Het zwanenvijvertje

Het achterste gedeelte van het park loopt over in een bos. Het is daar erg rotsig. Emily wilde een plekje zoeken waar nooit iemand komt. Ze had al een heel eind gelopen toen ze de eerste rotsen zag. Het werd steeds rotsiger tot ze een soort overwoekerd prieeltje zag, het vermengde heel goed met de natuur. Dit zouden mensen niet snel vinden! Ze baande zich een weggetje door het gewas. Ze stuitte op een oude trap, die gemaakt was met witte stenen. Op de trap lagen woeker planten die ook over de rotsen hingen. Het was een behoorlijk stuk naar beneden, ze gebruikte de enorme keien en rotsen als trapleuning.
Terwijl ze naar beneden liep zag ze een klein vijvertje met een heel mooie zwaan erin. Om het vijvertje heen stond een houten hek, er stonden meerdere hekjes. Dr heksjes leken heel erg op trapleuningen, die zou ze heel goed kunnen gebruiken om te oefenen!!!
Om het vijvertje en de hekken heen was het heel erg dicht bebost, je kon niet verder dan twee meter het bos in kijken. Dit is de plek! bedacht Emily.

Emily had een mooi donkerrood, fluwelen jurkje aan met lange mouwen. Daaronder had ze een witte panty aan, uit voorzorg en voor het warm houden van haar benen had ze witte, wollen beenwarmers aan. Ze had haar allstars aan. Ze had ook een rugtas bij zich, daar zaten haar zwarte buitenspitzen in en natuurlijk de portable cd speler. Emily trok haar allstars uit, rekte haar voet spieren en trok de spitzen aan. Haar haar was nog ingevlochten, dus daar zou ze geen last van hebben.



Ze pakte de cd spelen en klikte op play. Ze speelde de begeleiding van het komende stuk aan en oefende nog een keer alle danspassen, om het vijvertje heen. De zwaan leek haar een keer verward aan te kijken met een schuine kop. Emily kon er wel om lachen.

Ondanks dat Aiden veel van mensen kijken hield, hield hij ook heel erg van rust. Zo stond hij elke ochtend om vijf uur op om te genieten van de wereld die langzaam wakker werd. Na even zoeken naar een plek om in alle rust te kunnen leren, had hij deze plek gevonden. Vreem genoeg kwam er bijna nooit iemand. Aiden ging meestal aan de rand van het bos tussen de bomen zitten, daar zat hij nu ook, rustig aan het leren voor zijn onderzoek tentamen, toen daar ineens een meisje aan kwam. Hij besloot zich stil te houden en te kijken wat ze kwam doen. Tot zijn verbazing maakte ze zich klaar. Haar rode haar intrigeerde hem. Al snel had ze muziek aangezet en danste ze rond de vijver met de zwaan. Het was leuk om te zien dat iemand zo vrij kon zijn. Toch besloot Aiden de rust te verstoren, hij wilde dit meisje beter leren kennen. Hij stond op en ging net buiten het bos staan om zo te kuchen dat het meisje hem zou horen, maar zichzelf niet dood zou schrikken.

Emily vond het een fijne plek, ze vond het wel verrassend dat er niemand was. Zo'n plek als dit zouden mensen toch wel hebben gevonden? -ze raakte even de tel kwijt door haar gedachten, maar pakte het weer op. Toen kwam ze bij een fouettéreeks, hierbij danste ze vlak langs de bosrand. Halverwege stond daar ineens een iemand die kuchte om zichzelf aan te kondigen. Emily schrok niet zo heel erg, doordat de jongen had gekucht. Ze verloor heel even haar evenwicht, maar wist toch op twee voeten terecht te komen "oef!". Emily kreeg een rood hoofd, ze had niet gezien dat er iemand was. Ze vond het niet erg dat mensen keken tijdens de ewn uitvoering, maar met een oefening vond ze het niet echt fijn. Ze was bang dat degene die kijkt het er belachelijk uit vindt zien. "H..hey" zei ze half stotterend en glimlachte naar de lange jongen voor haar, hij was echt een heel stuk groter dan Emily, voor haar leek het wel een halve meter! De jongen had donker haar en nette kleren aan, hij leek vriendelijk.

Het meisje kwam in volle vaart op hem af. Vlak voor hem zag ze hem en hield ze stil, waardoor ze bijna viel. Aiden maakte een schijnbeweging om haar op te vangen, maar ze wist zich op tijd te herstellen. Haar gezicht verkleurde naar een rode kleur. "H-hey.." zei ze. Aiden voelde hoe ze hem op nam. Hem beoordeelde op zijn uiterlijk, zoals iedere mens deed bij het ontmoeten van een andere persoon die ze nog niet kenden. Aidens mond veranderde in een scheef glimlachje waarbij zijn linkermondhoek licht omhoog ging. "Hey, ik liet je niet schrikken toch?" zei hij vriendelijk.

Het zou Emily zelfs niet verbazen dat mensen dachten dat de jongen een beetje arrogant was, maar Emily zag iets in zijn ogen wat dat enorm tegensprak.. Mensen keken nooit verder dan hun neus lang is, zelfs niet als ze magische krachten hebben... Dat had Emily nu al vaak genoeg gezien. "Hey, ik liet je niet schrikken toch?" vroeg de jongen vriendelijk. "Eh, nee hoor! Ik had alleen niet verwacht dat hier mensen zouden komen" ze stootte een klein zenuwachtig lachje uit terwijl ze even achter op haar hoofd krabde. De muziek speelde nog een paar seconden door toen het overging naar 'the dance of the sugar plum fairy'. Ze keek even verbaasd om, alsof ze het liedje kon zien, die hoorde helemaal niet in deze lijst... Die komt uit de notenkraker, niet het zwanen meer... Apart. Die zou ze er uit moeten halen, maar toch vond ze het wel bij de sfeer van deze plek passen... Ze draaide haar hoofd na een paar seconden weer om en glimlachte naar de jongen

Ze had niet verwacht dat hier mensen kwamen. Tja, ergens was dat begrijpelijk aangezien Aiden in de keren dat hij hier nu was geweest nog niemand had gezien, maar aan de andere kant was het een openbare plek. Een mooie plek ook nog. Het meisje keek verschrikt achter zich, alsof er iemand of iets aankwam dat er niet hoorde. Aiden zag echter niets en er was ook niets anders wat hem opviel. De muziek was enkel veranderd, maar het was nog altijd een liedje geweest waarop balletdansers dansten. Aiden wist niet veel van dansen, maar meestal herkende hij de types muziek wel redelijk. "Je danst leuk," zei hij.

"Je danst leuk" zei de jongen die zomaar uit de bosjes was verschenen. je danst leuk! het was waarschijnlijk aardig bedoeld, maar als een leraar of ballerina dat zou zeggen zou Emily beledigd zijn geweest. Ze ging er gewoon van uit dat het een compliment was. "Dankjewel, ik was aan het oefenen voor het zwanenmeer. Ik heb overmorgen de eerste uitvoering!" Emily was erg enthousiast, maar ook behoorlijk zenuwachtig. Ze moest die zondag 5 keer uitvoeren en die week erop ook! Helaas was het maar twee dag en niet meerdere. Zeker door het feit dat er zo ontzettend veel tijd, moeite en pijn in gaat zitten. Achja.

Emily bedacht zich dat ze twee belangrijke dingen eigenlijk niet wist. Wie was die jongen? En waarom was hij verstopt? Ze keek de jongen lief aan met een brede lach en hield haar hand uit "ik ben trouwens Emily!"

Het meisje bedankte hem voor zijn compliment, want dat was het zeker geweest, een compliment! " Ik heb overmorgen de eerste uitvoering!" Vertelde ze enthousiast. Het zwanenmeer. Daar had Aiden wel eens van gehoord. Was dat niet een vrij ingewikkelde dans? "Ah wat gaaf! Van waaruit doe je dat? Zit je bij een dansgroep of iets dergelijks?" vroeg Aiden, oprecht geïnteresseerd. Het meisje keek hem met ee brede lach aan en stak haar hand uit. "Ik ben Emily," zei ze. Aiden glimlachte terug en pakte haar hand aan om deze te schudden. "Leuk om kennis met je te maken Emily. Aiden is de naam."

"Ah wat gaaf! Van waaruit doe je dat? Zit je bij een dansgroep of iets dergelijks?" vroeg de jongen geïnteresseerd, dat kon Emily wel waarderen. Oprechte interesse in plaats van dat fake-gedoe van iedereen... "Nee, bij academies en scholen komen scouts die je kunnen casten voor een ballet. Daar ben je dan lang erg intensief mee bezig tot je een aantal keer moet uitvoeren en splitst de groep weer op. Meestal dan." Emily vond het altijd leuk om over ballet en muziek te praten.

"Leuk om kennis met je te maken Emily. Aiden is de naam" zei hij terwijl hij haar hand aan pakte en deze schudde. Emily vroeg zich af wat hij hier eigenlijk aan het doen was, misschien huiswerk maken? Of lezen! Dat vond Emily ook altijd leuk. "Daarom doe ik ook de balletacademy! Wat studeer jij?" vroeg ze, ook geïnteresseerd in deze persoon.

"Tof dat ze dat doen zeg! Ik wilde dat ze dat ook voor toneel deden," zei Aiden. Hij vond het heerlijk om zich te verliezen in een rol. Het meisje vertelde dat ze de balletacademy deed, wat Aiden niet verbaasde. "Ik studeer psychologie,' beantwoordde hij haar vraag. Het liefst was Aiden de toneel school gaan doen, maar zijn vader had dat niet gewild dus had hij voor psychologie gekozen.

"Tof dat ze dat doen zeg! Ik wilde dat ze dat ook voor toneel deden," Emily knikte instemmend, het was zeker tof van ze. "Toneel? Vertel!" Emily klonk enthousiast en nieuwsgierig. Emily vond alles wat met dans en drama en zang en muziek te maken had geweldig. Bijna alle mensen die er soortgelijk over denken waren tof en kon ze goed mee overweg.

"Ik studeer psychologie," beantwoordde Aiden haar vraag. "Psychologie is erg interessant vind ik, maar wel lastig lijkt me. Waarom doe je niet de toneelschool, of vond je psychologie gewoon leuker?" Emily was benieuwd. Ze was altijd van mening dat mensen wat met hun talenten moesten doen, hoe creatiever hoe beter. Er is niet altijd werk in te vinden, dat klopt, maar dat maakte niet uit.

"Ik houd ervan om op het toneel te staan. Om me te verliezen in mijn rol en op te gaan in een andere tijd," vertelde Aiden met een glimlach op zijn lippen. Emily vroeg hem waar hij niet de toneelschool was gaan doen en Aiden begon te lachen. "Grappig dat je dat vraagt, ik stond er net aan te denken namelijk. Mijn vader wilde niet dat ik mijn leven zou vergooien met een poging om een baan te krijgen in de wereld van toneel en acteren. Volgens hem is dat een watjes wereld waar alleen maar mislukkelingen van de wereld wonen. Dus toen heb ik maar voor psychologie gekozen. "

De ogen van Aidan leken echt op te lichten terwijl hij over toneel sprak. Toen hij daarna vertelde over zijn vader die er op tegen was dat hij zijn hart zou volgen kreeg Emily een naar gevoel van binnen. Hè bah, waar heeft zo iemand het lef vandaan om de desbetreffende persoon zijn dromen te ontnemen?

"Wat geeft hem het recht om dat te bepalen? Ik snap heel goed dat het lastig is, maar als dat je droom is.. En je hart op het toneel woont, volg je hart! Jouw leven, niet die van een ander. Voordeel van psychologie is dat je kunt leren hoe mensen werken en misschien je vader te laten zien dat hij poep praat?" ze vond het echt erg voor Aiden, ouders ookm bij haar thuis wist ook niemand haar te accepteren op haar opa na.  "Ik weet hoe het kan voelen... Maar toch,'