Kust Zeven Zusters

David hoorde Abby aan. “Alleen oefenen is goed,” zei hij met een klein lachje en gaf haar het boek. David was wel blij dat ze er zo over dacht. Anders zou hij er waarschijnlijk niks van leren. Abby keek hem met haar prachtige ogen aan. "Je wilt echt niet flirten met een persoon zoals ik,” zei ze. “Laat ik je bij voor hand even waarschuwen.” Davids lach werd minder, maar was nog altijd zichtbaar. “Het spijt me daarvoor,” zei hij schouderophalend. “Het is een reflex van me. Telkens als ik een mooie vrouw zie, gebeurt dat. Zelfs als ik het niet wil.”
Abby kwam naar David toe gelopen en moest op haar tenen staan om hem een schouderklopje te geven. "Waar kwam jij hier eigenlijk voor in de eerste instantie?” vroeg ze. “Voordat ik tegen je aanbotste?" Dat was het moment dat Davids lach verdween. De laatste tijd had hij veel over de brand nagedacht en hij wist niet hoeveel hij ervan wilde delen. Hij keek nog een keer in Abby haar grote blauwe ogen en besloot dat hij haar wel de waarheid kon vertellen. Althans, een deel van de waarheid.
David deed een stap naar achter, draaide zich om en liep naar een rots toe om daarop te gaan zitten. Terwijl hij met zijn rug naar Abby toe gedraaid was, waren er overal littekens en krassen te zien. En Als je goed oplette, zag je ook brandwonden. David ging op een rots zitten en keek naar zijn voeten. Hij durfde Abby niet aan te kijken terwijl hij dit vertelde. Hij wilde geen afschuw zien in haar ogen.
“Toen ik 11 jaar was,” begon David, “ging ik vaak naar de verlaten fabriek in de buurt van ons dorpje. Op een dag besloot ik mijn broertje mee te nemen. Hij was alleen maar aan het lezen en ik wilde hem aan het spelen krijgen. Hij had een boek meegenomen uit de bieb en zei dat het een magisch boek was. Ik dacht dat hij aan het spelen was, dus ik deed met hem mee. We begonnen te lezen en deden alsof we spreuken konden.” David viel even stil. Hij schopte een steentje weg die voor zijn voeten lag.
“Tot we een pagina vonden waar een vlam op getekend stond,” zei David met een zachtere stem. “De pagina fascineerde me en ik begon hardop te lezen. Toen ik de spreuk had opgezegd, ontstond er brand in de fabriek. Ik weet niet meer wat er precies is gebeurt daarna, maar ik had mijn broertje naar buiten gedragen en heb alles aan de politie moeten uitleggen.”
David stopte even met praten en keek Abby aan. Er was geen enkele emotie te zien op zijn gezicht. Na jaren oefenen had David onder de knie gekregen hoe hij zijn pijn kon verbergen. “Daarom ben ik hier,” ging hij verder. “Om die spreuk te zoeken en onder de knie te krijgen, zodat het niet nog een keer gebeurt.”

Met haar smalle vingers met zwartgelakte nagels opende ze het boek. Abby keek naar het inhoudsopgave voordat ze verder ging bladeren. Voor haar was het niet zo moeilijke kost. Abby was het gewend om veel te . "Ik kan je wel helpen met het boek. Je moet door bepaalde woorden heen en daarbij is het op een oude wijze geschreven. Ik snap wel waarom je daar in de eerste instantie moeite mee moet hebben. Je bent vast geen lezer of wel?" Abby kon heel behulpzaam zijn als zij wilde.

Het gesprek kreeg een andere wending toen David zich verontschuldigde. "J-j hoeft geen sorry te zeggen." Stotterde zij lichtjes. Haar gezicht werd volledig rood door zijn woorden. Hij vond haar dus knap? Wauw. Ze was echt niets vergeleken andere vrouwelijke studenten. "Ik ben echt niet mooi hoor. Je hebt je vast vergist." Abby glimlachte lief naar hem. Ze vond het niet erg dat ze lelijk was. Daar moest ze mee leren leven.

Abby werd stil. Haar blauwe ogen volgde de lijnen van zijn littekens en krassen. En als ze heel goed keek zag ze xelfs brandwonden. Was dat van toen? Abby rustte haar hand op haar mond. Wat erg om dat als kind mee te maken. Om er dan achter te komen dat je magische aanleg hebt. Abby liep naar hem toe, aarzelde eerst en sloeg toen haar armen om zijn schouders. Doordat hij zat kon ze met haar vingers over zijn hoofd strelen. "Je bent heel dapper geweest! Je hebt je broertje gered en nu kun je niet meer zo'n fout begaan." Ze liet hem weer los. "SSorry. Was niet de bedoeling om nouja..." Ze bloosde. "En ook al ben je letterlijk getekend voor het leven, het maakt je juist een mooier persoon. Het maakt je tot wie je nu bent. Ik wil je best helpen om deze spreuk te zoeken. Ik wil je helpen"

David was verbaasd dat Abby hem omhelsde. Dat had hij niet verwacht. En de peptalk die ze gaf had hij helemaal niet verwacht. David was gewend dat hij andere mensen moest opvrolijken, dat hij klaar stond voor anderen. Sinds de brand in de fabriek, toen zijn moeder overleed, was er niemand meer die hem troostte.
David sloeg zijn armen om Abby heen en ging staan. Hij had totaal niet door dat hij haar optilde en begroef zijn gezicht in haar nek. Het voelde fijn om eindelijk een keer zelf getroost te worden. Zo bleef hij een korte tijd staan. "Je hoeft je niet te verbergen," zei hij ten slotte, zijn gezicht nog in Abby haar nek. "Je bent een prachtige vrouw. En dan heb ik het niet alleen over hoe je eruit zit."
David zuchtte diep en liet Abby los. Hij had zijn lach weer op zijn gezicht staan, al was het gespeeld. "Zullen we dan maar iets gaan doen?" vroeg hij met een ietwat trillende stem. "En als ik ooit iets voor jou kan doen, hoef je het alleen maar te vragen." David krabde achter zijn hoofd en liet zijn meest onschuldige lach zien, in de hoop dat Abby zich zijn probleem niet te groot op zou vatten.

Haar lichaam verstijfde toen David op stond en zijn brede, sterke armen om haar slanke lichaam sloeg. Ze was echt niets vergeleken met David. Zo kwetsbaar. Hij begroef zijn gezicht in haar nek. Kon Abby nog roder worden dan zij al was? Ze aarzelde in de eerste instantie, maar omhelsde hem voorzichtig terug toen hij haar optilde. Ze hoopte dat hij haar niet vallen. Bij zijn woorden leek de temperatuur van haar lichaam te stijgen. Ze werd echt ontroerd door zijn woorden. Haar ogen werden waterig. Ze vertikte het om te huilen dus dat ging ook niet gebeuren. Het was gewoon dit gehele moment. Zij troostte hem en hij deed het bij haar. Ook al was het onderbewust. "Bedankt voor je lieve woorden." Zei ze met een lichte, hese stem. Abby werd weer netjes neergezet op eigen benen. Ze probeerde haar rode gezicht te verbergen. Abby knikte bij zijn woorden. "Dat lijkt mij een goed idee. Het begint sowieso heel koud te worden en de wind steeds harder." Hij was echt heel lief voor haar. "Ik zal het onthouden. Zullen we warme chocomelk gaan drinken met slagroom? Ik begin het echt koud te hebben." Uiteraard loog Abby want ze had het warmer dan ooit. Teveel emoties om mee om te gaan. Dat ging buiten haar boekje. "Verderop is een restaurantje." En Abby begon al voorop te lopen.

Al merkte David dat Abby haar ogen waterig werden, en zo groter leken dan ze al waren, hij zei er niks van. Het was een emotioneel moment geweest, dus hij begreep het volkomen. "Dat lijkt mij een goed idee," zei Abby. "Het begint sowieso heel koud te worden en de wind steeds harder. Ik zal het onthouden. Zullen we warme chocomelk gaan drinken met slagroom? Ik begin het echt koud te hebben." David stemde daarmee in.
Terwijl David zijn boek opruimde en zijn laatste shirt aandeed, liep Abby al richting het restaurantje. Met zijn tas over zijn schouder en zijn jas onder zijn arm rende hij om Abby in te halen. "Alsjeblieft." zei David en bood zijn jas aan haar aan. Zijn hart bonsde sneller en hij wist of dat kwam door de kleine sprint van net of dat het komt door Abby.

Abby keek hem met een lieve glimlach aan. "Bedankt, ik ben wel wat gewend. Kom van Moskou dusja. Dan is dit natuurlijk niets." Abby had zich alleen veel lichter gekleed dan ze dat in Rusland deed. Ze wilde niet dat David het koud kreeg. Hij liep hier tenslotte met een T-shirt aan.
Na ongeveer 10 minuutjes lopen kwamen ze bij het strand restaurantje aan. Het zag er heel knus uit en er zaten allemaal oude mensen. Dat was wel grappig want ze waren natuurlijk niet in het hoogseizoen hier. Nu had je alleen de lokale bewoners die hier een kopje koffie kwamen drinken. Abby opende de deur en hield die open zodat David de deur niet in zijn gezicht kreeg. "Kom we gaan daar zitten!" Ze wees naar een tafeltje wat meer in de hoek bij een schitterend schilderij. Abby hield er sowieso niet van als mensen haar konden bekijken. Ze trok haar bolletjes jas uit en schudde even met haar haren.

Spoiler:

(Haar style. Alleen dan met regenlaarzen fantaseren en onder haar sweater dress een gekleurde legging)

Abby realiseerde zich dat ze natuurlijk heel raar moest uitzien. Ze droeg namelijk haar kledingstijl wat zij op school nooit zou dragen. Een oversize wollen sweater met zelf allemaal bolletjes wol op genaaid. Daaronder droeg ze een gekleurde grijs/geelachtige legging. "Ik ga mijzelf even opfrissen." Snel liep ze met haar gele rugzak naar het toilet.
Natuurlijk Abby! Waarom neem je geen reserve kleding mee? Wat ga je doen als David dit door de school verteld? Wil je altijd gepest worden? Ik doe gewoon alsof ik zo suf was dat ik zo maar wat heb aangetrokken. Of ik zeg gewoon niets? Dit is wie je bent buiten school. Ze keek in de spiegel en kamde met haar vingers door haar blonde lokken die haast wit leken. Ze zag er gewoon... beetje uniek uit. Abby kwam teruggelopen en schoof aan tafel. "Is de serveerster al geweest?"

“Je komt dus uit Rusland?” vroeg David geïnteresseerd. “Daar wil ik nog een keertje naar Rusland. Ik heb al veel landen in Europa gezien, maar ik wil nog veel meer zien.” David hield zijn jas onder zijn arm. Hij had het totaal niet koud, maar waarom? Hij had geen idee.
Na 10 minuten lopen kwamen ze aan bij het restaurantje dat Abby bedoelde. Het was een knus gebouw en er zaten een aantal oudere mensen. Een lach verscheen op Davids gezicht toen hij een oude stel met elkaar koffie zag drinken. 'Zoiets wil ik later ook,’ dacht hij. Abby hield de deur voor David open. “Dat hoor ik te doen,” zei David plagend.
Abby leidde hen naar een tafeltje in de hoek en deed haar jas uit. Ze zag er leuk uit, vond David. In ieder geval veel excentrieker dan David. Hij droeg alleen maar spijkerbroeken en t-shirt. Altijd hetzelfde. “Ik ga mezelf even opfrissen,” zei ze en liep met haar gele rugtas naar het toilet. Terwijl Abby zich aan het opfrissen was, ging David met zijn rug tegen de muur zitten. Hij had een hekel als iedereen hem in de rug moest aankijken. Hij bestelde direct 2 grote warme chocolademelk en betaalde ze, zodat Abby dat straks niet kon doen.
Het duurde niet lang of Abby kwam terug. “Is de serveerster al geweest?” vroeg ze. “Ik heb net besteld,” zei David en gebaarde Abby om te gaan zitten. “Ik heb je net iets persoonlijks verteld,” ging hij verder. “Ik zou het op prijs stellen als je het een geheim wilt houden. Ik wil niet dat iemand zich zorgen om mij maakt.”

Bij de opmerking van de deur had Abby alleen gelachen. Het was 2015. Tegenwoordig konden ook de vrouwen de deur ophouden. Ook al viel Abby nog niet in het woordje vrouw. "Jup. Moskou om precies te zijn." Abby deed haar jas over de leuning van haar stoel hangen. Haar opvallende, gele rugzak zette zij naast zich neer. Toen David vertelde dat hij veel gereisd moest ze gelijk aan James denken. Had iedereen tegenwoordig geld als water? Abby was nog nooit buiten Rusland geweest. Engeland was haar eerste land buiten dat van haar. Nu kon zij twee landen opschrijven op haar lijstje. Niet dat Abby een lijstje bijhield. "Wauw. Ik ben echt jaloers. Engeland is pas mijn tweede. Welke landen heb jij dan allemaal gezien?" Ze leunde wat meer naar voren omdat ze werkelijk geïnteresseerd was. Abby vond het altijd leuk om verhalen van anderen te horen.

Na haar opfrisbeurt scheen David al besteld te hebben. "Echt? Ah lekker. Ik verheug me er nu al op. Je hebt toch niet voor mij betaald hé?" Ze kneep haar oogjes even samen zodat ze hem verdacht kon aankijken. Abby keek hem met een klein glimlachje aan. "Ik zou je eigenlijk kunnen blackmailen in deze positie." Ze schonk hem een speelse glimlach. Dit was typisch haar humor. "Your secret is save by me." Ze deed alsof ze met een sleuteltje haar lippen deed dichten en gooide het zogenaamd weg.

“Natuurlijk heb ik betaald,” zei David met een ontblote grijns. “Hoef je me niet zo voor aan te kijken.” Toen Abby zei dat ze hem kon blackmailen, was het Davids beurt om zo te kijken. Hij perste zijn lippen samen en keek haar met ondeugende ogen aan. "Your secret is save by me," zei ze en ze deed alsof ze met een sleuteltje haar lippen deed dichten en gooide het zogenaamd weg. David ving de denkbeeldige sleutel en deed alsof hij hem terug gaf. “Je mag wel praten, hoor,” zei hij. “Is juist gezellig.” Hij schonk Abby een vriendelijke lach.
“Maar om terug te komen op je vraag,” begon David. “Ik heb een doorreis gemaakt door een deel van Europa. Ik ben in Sicilië begonnen en ben via de westkust naar Denemarken getrokken. Verder kwam ik niet.” De serveerster kwam op dat moment aanlopen. David staakte kort zijn verhaal om de chocomelk aan te nemen en gaf er 1 aan Abby. De bekers waren groot, zo’n halve liter, schatte David.
“Ik kan je wel uitnodigen om een keer met me mee te gaan,” ging David verder, “maar tenzij je in een klein schuurtje van een Italiaanse boerderij wilt slapen, of onder de sterrenhemel in Portugal, kan ik je niks beters bieden.” David klopte op zijn tas. “Dit was alles wat ik heb gehad die 4 jaar. Maar genoeg over mij, hoe is het om in Engeland te zijn?” David nam een slok van zijn chocomelk, waardoor het slagroom op zijn bovenlip en op het puntje van zijn neus bleef zitten.

"Ik mocht al niet van jou je shirt vergoeden. Nu betaal je ook nog mijn chocomelk." Abby bolde haar wangen op wat echt heel schattig uit zag. "Hmmph. Volgende keer trakteer ik. Of de tweede chocomelk of fris is op mij." Abby pakte de menukaart erbij. "Of zullen we een grote wafel delen met verse aardbeien erover en aardbeiensaus? Het is ook nog eens versgebakken." Zo'n wafel hier was drie keer de grote dan dat van een normale. Abby nam zogenaamd de sleutel weer aan en deed het zogenaamd in haar broekzak. "De sleutel sluit de verborgen geheimen." Zei ze op een wees haast onheilspellende toon. Abby keek verrast naar haar grote mok met chocomelk. Het was gigantisch! En zoveel slagroom. Ze deed er zelf nog een zakje suiker bij haar chocomelk. Voorzichtig roerde ze zodat de chocomelk niet zou overlopen. Ze nam voorzichtig een slokje. "Oh dat lijkt mij juist heel gaaf. Ik ga wel met je mee David. Gaan we ook in de koeienweide slapen? ik vind koeien zo'n gave beesten." Ze glimlachte bij de gedachte. Abby haalde haar schouders omhoog. "Nog eventjes wennen. Engelse mensen zijn beetje raar. Maar er zijn schitterende dingen hier om te bewonderen." Abby keek naar David en giechelde. "Je hebt een chocomelk snor."

Abby bolde haar wangen op en deed alsof ze het niet leuk vond dat hij betaalde. Davids hart sloeg een stukje sneller. Toen Abby over de wafel begon, slaakte hij een overdreven zucht. “Vooruit,” zei hij, “Jij mag de wafel bestellen. Maar voor mij hoeft geen aardbeiensaus.” Abby stopte de sleutel aan en stopte het in haar broekzak. "De sleutel sluit de verborgen geheimen,” zei ze. “Dan ben ik blij dat jij hem bewaard,” antwoordde David met een knipoog.
David begon te lachen. Geen klein lachje zoals hij eerder deed. Nee, hij lachte hardop. “Ik moet er wel bij zeggen,” zei David lachend, “Dat de koeienweiland behoorlijk stinken. En officieel moeten we dan toestemming hebben van de boer.” Hij gaf haar een kleine knipoog. “Maar is goed. Als ik een keer geld genoeg over heb, gaan wij samen weg.”
David veegde het chocomelk van zijn neus en mond. “Sorry daarvoor,” lachte hij en stopte de lepel in zijn mond om het slagroom eraf te eten. “Weet je wat we dan ook kunnen doen?” ging David verder. “Als ik jou mee neem door Londen, kan jij me Moskou laten zien.”

"Echt? Yeey!" Abby wuifde met haar hand zodat de serveerster naar hun toe kwam. "Zou ik zo'n wafel met aardbeien mogen met een apart bakje aardbeiensaus?" De serveerster noteerde het en bekeek hun even. Abby voelde zich niet bepaald op haar gemak. De vrouw keek nog wat langer naar David voordat ze wegliep. Waarom vonden mensen het zo vreemd als zij erbij zat? Owja. Ze zag er inderdaad een beetje apart uit. Ze was het alweer vergeten. "Ik heb een doosje vol me geheimen. Ik ben goed in geheimen bewaren." Ze nam nog een slok van haar chocomelk en voelde slagroom op haar neus. Snel veegde ze het weg. De lach van David was aanstekelijk. Daardoor moest ook Abby lachen. Alleen nu knorde ze iets meer als toen straks. Ze bloosde want ze schaamde zich voor haar lach. "Stinkt dat echt? Ah... Dat heb ik nooit geweten. Dan gaan we overdag gewoon met de koeien spelen en in de avond slapen we in zo'n schuur!" Ze zag het al helemaal voor haar. "Ik zal mee sparen! Dan kunnen we het geld samen bij elkaar leggen." Dit betekende wel dat Abby hier een baantje moest gaan zoeken. "Is prima. Dat is een deal. Ook al moet ik je waarschuwen. Het is daar heeeel koud.!" Nu werd de grote wafel aan tafel gebracht. Het lag op een groot, rond bord met super veel aardbeien erop. "Wow. Het is echt groot."

De serveerster kwam langs en Abby bestelde de wafel. Vanuit zijn ooghoeken zag David dat ze zich ongemakkelijk voelde toen de serveerster hem aanstaarde. Toen ze weg liep, richtte hij zich op Abby en fluisterde: “Volgens mij is ze jaloers op jou.” David voegde er een knipoog aan toe. Hij wilde het slagroom van Abby’s neus vegen, maar zij was al eerder. Ze moest knorren van het lachen. David vond het wel leuk klinken, maar zag dat Abby ervan moest blozen. Hij besloot er niks van te zeggen.
“Is goed,” antwoordde David op haar opmerking over het sparen. “Maar ik moet je vertellen dat het niet altijd makkelijk zal zijn. Onderweg ook niet.” David had wel verwacht dat Rusland koud zou zijn. “Maak je maar niet druk,” zei David met een ondeugende twinkeling in zijn ogen. “Je mag tegen mij aan liggen als je je wilt opwarmen.” Hij liet een speelse knipoog zien.
De serveerster kwam eraan lopen met een wafel dat 3 keer zo groot was als een normale. “Wow,” begon Abby, “Die is groot.” David wilde zijn mond opentrekken om daarop te reageren, maar besloot dat maar niet te doen. “Hoe gaan we dit opeten?” vroeg hij in plaats daarvan en pikte een aardbei van de wafel. “We kunnen hem gaan snijden of scheuren. Of we kunnen elk aan een kant beginnen.” ‘Oke David,’ dacht hij. ‘Stop nu gewoon met flirten. Dit gaat niet goed komen.’

"Jaloers op mij? Haha! Ze denkt vast dat ik je kleine zusje ben ofzo." Abby rolde met haar ogen. "Ik zie er niet bepaald uit oud op dit moment." Abby was ook niet van plan om vandaag iemand tegen te komen van school. Meestal had ze wat meer make-up opgedaan zodat ze wat ouder leek. Bij zijn woorden keek Abby hem met haar vastberaden, blauwe ogen aan. "Ik hou wel van een uitdaging. Je moet mij niet onderschatten David." Extra nadruk gelegd op zijn naam. Abby verslikte zich bijna in haar chocomelk bij zijn opmerking. Het lukte haar nu om haar roodheid te onderdrukken. "Ik zal er over nadenken." Ze knipoogde naar hem hopend zo even daar onderuit te komen. David wist echt hoe hij vrouwen moest inpalmen. Maar wat hij kon, kon Abby ook. Ze was misschien een tikkeltje verlegen. Hoe beter je haar leerde kennen, hoe gedurfder zij werd. "Of..." Ze sneed netjes een stukje van de wafel met een aardbei erop en bracht de vork naar zijn mond. "Ik kan je voeren." Ze keek hem heel diep in de ogen aan en voordat hij kon toe happen stopte ze de wafel zelf in haar mond. Nadat ze uit was gekauwd zei ze op een plagend toontje: "Of niet."

David haalde zijn schouders op. “Maar hoe oud ben je dan?” vroeg hij. “Sorry, ik bedoel, hoe jong ben je?” Hij legde extra accent op het woord jong. Hij bekeek Abby nog een keer en pas toen viel het hem op dat ze geen make-up droeg. ‘Damn,’ dacht David. ‘En dan ziet ze er nu al zo uit.’ Ze keek hem met grote, vastberaden ogen aan. “Dat zal ik onthouden,” zei David kleine lach.
Abby verslikte zich bijna in haar chocomelk, maar ze redde haarzelf snel. ‘Gelukkig maar,’ dacht David. Het viel hem wel op dat ze niet rood werd, wat bijna altijd gebeurde.
“Of,” zei Abby nadat hij vroeg hoe ze de wafel op konden eten. Ze sneed netjes een stukje van de wafel met een aardbei erop en bracht de vork naar zijn mond. "Ik kan je voeren." Abby en David keken elkaar diep in de ogen aan. David kwam wat naar voren, maar voordat hij kon toe happen stopte ze de wafel zelf in haar mond. Nadat ze uit was gekauwd zei ze op een plagend toontje: "Of niet."
David begon te lachen. “Of niet,” beaamde hij en stopte zijn aardbei in zijn mond. “Het zal heel gezellig worden samen.” David gaf haar nog een knipoog. Hij had eindelijk iemand die dit soort humor ook kan waarderen. “Heb je het nog koud?” vroeg David met een speelse glimlach. “Anders kan ik je wel opwarmen.”

Bij zijn vraag slikte Abby eventjes. Het duurde ook een minuutje voordat zij de moed had gerapen om te zeggen hoe oud zij nu is. "17" zei ze op een fluister toontje. Zacht, maar wel hard genoeg om te verstaan. Abby keek met een verlegen glimlachje terwijl ze een blonde lok achter haar haren deed. "Yup. Huh...? Wat? David alsjeblieft." Abby zakte wat meer naar onderen zodat ze met haar voet zachtjes tegen de zijne kon schoppen. Ze werd rood. Nu kon ze het niet tegen houden.

Het meisje had het zo leuk gevonden dat hij in haar grapje was ingetrapt. "Serves you right mister David. Niet iedere dame zal je in de watten gaan leggen." Ze at tevreden nog een stukje wafel en deed er aardbeiensaus nog overheen. Abby keek hem met een speels lachje aan. "Ik krijg het niet zo snel koud. Het feit dat ik temperaturen ben gewend van -40 enzo."

Abby fluisterde zachtjes haar leeftijd. Ze voelde zich er blijkbaar niet prettig bij om het te vertellen. David moest naar voren leunen om iets te horen. "Yup," zei Abby. "Huh...? Wat? David alsjeblieft." Ze zakte onderuit en schopt hem zachtjes tegen zijn voeten, haar gezicht zo rood als maar kon. David kon niet anders dan hard te lachen. "Oké," zei David lachend. "Ik hou al op. Voorlopig."
"Serves you right mister David," zei Abby toen ze hem zijn hap wafel afnam. "Niet iedere dame zal je in de watten gaan leggen." David haalde zijn schouders op. "Het hoeft voor mij ook niet iedere vrouw te zijn," zei hij met een knipoog. "En ik hou wel weer op." David liet zijn schouders zakken, maar zijn ogen verrieden dat het gespeeld was.
Hij kreeg ook wel zin in de rest van de wafel. Hij moest opschieten, anders had Abby alles opgegeten. David schoof wat dichterbij Abby tot ze bijna schouder aan schouder zaten. Tussen hen in zat nog genoeg afstand om elkaar niet telkens aan te stoten. Hij sneed een stukje van de wafel af, al was het niet zo netjes als Abby het deed, en hield hem voor zijn gezicht. Zijn blik ging van Abby naar het stukje wafel en weer heen en weer. Ten slotte at hij het stukje op en met volle mond glimlachte hij naar Abby.

Door de zenuwen en door dat constante geflirt was ze zelf vergeten zijn leeftijd te vragen. "Hoe oud ben jij eigenlijk?" Daar was ze heel benieuwd naar. Zou hij veel ouder dan haar zijn? Abby moest lachen. "Dankje. Want daardoor kan ik niet goed onze wafel opeten." Ze stak speels haar tong naar hem uit voordat ze een slokje nam van haar chocomelk. Haar slagroom was al bijna gesmolten.

Abby deed haar wenkbrauw omhoog om hem sceptisch aan te kunnen kijken. "Hoezo geloof ik dat niet? Niet om jou over een kam te scheren met de rest. Ik geloof wel dat je vrouwen zo om je vingers weet te winden." Abby keek hem nu direct aan. Ze was niet rood en niet aan het blozen. Ze keek eigenlijk heel serieus omdat zij wilde weten of ze hem goed had ingeschat. David sliep vast nooit alleen. Misschien met uitzondering. Daar was ze van overtuigd. Hij was iemand die vast iedereen op een afstand wilde houden, maar wel het fysieke voordeel van hebben.

Toen hij dichter bij schoof liet ze David de wafel afsnijden. Ze had al veel ervan gegeten en nu mocht hij wat eten. Anders was dat ook zo gemeen van haar. Ze giechelde toen hij met volle mond naar haar glimlachte. "Je bent echt grappig." Ze pakte een aardbei en hield het voor zijn mond. "Je hebt een beloning verdient. Ik zal je deze keer 1 keer voeren." Ja, ze flirtte met hem. Of dat zo verstandig was? Nee.

Abby vroeg hoe oud hij was. "Niet veel ouder dan jij bent," zei David. "Ik ben 20." Hij vond leeftijd niet zo heel belangrijk, zolang het maar gezellig is. Soms was leeftijd wel belangrijk, maar daar lette hij meestal wel op.
Abby deed haar wenkbrauw omhoog om hem sceptisch aan te kunnen kijken. "Hoezo geloof ik dat niet?" vroeg ze, doelend op het feit dat niet iedere vrouw hem in de watten hoeft te leggen. "Niet om jou over een kam te scheren met de rest. Ik geloof wel dat je vrouwen zo om je vingers weet te winden." Abby bleef hem strak aankijken. David wilde hier helemaal geen antwoord op geven. Dat kon de rest van hun gesprek een bittere smaak geven. Maar aan Abby's serieuze blik wist hij dat hij niet aan de vraag kon ontsnappen.
"Vaak wel," zei David zuchtend. "Komt omdat ik toch nooit langer dan een week in dezelfde plaats bleef, dus ik had niks te verliezen. En nu gebeurt het vanzelf, ook als ik het niet wil." Meer wilde David niet vertellen en dat zou ook niet gebeuren.
"Je bent echt grappig," zei Abby tegen hem. David bedankt haar door een kleine buiging te maken. Abby pakte een aardbei en hield het voor zijn mond. "Je hebt een beloning verdient," zei ze "Ik zal je deze keer 1 keer voeren." David pakte ook een aardbei. 'Als ze gaat flirten, ben ik benieuwd of ze hier ook mee doorgaat,' dacht David, maar hij wist dat het ook verkeerd kon uitpakken voor hem. Hij hield zijn aardbei dichtbij die van Abby, er zat niet veel ruimte tussen. "Als jij mag mag voeren," zei David rustig, "dan zou ik dat ook bij jou mogen." En hij nam een hap van de aardbei.

David was onderhand wel nieuwsgierig geworden. Abby wist nu veel van zijn leven af, maar hij wist nauwelijks iets van haar. "Zeg Abby," begon David nadat hij zijn chocomelk leeg had gedronken. "Wil jij iets over jezelf vertellen? We hebben het tot nu toe alleen over mij gehad. Nu weet ik dat ik geweldig ben, maar ik vind dat ik jou ook moet kennen als we samen op vakantie willen." Al was Davids toon een beetje plagend, hij wilde graag meer van de blonde vrouw met haar grote, blauwe ogen weten.

“20? Hmm ik had je toch iets ouder geschat. 22/23 ongeveer.” Niet dat Abby goed was in een schatting maken. Ze had eens de leeftijd van een vrouw geschat. Ze was 38, maar Abby had 48 gegokt. Daar was de vrouw niet zo blij mee geweest. Dus David was maar drie jaar ouder dan haar. Viel reuze mee.
Hij antwoordde gewoon eerlijk op haar vraag. Het antwoordt verbaasde Abby totaal niet. Ze merkte wel aan zijn houding en de toon die hij gebruikte dat David er niet verder op wilde ingaan. Dat laatste zorgde wel dat Abby begon te piekeren. Dus hij wilt niet met haar flirten omdat hij geïnteresseerd in haar is. Hij deed het gewoon omdat het blijkbaar een gewoonte van hem was. Interessant. Iedere vrouw was in zijn ogen gelijk. Allemaal hetzelfde. Als degene er goed uitzag ging hij dus al flirten. Niet dat Abby goed uitzag. Misschien flirtte hij met haar omdat ze erop reageerde? Complex. Heel complex. Of zij dacht weer te moeilijk.

Ze keek hem nog steeds met haar blauwe ogen terwijl hij een hap nam van de aardbei. Ofja het was al op. Een hap van een man was groter dan dat van een vrouw. Hij wilde dit spelletje wel wat langer spelen. Moest ze nu gewoon terug flirten? Flirten was iets onschuldigs toch? Het was niet gelijk een uitnodiging om met iemand naar bed te gaan. Ze gleed expres met haar tong langs haar onderlip. “Hmm als je wilt.” De toon in haar stem veranderde naar een uitdagende trigger. Uiteindelijk hield Abby toch de touwtjes in handen. Ze heeft een affaire gehad met een man van 30, dus ze wist wel hoe ze met mannen moest omgaan.

Het meisje lachte zachtjes. “Daar zit wat in. Umh…” Wat ging ze hem vertellen en wat niet? “Ik heb 3 oudere zussen.” Abby dacht even na. Dit was zo basic. “Ik vind het leuk om kleding te renoveren in iets nieuws. Ben dus heel goed in kleding naaien en er iets moois van te maken.” Ze glimlachte bescheiden. Ze hoopte niet dat dat arrogant over kwam. “En ik schaats op heel hoog niveau!” Haar ogen begonnen te schitteren als sterretjes. “Ik doe aan wedstrijd schaatsen en aan kunstschaatsen! Ik heb al meerdere bekers en medailles gewonnen in Rusland en nu ga ik in Engeland meedoen!” Ze begon helemaal te stralen toen ze daar over sprak. “Wil je iets specifieks over mij weten David?”

David moest lachen toen Abby zei dat ze hem ouder schatte. “Dat hoor ik vaker,” zei hij. “Komt waarschijnlijk omdat ik jong ben begonnen met reizen.” David zag dat ze begon te piekeren vanwege zijn antwoord. “Heey,” zei hij en legde een hand op haar schouder. “Denk er niet te veel over na, oke? Ik probeer mijn verleden achter me te laten.” David schonk Abby nog een kleine glimlach voordat hij zijn hand terug trok.
Abby speelde het spelletje mee, merkte David. ‘Gelukkig,’ dacht hij. ‘Anders zou het heel eentonig worden.' Ze gleed haar tong langs haar onderlip alsof het een natuurlijk iets voor Abby was. En David moest toegeven dat hij het wat warmer kreeg. Haar stem wa verleidelijker geworden, ook iets wat David niet erg vond.

Abby begon te praten over haar alledaagse leven. Toen ze begon over het schaatsen, lichtten haar ogen op. Daar haar enthousiasme kon David het niet laten om er zelf ook enthousiast van te worden. “Echt?” zei hij met een lach op zijn gezicht. “Wat gaaf! Dat zou ik graag willen zien.” “Wil je iets specifieks over mij weten, David?” vroeg Abby uiteindelijk. Eigenlijk had David sinds Abby er over begon een vraag in gedachte. “Ja,” zei hij en keek haar in haar ogen. “Heb je een relatie? Of net eentje achter de rug?” Waarom wist hij niet, maar David werd zelf zenuwachtig van het stellen van de vraag.

Natuurlijk hoorde hij dat wel vaker. Met zijn lengte, bouw en volwassen gezicht. David had ook wat dingen meegemaakt in zijn leven. Dat geeft iemand ook een andere uitstraling. Ze schrok toen hij zijn hand op haar schouder neerlegde. Was ze weer gemakkelijk te lezen? Het frustreerde haar dat zij niets kon verbergen over haar eigen gevoelens of emoties. Zelfs haar gedachten niet. “Je hoeft je niet te verantwoorden tegenover mij hoor David. Het is jouw leven en je moet er zelf meedoen wat jij het prettigst vindt.” Ze schonk hem een lieve glimlach. Echter stonden haar blauwe ogen nog wat onzeker. Ze vond hem moeilijk te peilen.
Abby vond het heerlijk om over schaatsen te praten. Als zij niet uitkeek dan kon ze er uren over doorgaan. Haar zussen werden altijd helemaal gek door haar. Zelfs haar coach moest soms echt een break van haar. “Ja! Dat is mijn enige talent waar ik in uitblink en waarin ik gewoon aan niets hoef te denken. Als ik schaats dan zijn al mijn zorgen en negativiteit zo verdwenen! Op het ijs kan ik werkelijk gewoon mijzelf zijn.” Abby glimlachte. “Je mag volgende week wel eens naar mijn training komen kijken als je wilt? Als je niet in slaap valt om een uur naar mij te kijken. Misschien kun je zelfs meedoen.”
In de tussentijd had nu ook Abby haar chocomelk opgedronken. De wafel leek daar in tegendeel niet op te gaan. Ze nam nog een aardbei die uit haar vingers glipte bij zijn vraag. “Oeps…” Haar vingers trilde lichtjes en snel stopte ze de aardbei in haar mond. Dit had zij totaal niet zien aankomen. Zou zij het vertellen over Dave? De man waar zij een jaar een affaire mee heeft gehad? “Ik heb op dit moment geen relatie.” Ze lachte wat onzeker. “Ik ben iemand die in vrij unieke relaties heeft gezeten.” Je merkte duidelijk aan haar dat ze zich ongemakkelijk voelde. “Ik kan het je net zo goed vertellen. Ik ben niet zo’n meisje wat je denkt dat ik ben.” Abby leunde naar achteren in haar stoel. “Ik heb een jaar een relatie gehad met Dave. Een man die was getrouwd en twee kinderen had. Eentje van 5 en eentje van 8.” Waarom vertelde ze dat eigenlijk erbij? Alsof dat David interesseerde. “In ieder geval, hij was 30.” Abby rolde met haar ogen. “Uiteindelijk heb ik het beëindigd omdat het voelde alsof ik met mijn vader naar bed ging.” Haar expressie, haar ogen leken donkerder te worden. “Zo David. Wat denk je nu? Wat een verschrikkelijk mens? Hoe kan ze dit doen? Monster. Ik heb alle scheldwoorden al gehoord van mijn vrienden in Rusland. Dus bespaar mij alsjeblieft dat gedoe.”

David hield zijn mond. Hoewel Abby glimlachte, zeiden haar ogen iets anders. ‘Ik ga haar niet pushen,’ dacht David. ‘Zo te zien heeft ze moeite met mij en mijn verleden.’ Hij lachte mee toen Abby ging glimlachen. “Zo te horen kan je niet zonder schaatsen,” zei David en met een knipoog voegde hij eraan toen: “Ik kijk graag naar je. En tenzij je wilt dat iedereen me uitlacht, doe ik niet mee. Ik kan niet schaatsen.”
Abby vertelde over haar affaire. Het schokte David om dat te horen, want ze zag er zo onschuldig uit volgens hem. Ze had duidelijk moeite met het vertellen, want haar ogen werden een tikkeltje donkerder. Toen ze vertelde dat haar vriendinnen haar hadden uitgescholden, werd David kwaad. Maar waarom? Hij kon er niks aan doen. En het zou nu zeker niet helpen.
“Je was erg dapper,” zei David toen hij rustiger werd. “De meeste vrouwen die ik tegen ben gekomen, durfden dat niet toe te geven.” Hij draaide zijn hele lichaam naar Abby toe. Hij wilde haar laten weten dat hij voor haar klaar stond, maar wilde zich niet opdringen.
“Ik kan niet zeggen dat ik weet hoe je je voelt daardoor,” ging David verder. “Maar ik heb soortgelijke ervaringen. Het was in Madrid tijdens het festival van de stier. Ik lag met een getrouwde vrouw in bed, toen haar man thuis kwam. Ik had net genoeg tijd om mijn tas te pakken en uit het raam te springen. Mijn kleren lagen daar nog op de grond.” David keek Abby aan met een flauwe glimlach. “En zoals ik net al zei, het was het festival van de stier. Er liepen stieren door de stad en net toen ik beneden was, zagen een aantal mij. Ze renden achter mij aan door de straten van Madrid en het enige wat ik bij me had, was mijn rugtas.” David hoopte nu dat zijn verhaal Abby wat zou opvrolijken. Het was 1 van de meest gênante dingen wat hij had meegemaakt.

Ze speelde met een lok van haar haren terwijl ze hem aankeek. “Zo te horen? Maakt er maar een feit van.” Abby glimlachte bemoedigend. “Ik leer het je wel! Ik ga naar een privé schaatsbaan wat dan voor een uur wordt afgehuurd. Niemand die je zal zien behalve ik. En ik ben wel in de stemming om iemand uit te lachen. Dan moet jij dat maar zijn David.” Ze stak haar tong naar hem uit.
David handelde de situatie heel anders dan zij zich in haar hoofd had voorgesteld. Het verbaasde haar dat die niet met afschuw naar haar keek. Daar in tegen zag ze lichte woede in zijn ogen. Jegens haar of jegens de opmerking over haar vrienden? Ze haalde haar schouders op. “Waarom zal ik erover liegen? Ik ben niet trots op wat ik heb gedaan. Alleen liefde maakt blind zeggen ze.” Ze beet op haar onderlip omdat het voor haar toch ongemakkelijk was. “Je wilt niet weten met wat voor personen ik relaties mee heb gehad.” Ze glimlachte terwijl ze lichtjes begon te blozen. Zij viel nu eenmaal niet op alledaagse personen.

“Maar ik heb soortgelijke ervaringen. Het was in Madrid tijdens het festival van de stier. Ik lag met een getrouwde vrouw in bed, toen haar man thuis kwam. Ik had net genoeg tijd om mijn tas te pakken en uit het raam te springen. Mijn kleren lagen daar nog op de grond. En zoals ik net al zei, het was het festival van de stier. Er liepen stieren door de stad en net toen ik beneden was, zagen een aantal mij. Ze renden achter mij aan door de straten van Madrid en het enige wat ik bij me had, was mijn rugtas.”  

Haar ogen werden een slag groter en Abby probeerde haar lach in te houden. Echter mislukte de poging. “Hahahaaha! Dat meen je niet?” Dit had zij nog nooit gehoord in haar leven. “Dat is nu echt karma. You get what you deserve.” Ze gaf hem een plagende knipoog. “Ik mag je David. Jij bent zo nuchter en je weet situaties weer altijd om te keren naar iets gezelligs.”

“Ik leren schaatsen?” vroeg David lachend. “Wat heb ik mezelf aangedaan.” Abby stak haar tong uit en David probeerde deze te pakken. Maar ze was sneller en David greep mis. “Daar heb je geluk mee gehad,” zei hij met een plagende knipoog.
“Je wilt overigens ook niet weten wat ik allemaal heb gedaan,” antwoordde David met een afwezige blik. “Er zijn genoeg dingen waar ik ook niet trots op ben. Maar dat ligt allemaal in het verleden, terwijl ik verder ga.”

David kon het niet helpen om ook te lachen. Abby haar lach was aanstekelijk en hij was blij dat hij haar heeft kunnen opvrolijken. “Helaas is dat echt gebeurt,” zei hij. “En nuchter klopt niet altijd.” David ging wat rechter op zitten. Blijkbaar hoefde hij Abby niet fysiek te troosten. Een klein deel van hem vond dat jammer. “Ik kom uit Ierland,” vervolgde hij. “Wij zijn gewend aan ongeluk. Maar daardoor hoeven we nog niet depressief te zijn. Integendeel, ik zie dan juist al het goede wat er in mijn leven gebeurd. Ik heb fantastische plaatsen gezien.” Plagend voegde hij eraan toe: “En ik heb jou ontmoet.”