vuur ook is." Ja, dit had ze geleerd tijdens de les. "Ook mensen die vuur sturen kunnen geheeld worden door de werking van water. Het doet even pijn maar daar moet je door heen bijten." Probeerde ze nu kalmer tegen hem te zeggen. Ze moest hem met kalmte benaderen. Ze zuchtte en ging het nog eens proberen. "Je moet mij vertrouwen." Hoe moeilijk het voor hem ook was. Haar ogen keken naar het water omringd om haar handen. Ze sloot haar handen, legde haar handen nogmaals op de snee en sprak een andere spreuk uit. "Curo vulnus dolor." Op dat moment begonnen haar handen weer te gloeien en nu moest hij de pijn niet meer voelen omdat hij het flesje had gedronken. Dat hoopte zij althans. Het bloeden begon eindelijk te stoppen maar ze zag dat haar eigen handen lichtelijk waren verbrand. Dat was het gevolg van een moeilijkere spreuk te gebruiken. Die waren nog veel te moeilijk voor haar. Ellen voelde de pijn, alleen verborg ze het door weer expressieloos te kijken.
"Oké... Dat is een." Ze pakte nu de naald, smeerde het in met desinfectiemiddel en keek naar hem. "Ik ga je nu hechten. Probeer alsjeblieft stil te blijven zitten." Ze keek hem met een bemoedigende glimlach aan. "Je doet het goed Shane." Ze ging zachtjes met de naald in zijn huid en hoopte dat het flesje nu zijn werking volledig deed.

Shane besloot zijn kaken alleen maar op elkaar te klemmen wanneer ze net zo gefrustreerd werd als dat hij was. Hij sloot zijn ogen even en keek daarna over zijn schouder naar haar. Zijn ogen waren rustig, maar hard. "Het is niet zo dat ik je niet vertrouw, het is dat ik het haat dat het water moet zijn." Hij keek vervolgens weer voor zich en schudde zijn hoofd. Hij voelde zich zo dom. Hij had gewoon naar huis moeten gaan, Jane ernaar laten kijken.
Pijn? Nee, dat voelde hij niet meer. Maar hij voelde wel een aparte tinteling die nu door zijn lichaam trok. Hij had zijn kaken lichtjes gespannen op elkaar geklemd, maar hij bleef doodstil zitten. Wanneer ze meldde dat ze ging hechten legde hij zijn armen anders waardoor zijn schouders ontspanden en ze makkelijker kon hechten. Anders zou ze door gespannen huid heen moeten, dat zou niet prettig voelen, met of zonder dat drankje. Shane keek even kort over zijn schouder naar haar en bleef vervolgens rustig zitten. "Dank je... Ellen." Zijn stem was rustig, en ze was nog bezig, maar hij was dankbaar dat ze hem in haar huis liet en hem hielp. Daar mocht minstens een bedankje voor staan. Wanneer ze dan ook klaar was stond hij voorzichtig op en trok zijn shirt aan. Hoewel het smerig was, maakte het hem niets uit. Maar hij draaide zich nu om zodat hij haar aan kon kijken.
"Ik vraag je niet of je me met elke slechte gebeurtenis wil bellen. Maar als je het echt niet redt... Ik woon zelf in een penthouse in de stad. Je mag het altijd als een veilige haven gaan gebruiken." Hij pakte nu zijn jas en trok deze aan. "En nu ga ik naar huis. In ieder geval voor ik hier in slaap val. Ik hoor hopelijk nog wel eens van je." Hij glimlachte vermoeid en liep naar haar voordeur om haar huis te verlaten en terug te keren naar zijn huis.

"Ik begrijp je haat. Echter moet je ieder element waarderen. Ieder element heeft zijn charme Shane." Hij keek hem met een kleine glimlach aan. Toen hij ging ontspannen lukte het haar beter om hem te hechten. Ze was ook trots na het resultaat. Het was mooi gehecht vond ze zelf. Had ze toch nog wat aan de ehbo lessen gehad bij de defensie.
Ze veegde nog even het bloed weg en keek hem aan. Hij bedankte haar. Dat was wel fijn. Hij leek het wel te waarderen. "Graag gedaan." Ellen vond het stiekem wel fijn dat hij ging. Ze bleef altijd nog een beetje contactgestoord. Daarbij wilde ze gewoon niet te close worden. Met niemand.
Ellen stond op en liep met hem mee naar de voordeur. "Shane. Ik kan je niets beloven. Nu wij quitte staan zie ik nog minder reden om contact met je te zoeken. Ik ben liever alleen dan dat ik ander belast." Ze legde haar hand op zijn schouder. "Bedankt voor alles vandaag. Ik wil wel graag even een appje als je thuis bent. Zo hoef ik mij geen zorgen te maken dat je ergens aan de kant van de weg ligt." Ze opende de voordeur en bekeek hem. Was hij wel in staat om naar huis te gaan? Viel hij dadelijk niet ergens bewusteloos op de grond. Haar handen klopte nog steeds. Ze moest die gaan verkoelen anders kreeg ze er lelijke blaren op. Zichzelf helen was nog moeilijker dan een ander.

Shane haalde zijn schouders op bij haar woorden en keek haar daarna rustig aan. "Het is aan jou." Meer zei hij niet. Meer kon hij dan ook niet zeggen. Hij liep alvast naar buiten wanneer ze hem had gevraagd naar een berichtje. "Grote kans dat ik gewoon slapend in mijn bed lig als je niets krijgt." Hij glimlachte even, al was het vermoeid. "Fijne avond, Ellen." Daarmee liep hij weg. Hij verliet het appartement en daarna liep hij de trappen af naar beneden. Hij keek even omhoog wanneer één van de lampen begon te flikkeren. Hij haalde zijn schouders op en liep gewoon door.
Wanneer hij buiten kwam voelde hij zich gelijk bekeken, maar hij besloot er verder geen aandacht aan te besteden. Hij nam een sigaret, stak deze aan en begon gewoon te lopen. Hij moest terug naar het verlaten kerkhof om zijn auto te halen. Die kon hij daar moeilijk een hele nacht laten staan. Shane rookte rustig zijn sigaret op wanneer een lantaarnpaal waar hij onder door liep, uit viel en het lampje brak. Shane trok meteen zijn capuchon over zijn hoofd en keek even omhoog. Wat de... Wat is hier aan de hand? Bedoelden Ellen en Sascha dit soms? Hij liep echter gewoon verder, totdat hij een duw kreeg en daadwerkelijk over een auto heen lag waarvan het alarm begon te loeien. "Argh... Dit ga ik morgen nog voelen." Met moeite gleed hij van de auto af en hij merkte hoe zijn hoofd tegen de auto werd geduwd, ertegenaan werd gehouden. Iets gromde in zijn oor... Ellen... Hij verzette zich meteen en hij trok zichzelf los. "Sorry, maar ze is niet te koop of iets dergelijks en ik heb verder niets met der... Zoals ze zelf zei. Leef je uit ofzo." Shane beet het naar iets toe wat hij niet eens zag. Hij legde een hand tegen zijn voorhoofd en merkte hoe erg de hoofdpijn opeens toe nam. Hij leunde nu tegen de auto, gleed weg, en de sigaret viel op grond, vlak voordat Shane de grond raakte.

Ellen sloot de deur achter haar dicht. De dame liep naar de keuken om haar handen 10 minuten onder de kraan te houden. Vervolgens smeerde ze het in met brandwondezalf. Ze wikkelde haar handen in gaas en maakte het goed dicht met tape. Het zou een paar dagen duren voordat haar handen weer hersteld zouden zijn.
Nu ging zij de douche in. Ze gooide haar vuile kleren in de was. Voor het eerst nam zij een rustgevende douche. Geen rare fluisteringen, geen knipperend licht of rare teksten op haar spiegel geschreven. Gewoon helemaal niets. Zo voelde vrijheid dus aan.
Nadat zij klaar was ging zij zichzelf afdrogen, haar haren stijl föhnen en trok vervolgens een oversized shirt aan met daaronder een kort broekje. Ellen begon een beetje haar huisje schoon te maken. Opeens voelde zij zich duizelig worden en viel ze bijna flauw. Alleen flitste op dat moment Shane door haar hoofd. Het was niet dat zij flauw viel, maar Shane was flauwgevallen.
Ellen trok snel haar schoenen aan, opende de voordeur en liep naar buiten in de kou. De dame liep een stuk en zag Shane verderop liggen. Alert keek zij om zich heen. Zij voelde geen aanwezigheid van de Stalkers. Voor nu tenminste. Ze hurkte zich bij de man en zuchtte. Ellen kon hem hier niet aan zijn lot over laten. Ze sprak een spreuk uit zodat Shane begon te zweven. Zo wist zij hem terug te brengen naar haar huis. Daar legde ze hem in bed.
Ellen begon zorgelijk rond te ijsberen. Wat moest ze doen? Hadden de Stalkers het nu op Shane gemunt? Ze besloot de jongen schoon te maken door hem te wassen, vervolgens hem schone kleren te laten aantrekken. Zij had namelijk nog een mannen joggingsbroek liggen en een grote shirt van haar mede collega bij de defensie. Hij was eens blijven crashen toen hij in de stad wilde drinken. Ze stopte hem goed in en ging nu zelf op de bank zitten. Waarom had zij Shane erbij betrokken en hoe ging ze de stalkers van hem weghouden? Een vermoeidheid kwam over haar heen en langzaam viel ook zij in slaap.

Shane droomde onrustig. Hij leek wel in zijn dromen te vechten. Hij vocht tegen vreemde duistere wezens en bouwde een muur om ze weg te houden. Maar niets leek te werken. Hij schrok dan ook bezweet en naar lucht happend wakker. Verward keek hij om zich heen en probeerde de omgeving te herkennen. Hij faalde hierin. Hij kon geen van de meubels, of het bed, of de muren herkennen. Hij sloeg de dekens van zich af wanneer hij de voor hem onbekende kleding zag. Hij schudde even zijn hoofd en haalde een hand door zijn haren. Hij liep naar de deur van de slaapkamer en opende deze waardoor hij de woonkamer even later binnen stapte. Hij zag iemand op de bank liggen en hij bleef even staan. Daarna liep hij rustig naar de bank en zag dat het Ellen was. Hij fronste. Hoe... Hij wilde weten hoe hij hier terecht was gekomen. Hij ging op zoek naar zijn eigen kleding en kleedde zich dan ook om wanneer hij zijn kleding vond. Hij kon beter weggaan voordat er dingen zouden gaan gebeuren.

Het was jaren geleden dat zij zo rustig had geslapen. Geen nachtmerries, geen continue wakker worden bezweet en angstig om wat er zou kunnen gebeuren. Niets, Ellen voelde en droomde totaal niets. Maar door het leger, haar SWAT-team zorgde ervoor dat Ellen een lichte slaper was. Ieder geluidje kon zij zelf in haar slaap onderscheiden. Het geluid van geritsel van bomen waren weer heel anders dan het geluid van lichte, voetstappen op zoek naar hun volgende slachtoffer. In het oorlogsgebied was niets veilig. Toen zij voetstappen haar hoorde naderen schoot ze met haar hand uit als reflectie en greep ze de pols van Shane af. Haar blauwe ogen zo kil als de nacht. Haar lichaam op spanning en haar blik trok over hem heen. Ellen trok gelijk haar hand terug en haar lichaam nam een ontspannende houding. "Je bent wakker." Zei ze met een iets wat heser stem. Ze draaide zich om op de bank zodat ze Shane kon volgen. "Shane. Wat is er aan de hand?" Ze was bezorgd en ze wist het nog te verbergen. Zij wilde Shane niet ongemakkelijk laten voelen. "Praat alsjeblieft zodat ik kan helpen."