Big Ben....

In de lift besloot Alan maar om niet te gaan springen, wat hij wel graag wilde. Het duurde hem veel te lang, maar gelukkig waren ze snel boven. Zijn ogen werden groot en zijn mond viel open van het uitzicht, zowel het interieur als buiten. Alan wilde de kamer verder gaan bezichtigen, toen hij Renzo hoorde. De vrolijkheid verdween van zijn gezicht. “Echt waar?” vroeg hij met een kleine stem en keek in de richting van Maya. “Waarom zou een spontane en vrolijke meid als Maya zoiets doen?” Alan wilde iets voor haar gaan doen. Iets waardoor ze zich beter zou voelen, ook al was het een hele tijd geleden sinds de jonge vrouw hier voor het laatst is geweest en had ze zich er waarschijnlijk overheen gezet.

Maya was foto's aan het nemen van de omgeving toen ze Dean naast zich hoorde: "Wauw Maya. Ziet prachtig uit hier! Bedankt dat je ons hier naartoe heb gebracht." Er verscheen een afwezige glimlach op haar gezicht. "Londen is inderdaad een mooie stad en er is zo veel te doen en te zien. Ik wilde hier toch nog naar toe vandaag, dus waarom dit uitzicht niet delen met vriendelijke mensen" zei ze ietswat afwezig. Nu ze hier was had ze haar mooie uitzicht wat ze al zo lang op de foto wilde zetten, maar er waren op deze plek ook herinneringen die ze achter zich had gelaten. De laatste keer dat ze hier was had ze zich nooit voor kunnen stellen dat ze zou zijn waar ze nu was, qua psychologische toestand dan. Ze schudde haar hoofd, wilde er nu niet aan denken, en draaide zich naar Dean toe "Dus waar komt er binnenkort een kunstwerk van dit uitzicht?" vroeg ze met interesse.
Renzo zag dat de jongens verbaasd keken en zich even geen houding wisten te geven, daarna zag hij Grey naar Maya toe lopen. Gelukkig het was niet dat Renzo er zelf niet wilde zijn, maar het was goed om te zien dat Maya er niet meer alleen voorstond. Alan stond nog in zijn buurt. Toen Renzo hem aankeek zag hij dat alle enthousiasme verdwenen was van het gezicht van de jongen. “Waarom zou een spontane en vrolijke meid als Maya zoiets doen?” had hij met een kleine stem gezegd. Renzo wist eigenlijk niet zo goed wat hij moest antwoorden. Wat kan ik wel en niet vertellen? "Ze heeft een lastige periode achter zich," begon hij met een zachte stem: "Ze is veel kwijtgeraakt in een hele korte tijd. Ik denk dat het mijn plaats niet is om meer te vertellen, dat ze dat zelf moet doen." Hij keek haar kant op en zag dat ze tegen de jongen aan het praten was. "Ze ziet er wel weer gelukkiger uit en ik heb van haar peetvader ook wel gehoord dat het steeds beter met haar gaat." Hij keek de jongen nog eens aan "Ik hoop dat ik je niet te veel heb laten schrikken? Wou je nog kijken naar de blauwdrukken?" Hij liep naar het bureau waar hij een koker uithaalde. Renzo deed de koker open en pakte er een paar grote vellen papier uit.

Dean besloot om het niet op te brengen, dat verhaal. De reden waarom zij had willen springen. Als Maya het wilde vertellen, vertelde ze het hem wel eens. Dean had geduld. Daarbij kon ze hem pas een dag. Je ging niet met iedereen gelijk je hele leven delen. Dat was logisch.

Hij pakte zijn potlood uit zijn etui en had beide bladzijdes wel nodig van zijn schetsboek. Hij kantelde het bloed zodat het nu horizontaal was in plaats van verticaal. Bij haar vraag keek hij haar glimlachend aan. "Ik ben nog aan het twijfelen. De deur wordt de Big Ben, dat is sowieso. Alleen dit... Dit moet groots gespoten worden." Dean wist niet of dat op school was toegestaan. "Ik moet daar nog iets op bedenken." Hij begon nu ijverig te schetsen en keek af en toe omhoog zodat hij de omgeving kon zien, kon bestuderen. "Wanneer krijg ik de foto's te zien van alles?"

Alan liep met Renzo mee, maar niet meer zo enthousiast als voorheen. “Ik red me wel,” zei hij op Renzo’s opmerking. “Ik maak me alleen zorgen om Maya.” Samen met de architect bekeek Alan de blauwdrukken, maar zijn hart lag er nu niet bij. Hij stelde vragen waar hij het antwoord al op wist.
Na een tijd stopte Alan er maar mee. Hij kon zijn hoofd toch niet bij de Shard houden en tegelijk iets voor Maya bedenken. Op dat moment kreeg Alan een ingeving. “Renzo,” zei Alan. “Heb je toevallig voor mij een grote lading met plastic lepeltjes?”

Maya luisterde naar Dean, hij wilde de deur van zijn kamer dus versieren met de big ben, gaaf idee. Hij wist nog niet waar dit gespoten moest worden, omdat hij het groots wilde doen. Hij was ondertussen druk bezig met schetsen. "Wanneer krijg ik de foto's te zien van alles?" vroeg hij opeens. Maya keek op van haar camera. "Dus jij gaat ervan uit dat je ze mag zien?' Zei ze met een plagende toon, een paar tellen later vervolgde ze met een vriendelijke toon. "Ik denk dat ik vanavond of morgen de mooiste foto's uitzoek. Als je wilt kan ik je ze daarna geven"

Renzo Beantwoordde de vragen van de jongen maar zag dat zijn aandacht er niet echt helemaal bij was. Na een tijdje sopte de jongen met vragen stellen en vroeg hij ineens of hij een grote lading plastic lepeltjes had voor hem. Renzo was even verbaasd door die vraag. ze hadden wel lepeltjes bij de catering... Renzo keek de jongen aan met een nieuwsgierige blik "Ligt eraan wat je er mee van plan bent"

Dean keek af en toe naar Alan en Renzo. Echter leek de jongen er niet helemaal bij te zijn. Dat was ook logisch na het nieuws wat ze hadden gehoord. Ook Dean had stiekem moeite om dit onderwerp niet op te brengen. Om niet iedere keer in de gaten te houden of Maya niet te dicht bij de rand stond van het balkon. Bij haar antwoordt begon Dean hard te lachen. En dat deed hij niet vaak. "Wat een pittig dametje ben je toch." Hij vond Maya wel echt humor hebben op de momenten dat het nodig was. Of wanneer de sfeer daar was. "Dat klinkt goed. Spreken we zo nog wel eens op school af." Hij glimlachte vriendelijk en begon verder met schetsen. "adembenemend dit uitzicht."

Voordat Alan antwoordde, keek hij eerst in de richting van Maya en Dean. ‘Gelukkig,’ dacht hij. ‘Er is nog niks gebeurt.’ Hij richtte zijn aandacht weer op Renzo. “Ik wil iets bijzonders voor Maya maken,” zei hij en tikte op de blauwdrukken. Renzo leek te begrijpen wat Alan bedoelde en gaf hem een knipoog. “Ik zal ze direct halen,” zei hij en liep weg. Alan bleef achter en bestudeerde de blauwdrukken beter. Hij moest een paar aanpassingen maken voor zijn projectje.

Maya hoorde Dean hard lachen bij haar antwoord, hij had een fijne en aanstekelijke lach. Maya kon het niet laten om mee te lachen. "Dat klinkt goed. Spreken we zo nog wel eens op school af." had Dean gezegd met een vriendelijke glimlach. Maya knikte "Is goed, je moet me toch nog leren om te gaan met spuitbusverf." Ze zag dat Dean ondertussen weer verderging met het schetsen: "adembenemend dit uitzicht."Maya knikte en nam de tijd om naar binnen te kijken, ze zag Renzo net weglopen en Alan naar de blauwdrukken kijken. Ieder zijn ding, maar hij lijkt in ieder geval geboeid. Zelf had ze vaak genoeg allerlei blauwdrukken gezien, meestal waren ze voor haar niet heel boeiend. Haar ouders hadden veel gewerkt met blauwdrukken, Max deed de opleiding voor architect, dus blauwdrukken waren echt niets nieuws.
Maya ging met haar rug naar de reling staan en keek Dean aan, iets in zijn houding was anders... Hij leek minder ontspannen te schetsen dan bij de Big Ben. zou het hoogtevrees zijn? dacht Maya, Ze vond Dean wel een type om stoer te doen en niet te laten merken als hij zich niet lekker in zijn vel voelde. "Je lijkt gespannen" floepte Maya eruit: "Je hebt toch geen last van hoogtevrees?" Ze had het niet beledigend bedoeld en hoopte dat het ook niet zo was overgekomen...

Maya leek met hem mee te lachen. Mocht ze hem toch nog een beetje. Dean kon echt een eikel zijn. Hij had zo zijn momenten. Maar van de andere kant was het gewoon een goede vent. "Dat klopt. Maar hou er rekening mee dat het een tijdje duurt voordat je het onder de knie hebt." Hij veegde af en toe iets weg als hij daar niet tevreden over was. Dean was een perfectionist met zijn tekeningen. Met zijn schetsen. "Alan lijkt zich ook te vermaken." Hij keek even over zijn schouder naar de jongen die gefascineerd leek te zijn door de blauwdrukken.
Toen Maya tegen de reling ging aanstaan werden zijn ogen groter. Ook haar woorden maakte hem een tikkeltje nerveus. Hij liep ook naar haar toe en trok haar daar weg. Hij lachte beetje zenuwachtig. "Niet bepaald hoogtevrees. Alleen krijg ik het op mijn zenuwen als ik mensen te dicht bij de rand zie staan. Is een innerlijke angst van mij." Loog de man en het kwam ook nog eens geloofwaardig over.

Het duurde niet lang voordat Renzo terug kwam met een grote kartonnen doos met plastic roerstaafjes. “Perfect,” zei Alan met een grote grijns. “Wat zal Maya opkijken.” En meteen ging Alan aan de slag. Alles om hem heen leek te vervagen toen Alan bezig was. Hij was compleet gefocust op zijn werk. Hij zou met geluk in 10 minuten klaar zijn, als alles mee zat.

Dean waarschuwde haar dat ze er rekening mee moest houden dat ze niet meteen goed overweg zou kunnen met spuitverf. Dat had ze ook niet verwacht, het had ook jaren geduurd voordat ze zo goed kon tekenen zoals ze het nu kon. "Ik verwacht ook niet dat ik het binnen een paar lessen goed ga kunnen" Met een knipoog voegde ze er aan toe: " Dus als je me les gaat geven ben je niet zomaar van me af." Ze bedoelde het niet om te flirten, maar om gewoon een luchtige sfeer te bewaren.
Net als Maya keek Dean naar Alan "Alan lijkt zich ook te vermaken." Zei hij. "tjsa," zei Maya "Sommige mensen houden meer van schetsen maken, anderen kijken liever naar een gebouw en hoe dat in elkaar steekt."  
Toen Maya tegen de reling aan ging staan en aan Dean vroeg of hij hoogtevrees had zag ze zijn ogen groter worden. Hij liep naar haar toe en trok haar aan haar arm, weg bij de reling. Met een zenuwachtige stem zei hij:  "Niet bepaald hoogtevrees. Alleen krijg ik het op mijn zenuwen als ik mensen te dicht bij de rand zie staan. Is een innerlijke angst van mij."  Zijn blik herinnerde haar aan Max, zoals hij had gekeken anderhalf jaar geleden. Hij was eerst zo geschrokken omdat ze daar gestaan had, en daarna was hij zo boos geweest. Als hij er niet voor haar geweest was had ze er niet meer geweest. Bij deze realisatie viel ze stil...  ze hoorde het antwoord van Dean wel, maar reageerde alleen met en klein knikje
Omdat Maya het niet direct aan had ziet komen dat ze weggetrokken zou worden, bleef ze met haar rechtervoet haken achter een richel in de vloer. Ze struikelde en viel richting Dean.

Dean knikte. "En jij niet van mij." Zei hij met een knipoog. Of Maya daar blij mee mocht zijn? Dean was een vrij strenge docent. Hij was in ieder geval hard voor zijn studenten. Voor Maya zou hij misschien iets soepeler zijn.
Dean hoopte dat de manier hoe hij overkwam haar overtuigde. Acteren was niet bepaald zijn sterke punt. Echter leek Maya even afwezig te zijn. Misschien was dat een goed ding want zo viel Dean zijn neppe nervositeit minder op. Althans hij was meer nerveus om Maya dan om zichzelf.
Hij merkte hoe Maya voorover viel en Dean ving haar op tijd op. Hij glimlachte vriendelijk naar haar. "Sorry dat ik je zo maar naar mij toe trok. Gaat het?" Hij keek even naar haar voet.

Terwijl Alan bezig was, vroeg Renzo hem of hij de jongen kon helpen. Alan schudde alleen maar zijn hoofd. Hij wist precies wat hij moest doen om zijn project te maken. Natuurlijk zou het niet zo mooi worden als hij wilde. Dat kreeg je als je met spoed iets wilt maken. Daarvoor moet je dingen aanpassen. Alan bleef een paar minuten aan het werk naast het bureau van Renzo, uit het zicht van Maya en Dean.

Toen Maya voorover viel werd ze net op tijd door Dean opgevangen. Ze ging overeind staan. "Sorry dat ik je zo maar naar mij toe trok. Gaat het?" Zei Dean. Maya deed een pulk haar achter haar oor. "T is okey." zei ze rustig, "waarschuw me de volgende keer even." voegde ze met een glimlach toe. Ze zag Dean naar haar voet kijken. Zelf keek ze ook even naar haar voet, hij zag er niet beschadigd uit. "Maak je geen zorgen, doet geen zeer" zei ze opgewekt tegen Dean. Om het gesprek een nieuwe wending te geven vroeg ze opgewekt: "Mag ik die schetsen van je eens zien? ik ben wel benieuwd wat je ervan gaat maken." Omdat ze zelf ook veel tekende was ze benieuwd naar de tekenstijl van Dean. Het zou waarschijnlijk wel wat verschillen van de hare. Zelf tekende ze het liefst zo realistisch mogelijk, maar voor graffiti was dat meestal niet het geval, dus dat wekte haar interesse.

De man krabde even achter zijn hoofd. Dat deed die wel eens als hij zich schaamde voor iets. Hij wist zich nu niet bepaald een houding te geven. Kwam Alan nog kijken of bleef de jongen binnen?
"Zal ik doen." Zei hij met een verontschuldigde toon in zijn stem. Het was fijn om te weten dat Maya niet door Dean zich had gebisseerd. Echter had hij het niet gedaan als de man Renzo niet over de zelfmoordpoging was begonnen. "Gelukkig." Hij schonk Maya een vriendelijke glimlach.
Toen ze hem opgewekt de vraag stelde keek hij even naar zijn schetsboek. De man vond het niet zo fijn om zijn tekeningen aan anderen te laten zien. Maar misschien leidde dit wel de aandacht af van wat er niet is gebeurd. "Is goed." Hij overhandigde zijn schetsboek aan haar.

Even een tijdskip met Alan ^^’
-
Het kostte hem genoeg tijd, maar na een aantal minuten had Alan eindelijk zijn schaalmodel van de Shard af. Hij glunderde helemaal. “Yes,” fluisterde hij naar zichzelf en trots liet hij het model aan Renzo zien. “Zal Maya het leuk vinden, denk je?” vroeg hij. “Vast,” antwoordde de oude man. Met een grote grijns op zijn smoel pakte Alan het model op en rende naar Maya en Dean toe. “Maya, Maya,” riep Alan en probeerde te stoppen in de deuropening. Maar in zijn enthousiasme, struikelde Alan en liet hij het schaalmodel uit zijn handen vliegen. Het model vloog over de rand van het balkon. “NEE!” riep Alan. “Spring er niet achter aan, Maya!!”

Dean leek opgelucht toen Maya zei dat ze nergens last van had. Hij schonk haar een vriendelijke glimlach, dat stond hem goed. Op het moment dat ze vroeg of ze zijn schetsen mocht zien leek hij even te twijfelen maar hij gaf toch zijn schetsboek. Ze begreep wel dat je niet zomaar iemand je schetsboek liet zien. "thanks" Maya nam het schetsboek aan en keek naar de schets van de stad. Hij was heel gaaf! "Wow Dean, dat is zo gaaf! Bedankt dat ik mocht kijken" zei ze vriendelijk.

“Maya, Maya,” hoorde Maya ineens vanuit het kantoor komen. Ze draaide zich om en zag Alan aan komen rennen met iets wat op een mini-shard leek. Hij struikelde bij de deuropening en de creatie viel uit zijn handen, over de reling van het balkon. “NEE!” riep Alan. “Spring er niet achter aan, Maya!!” Maya probeerde Alan op te vangen bij de deurpost. Daarna realiseerde ze wat hij had gezegd en een verbaasde uitdrukking verscheen op haar gezicht. Wat? hoe weet hij... Maya keek naar binnen en zag Renzo staan... "Renzo... natuurlijk" fluisterde ze. Nu snapte ze de reactie van Dean ook, natuurlijk had hij nerveus gereageerd toen ze dicht bij de rand stond...
Ze keek beide jongens aan... wist niet wat ze moest zeggen... "Wat heeft Renzo jullie verteld?" vroeg ze uiteindelijk terwijl ze naar haar schoenen keek.

----
poor Alan.... zo klunzig

Omg.... Epic fail ><
----
De man haalde simpel zijn schouders omhoog bij het compliment van Maya. "Dankjewel. Ook al vind ik mijn schetsen niet bepaald mooi." Zijn graffiti kunstwerken waren namelijk 10x mooier dan zijn schetsen.
Dean keek op toen hij Alan zijn stem hoorde. Hij struikelde bij de deuropening en de creatie viel uit zijn handen, over de reling van het balkon. Dean sloeg met zijn hand zachtjes in zijn gezicht. Dat kwam door wat Alan nu uitschreeuwde. Die jongen was echt een held op sokken. Dean keek naar Maya die een hele andere houding begon aan te nemen. "Held Alan..." Zei hij duidelijk met sarcasme. Hij wist dat Alan daar niets aan kon doen. En zonde van de creatie die nu weg was.
Hij keek even naar Alan. Moesten ze het zeggen?

Ik ben ook heel lief voor Alan
-
‘Kut!’ dacht Alan als eerst. Daarna waren zijn gedachten: ‘Wie ontwerpt er dan ook een balkondeur op de bovenste verdieping met een drempeltje?’ Maar gebeurt was gebeurt en Alan schaamde zich zo erg dat zijn hoofd knalrood werd. “Maya,” zei Alan zachtjes, met waterige ogen. “Het spijt me... Wilde je echt gaan springen?” Alan wilde het antwoord eigenlijk niet weten. Hij had zelf ook een keer bijna zichzelf van het leven berooft, maar was te bang om het door te zetten. Hij kon niet inzien dat een spontane vrouw als Maya wilde springen.

De man haalde simpel zijn schouders omhoog bij het compliment van Maya. "Dankjewel. Ook al vind ik mijn schetsen niet bepaald mooi." Als dit nog niet mooi was dan was Maya benieuwd naar wat de jongen wel als mooi beschouwde. Ergens kon ze het ook wel begrijpen, zlef zag ze van haar eigen werk ook altijd de fouten, terwijl anderen het wel mooi vonden. "Dan stel je hoge eisen voor jezelf! ik ben benieuwd naar een werk dat je zelf wel mooi vind." Zei ze.

"Maya" hoorde ze een zacht stemmetje van Alan. Ze keek hem aan en zag dat hij waterige ogen had. De arme kerel. “Het spijt me... Wilde je echt gaan springen?” voegde hij er aan toe. Ze zag aan zijn blik dat het antwoord hem niet zou bevallen. Renzo stak op dat moment ook zijn hoofd om de deur: "Gaat alles goed hier?" Hij keek rond en zag de blikken van de drie studenten. Uit de blikken kon hij opmaken dat hij op een gevoelig moment binnen was komen vallen. "Ehm, willen jullie mij hierbij hebben of...?" Maya keek hem met grote ogen aan. Meent hij dit nu serieus? ergens was ze boos op hem, waarom moest hij dit nu tegen de jongens vertellen? Het was niet echt informatie die Maya graag deelde. Aan de andere kant begreep ze hem ergens ook wel. De laatste keer dat ze hier was had ongetwijfeld een grote indruk achtergelaten. Maar het was nu anderhalf jaar later, en als ze echt niet meer had gewild, had ze hier vandaag niet meer gestaan. Ze besloot om niets tegen hem te zeggen. Ze was de jongens een antwoord verschuldigd... "Ja Alan, toen wel." zei ze met een zachte stem. "Twee jaar geleden zat ik met mijn ouders in een auto. We hebben een ernstig ongeluk gehad... Mijn ouders hebben het niet overleefd..." Haar ogen werden waterig maar ze stond zichzelf niet toe om te huilen. "Ik werd een week later wakker in het ziekenhuis... Anderhalf jaar geleden zag ik geen uitweg meer... Mijn beste vriend heeft me die dag van de reling af getrokken en laten zien dat er wel iets was om voor te vechten..." Ze haalde diep adem, "maar die tijd is geweest, ik ben verder gegaan en ik moet er nu niet aan denken om te springen... Dus wees niet bang" Het laatste zei ze met een klein glimlachje. Het was lastig om het erover te hebben, maar ergens luchtte het wel op. Nog steeds had ze liever niet gehad dat Renzo er over was begonnen tegen de jongens.

"Ja Alan, toen wel." zei ze met een zachte stem. "Twee jaar geleden zat ik met mijn ouders in een auto. We hebben een ernstig ongeluk gehad... Mijn ouders hebben het niet overleefd..." Haar ogen werden waterig maar ze stond zichzelf niet toe om te huilen. "Ik werd een week later wakker in het ziekenhuis... Anderhalf jaar geleden zag ik geen uitweg meer... Mijn beste vriend heeft me die dag van de reling af getrokken en laten zien dat er wel iets was om voor te vechten..." Ze haalde diep adem, "maar die tijd is geweest, ik ben verder gegaan en ik moet er nu niet aan denken om te springen... Dus wees niet bang"

Dit had Dean totaal niet zien aankomen. Ze was haar ouders verloren. Dat moest echt iets verschrikkelijks zijn. Logisch dat ze toen dacht om een einde aan haar leven te maken. Hij keek naar Alan, daarna naar Renzo en toen weer naar Maya. Ze leek er moeite mee te hebben om er over te praten. Nu waren de twee heren niet bepaald vreemde meer. Ze moesten nu alleen een geheim delen. "Spijtig om dit te horen Maya. Gecondoleerd met het verlies van je ouders." Dean schudde zijn hoofd. "Je bent echt sterk Maya. Geloof me. En je mag je beste vriend echt bedanken. Spijtig om dit te horen." Dean schonk haar een kleine glimlach.

De tranen kwamen in Alans ogen te staan toen Maya haar verhaal had gedeeld. Hij had nooit verwacht dat iemand anders ook wist wat leed was en wist ook niet hoe hij zich moest gedragen. Dean daarentegen reageerde zoals een normaal mens zou doen, dat had Alan wel door. Maar zelf wist hij niet wat hij moest zeggen. Dus hij liep op Maya af en sloeg zijn armen over haar schouders. “Het komt goed,” zei hij snikkend. Een paar tellen hield hij Maya vast, voordat hij door had waar hij mee bezig was. Snel liet hij los en stapte naar achter. “Sorry, sorry,” zei hij met een snelle ademhaling en veegde de tranen uit zijn ogen.

Maya zag Dean vertwijfeld naar Renzo en Alan kijken en daarna weer naar haar. Op dit moment zou ze het liefst onzichtbaar willen zijn. Ze deed moeite om zichzelf groot te houden en dit niet te laten zien, maar het voelde heel ongemakkelijk om in het middelpunt van de aandacht te staan, zeker nu het ging om een onderwerp wat ze liever niet ten sprake bracht. Ze keek naar de grond net voor haar voeten.
"Spijtig om dit te horen Maya. Gecondoleerd met het verlies van je ouders. Je bent echt sterk Maya. Geloof me. En je mag je beste vriend echt bedanken. Spijtig om dit te horen." Waarom denkt iedereen dat het helpt om zulke dingen te zeggen? het veranderd niets. dacht Maya, maar ze keek Dean aan met een klein glimlachje "Thanks". Voor ze verder iets kon zeggen hing er een Alan om haar nek met waterige ogen. Snikkend wist hij nog net iets te zeggen van "Het komt goed." Maya wist overeind te blijven staan en gaf Alan een knuffel terug. Ze wist dat hij haar probeerde te troosten maar het leek erop of Alan het momenteel meer nodig had. Ze wierp een blik naar Renzo, een blik die leek te zeggen "Zie je wel wat je nu gedaan hebt?" Ze zei het maar niet maar hij had een schuldige blik op zijn gezicht, dus waarschijnlijk had hij de boodschap wel begrepen. Opeens liet Alan los en stapte hij naar achteren. zijn ademhaling leek versneld "sorry sorry" zei hij terwijl hij de tranen uit zijn ogen veegde. Maya keek hem recht aan, met een vriendelijk gezicht "Je hoeft je niet te verontschuldigen, je hebt niets fout gedaan." Ze keek beide jongens aan "Sorry dat jullie hiermee opgezadeld zaten."

Voor ze verder iets kon zeggen hing er een Alan om haar nek met waterige ogen. Snikkend wist hij nog net iets te zeggen van "Het komt goed." Maya wist overeind te blijven staan en gaf Alan een knuffel terug.
Dean vond het wel een goed persoon. Alan was heel medelevend ook al wist de man niet of dit de juiste troost aanbood. Zijn manier uiteraard ook niet maar toch? Beide mannen leken daar niet zo goed in te zijn. Zijn blik ging even naar Renzo. "Alan, een echte man durft te huilen. Dus het is een goed teken." Moedigde hij de jongen aan. Niet dat hij dadelijk nog onzekerder werd. "Sorry dat je het tegen ons heb moeten vertellen."

"Maakt niet uit, Maya," zei Alan zachtjes en zei vervolgens tegen Dean: "Dank je." Hij gaf de jongen een klein stootje, maar toen hij dat deed, voelde hij een vinger krakken. Alan trok zijn hand terug en wreef over zijn pijnlijke vinger met een grimas op zijn gezicht. "Sorry dat ik je de Shard niet kon geven," zei Alan tegen Maya. "Die ligt nu op de stoep beneden. Ik hoop maar dat niemand hem op het hoofd heeft gekregen..."