Het bosje bomen

De bomen hier staan gewoon wat dichter op elkaar. Je kan er tussen zitten zonder dat iemand je ziet, maar jij ziet de rest ook niet. Tussen de bomen is het dan wel weer wat meer open. Toch niet heel erg zonnig, maar je kan er vooral zitten als je wat rust wil, of als je geheime dingen wilt doen. Het staat wat verder van de paden af, aan de overkant van een afgelegen vijver.

Regels: -

Sleepmode:

Spoiler:

Abby had pas na een paar dagen dit plekje ontdekt. Hier kwam ze altijd om in de bomen te klimmen en vervolgens uren te lezen. Alleen vandaag was ze heel erg moe. Abby had nauwelijks een oog dicht gedaan gisternacht. Er waren wat problemen geweest bij haar buurman in haar kleine appartement. Schijnbaar ruzie met zijn vriendin? De hele nacht was er gescholden, met dingen gegooid, deuren geslagen etc. Vervolgens had iemand in het complex de politie gebeld. Ook was de politie bij Abby geweest om bij haar verhaal te halen. Wat een drama.

Ze ging tegen de boom aanzitten met de jas over haar benen gelegd. Haar lippen waren opgemaakt met een hele, donkerrode lippenstift die heel mooi bij haar sneeuwwitte huidskleur paste. Ze droeg een dikke trui met allemaal fratseitjes eraan. Daaronder een geel/beige broek want haar trui was zelf donker. En daarop van die vrouwelijke houthakkers schoenen. Jup, Abby was een geval apart. Het meisje had niet eens in de gaten door al de rust dat zij als een blok in slaap viel.

Maar Aidan was ook een geval apart. Hij rende op blote voeten door het gras. Daarboven een korte rode broek en een blauw shirt met knuffelende chibi-panda's. Op zijn hoofd stond een knalgele pet achterstevoren, zodat zijn kuif er ondeugend onderuit stak. En deze jongen was negentien. De hele dag was hij al raar aangekeken door zijn klasgenoten. Ze hadden hem natuurlijk nog niet echt leren kennen, maar iedereen vroeg zich af wat dit kleine kind deed op de universiteit. Maar kinds gedragen deed hij zich niet. Hij was juist zo snel mogelijk onderweg naar dit afgelegen plekje om te studeren. Hij had zijn eiken toverstaf al in zijn hand, want hij wilde één van de nieuwe spreuken studeren. Maar op het kleine open plekje aangekomen, zag hij dat er een meisje lag te slapen. Omdat hij nog moest praten bij het gebruiken van magie, besloot hij dus maar een ander vak te gaan leren. Dus pakte hij zijn boek kwantumfysica erbij, 3000 pagina's dik over de kleinste bolletjes ter wereld.

Abby werd totaal niet wakker door een aanwezigheid van een ander. Het meisje was zo moe geweest dat zij de slaap echt nodig had. Ook de wind die af en toe door haar haren blies leek haar niet te wekken. Ze sliep nu al ongeveer 2 uur voordat de jongen hier op deze plek was. Abby sliep nog een half uurtje voordat ze langzaam wakker werd. Haar ogen knipperde moeizaam op en neer. Van onder haar wimpers zag ze een wazig postuur. Zat er iemand bij haar in de buurt? Langzaam werd het beeld steeds helderder. Er zat een jongen bij haar met een dik boek. Aan de titel te zien was het een boek over kwantumfysica. Iets wat Abby eigenlijk nog nooit had geïnteresseerd. De jongen droeg een korte rode broek en een blauw shirt met knuffelende chibi-panda's. Wow... Iemand die net zo´n unieke smaak had als zij. Alleen hij droeg het gewoon op school. Abby zou het nooit durven om haar echte kledingstijl expressief op school te kunnen dragen. Zij deed het met mate. Ze voelde haar hart sneller kloppen en haar wangen rood worden. Hoe lang had zij nu geslapen en zat de jongen al lang hier. Met al haar moed durfde ze wat te zeggen. "Zit je al lang hier...?"

"Oh, niet zo lang," zei Aidan, toen hij het meisje opeens hoorde praten. "Sorry als het misschien een beetje raar overkomt, maar het is hier zo heerlijk rustig en je kan hier zo goed leren." Hij glimlachte aardig, om te laten zien dat hij inderdaad geen andere bedoelingen had gehad. Hij zat aan de andere kant van het open plek met zijn rug tegen een boom en met dat hele dikke boek op schoot. "Hoe lang zit jij hier al?" vroeg hij lachend. "Het is inmiddels vier uur, als je dat uit wil gaan rekenen." Hij richtte zich daarna weer op zijn boek, maar aangezien zij nu had gesproken, verwachtte hij niet dat er nog veel informatie in zijn hoofd zou komen deze middag.

Abby voelde zich gelijk schuldig dat ze de jongen had verstoord tijdens het leren. Natuurlijk kwam hij hier zitten. Dit was ook een van de weinige plekken waar studenten kwamen. Volgens mij kon ook niet iedereen deze plek. Abby was dit ook met toeval tegen gekomen. “Nee nee. Je komt niet raar over.” Ze werd gelijk nog roder. “Het was eerder… Meer op mij van toepassing.” Ze glimlachte verlegen. “Meestal val ik niet zo maar in slaap.” Haar vingers trilde lichtjes toen zij een blonde lok achter haar oor deed. Toen hij zei dat het al vier uur was werden haar heldere, blauwe ogen een slag groter. “Echt? Dan heb ik twee en een half uur geslapen.” Ze zuchtte eens omdat nu bijna haar hele middag in de soep was gelopen. Abby strekte zich een beetje uit en begon een kauwgom te zoeken in haar tas. Ze wilde van haar slaapsmaak af in haar mond. Ze pakte een aardbeien kauwgom en keek naar de jongen. “Wil je misschien ook eentje?” Daarna zou ze niets meer zeggen want ze wilde hem namelijk niet storen tijdens het studeren.

"Ja, lekker," zei Aidan en hij nam de kauwgom aan. "Was je zo uitgeput dan? Oh, en ik ben trouwens Aidan." Hij had vorig jaar, op de andere studie, al vaak genoeg meegemaakt dat je uren met iemand sprak en uiteindelijk diens naam helemaal niet kende. Dus dat besloot hij hier maar te voorkomen. Hij klapte zijn boek toch maar dicht, want het was veel leuker om met mensen te praten dan te leren. Hij zakte wat ontspannender onderuit en keek weer naar de ander. Ondanks dat er hier niet heel veel zon kwam, was het een heerlijke temperatuur, ook in de korte kleren die hij aan had.

Abby glimlachte vriendelijk terwijl ze het kauwgom pakje weer wegstopte. Ze kauwde tevreden op een subtiele manier. Als Abby zich ergens aan irriteerde was het aan mensen die kauwde met openmond en ook nog zo ordinair. De smaak van het slapen was gelijk verdwenen. De jongen stelde zich voor met Aidan. Waarom ontmoette zij alleen mensen die zo makkelijk waren in de omgang? Misschien kon ze daar wel iets van leren. “Mijn naam is Abby. Aangenaam.” Ze schonk hem een wat onzekere glimlach. Abby was niet bepaald sociaal aangelegd in het begin. Toen Aidan zijn boek weg begon te doen hield Abby meteen haar handen omhoog. “D-dat hoeft niet hoor! Je moet je niet opgelaten voelen door mij. Je kan gewoon blijven leren.” Ze keek hem met onzekere, grote ogen aan. Had ze er nu voor gezorgd dat hij dacht dat hij nu niet meer kon lezen? Ze wilde de jongen niet de verkeerde indruk van haarzelf geven.

"Haha, ik heb zelf besloten dat ik ga stoppen met leren," zei Aidan vriendelijk. "Dat mag ook wel, na ruim een half uur." Ook hij kauwde niet met zijn mond open, dat was vies. "Dus Abby, wat doe jij voor leuke dingen naast deze magieschool? Ik geloof dat je mijn boek over kwantumfysica al had gezien." Hij glimlachte weer vriendelijk om haar op zijn gemak te stellen. Hij was altijd benieuwd naar wat tovenaars en heksen deden in de gewone wereld. Misschien kwam hij ooit zo'n rare combinatie tegen dat hij zich daar dan gewoon in moest verdiepen. Tja, nu wist hij ook dat alles waar hij over leerde bij zijn studie, eigenlijk veroorzaakt werd door eeuwenoude magie, maar daar hadden normale mensen natuurlijk geen weet van. En dus wilde Aidan weten wat voor rare oplossingen ze ervoor vonden.

Het voelde als een opluchting toen Aidan uitlegde dat hij zelf ervoor had besloten. Dus Abby was niet de aanleiding geweest tot. Zij vond het nooit fijn om een last voor een ander te zijn. Had hij een half uur in dat boek gelezen? Hij moest wel iemand zijn met hersenen. Kwantumfysica was namelijk niet voor iedereen te begrijpen. Eigenlijk voor bijna niemand. Je moet het ook interessant vinden anders kom je er echt niet doorheen. “Oké… Gelukkig.” Ze schonk hem een lieve glimlach nu. Haar lichaam begon zich langzaam te ontspannen. “Ja dat had ik al gezien. Knap hoor. Zijn er nog andere interesses buiten kwantumfysica?” Bij zijn vraag begon Abby gelijk te stralen. “Tuurlijk! Ik schaats 3 keer per week op hoog niveau. En ik doe veel mee aan competities en wedstrijden.” Ze glunderde omdat schaatsen voor haar de hele wereld was. “En buiten dat volg ik een studie in dierenverzorging. Leren omgaan met dieren, medicatie kunnen geven, indicatie kunnen geven als er iets met een dier aan de hand is, echt heel leuk.” Abby keek hem met haar blauwe ogen aan. “Ik moet eerlijk toegeven dat ik nog niet precies weet wat ik doe hier… Ik heb nooit geweten dat ik magie bezat.” Dat kwam vast door haar onzekerheid dat het zich nooit heeft weten te uiten.

"Nope, eigenlijk niet," zei Aidan lachend. "Nee hoor, ik hou er erg van om lol te maken met vrienden en dat soort dingen, maar niets speciaals." Hij luisterde naar wat Abby allemaal deed. "Tja, dat kan ik wel snappen," zei hij nadenkend. "Voor mij is magie de normaalste zaak van de wereld, aangezien mijn familie magisch is. Maar heb je nooit onwaarschijnlijke dingen kunnen laten gebeuren? Dingen laten vliegen enzo? Anders had je die brief niet gekregen, denk ik." Hij keek haar aandachtig aan. Hij was altijd benieuwd naar de tovenaars en heksen die uit de niet-magische wereld kwamen en hier volledig nieuw in aanraking kwamen met wat voor hen altijd onmogelijk was en tot de verhalen toe behoorde. En dan konden ze opeens zelf toveren. Dat moest wel beangstigend zijn, of juist heel opwindend.

Abby knikte gewoon geïnteresseerd. Aidan was blijkbaar iemand die niet zo moeilijk deed in zijn leven. Die snel tevreden was met dingen. “Ook geen panda fetish als ik naar je shirt kijk?” Ze schonk hem een plagende glimlach. “Wat ik trouwens echt ruig vind, daar niet van.” Abby vond wel dat zijn kledingstijl een compliment verdiende. Bij zijn vraag dacht Abby diep na. “Er gebeurde wel eens rare dingen als ik overstuur was of kwaad. Alleen ik uit nooit mijn emoties dus vlogen er vaker wel wat dingen… Ik dacht altijd dat het met de wind te maken had of dat het mijn verbeelding was. Iemand die mij heel erg pestte kreeg eens een boek tegen zijn hoofd.” Nu Abby er bij na dacht begon het allemaal logischer te klinken. Zou dat de magie zijn waarom zij werd uitgenodigd op deze school. “Ik weet alleen niet of dat echt een…kracht is” Ze keek hem twijfelend aan. Maar hoe stoer was het dat Aidan uit een magisch gezin kwam? “Wel geweldig dat al jouw familieleden over magie bezitten. Mijn zussen zijn namelijk niet uitgenodigd op deze school. Ik ben de enige. Vertel! Hoe is het om in zo’n gezin op te groeien?” Abby ging iets meer naar voren zitten om Aidan goed te kunnen aankijken. Hij wist zoveel meer dan haar. Misschien kon hij haar het een of ander leren.

"Nee, dit is gewoon een leuk shirt," zei Aidan lachend. "En ja, dat is een kracht. Telekinese heet het geloof ik. Dat vak krijgen we ook al in deze periode, maar ik heb het zelf nog niet gehad." Hij moest lachen toen ze begon over dat boek. Dat soort dingen gebeurden vrij vaak bij kinderen met magische eigenschappen. Toen ze naar zijn familie vroeg, moest hij even nadenken. "Tja, voor mij is het de normaalste zaak van de wereld," begon hij voorzichtig. "Maar volgens mij vliegt er bij ons thuis wat meer en wassen de pannen zich bijvoorbeeld zelf af. En iedereen hoeft maar te zwaaien met een stokje en de meubels staan waar ze moeten staan. Mijn moeder heeft één spreuk die het hele huis schoonmaakt, maar dat kan alleen als iedereen eruit is, omdat ze anders zelf opgeruimd worden. Maar we zijn best een modern gezin als de rest van de wereld, hoor." Hij moest lachen. Er was bij hen ook gewoon telefoon en tv, dus dat was niet zo anders.

Ze voelde een bewondering jegens hem. Hij durfde gewoon zichzelf te zijn. Aidan vertelde ook gewoon zo gemakkelijk zonder moeite. Abby daar in tegen moest altijd opletten of ze geen vreemde dingen zei. Ze droeg tenslotte een ‘masker’. “Telekinese? Zou het echt zo zijn? Wow…” Er leken haar sterren in haar ogen te verschijnen. “Ah nu snap ik ook het doel van een toverstok! Het stond namelijk op mijn lijst wat ik moest aanschaffen.” Wat Abby nog steeds niet had gedaan om ze echt niet wist waar ze een toverstaf moest kopen. Een toverstaf die ook nog eens bij haar paste. “Weet jij… toevallig waar je zo’n staf koopt?” Vroeg ze op een voorzichtige toon. Ze wilde niet al te hulpeloos over komen maar er was een nieuwe wereld voor haar open gegaan. Abby moest zachtjes lachen. Het klonk heel gezellig. En nooit meer zelf de afwas doen, wat fijn! “Ben wel stiekem jaloers. Je kan gewoon toveren wanneer je wilt en je hoeft je niet te verbergen. Ben stiekem wel een beetje jaloers.” Abby zou het haar zussen en ouders nooit kunnen vertellen. Die zouden hysterisch worden.

"Je hoeft geen toverstok te hebben, magie kan ook gewoon met je handen," legde Aidan uit. "Een stok helpt je alleen bij het focussen. En mijn familie heeft hem gewoon niet meer weggedaan. Maar ik weet niet waar je stokken kunt kopen. Wij krijgen die van ons allemaal van de magische eik die bovenop de heuvel bij ons dorp staat. Ik weet niet of ze ook te koop zijn." Hij pakte zijn eigen toverstok uit zijn broekzak en liet hem aan Abby zien. Daarna sprak hij één van zijn moeders opruim-spreuken en de blaadjes die in een straal van een meter om hem heen lagen, werden opgetild door de wind en vlogen naar de dichtstbijzijnde prullenbak. "Dat kan jij ook zonder stok. Je moet je gewoon bedenken wat je wil, dat de blaadjes om je heen opgeruimd worden, en dan zeg je wat ik net zei, duidelijk articulerend en zonder fouten te maken." Hij gebaarde dat Abby het moest proberen, desnoods moest ze erbij met haar hand bewegen.

"Niet?" Ze knikte een aantal keren terwijl zij het langzaam tot zich door liet dringen. Dus zo werkte het. Soms je handen erbij gebruiken. Duidelijk. En blijkbaar kreeg je niet zo maar overal toverstaven te koop. Dus haar handen waren voor nu de enige optie. Ze zou het eens aan een docent vragen of aan de decaan. Abby keek fascinerend naar zijn toverstok. "Mooi. Heel mooi." Ze kon haar ogen er niet van af houden. Ze keek verrast op toen zei Aidan iets hoorde zeggen. Een spreuk? e blaadjes die in een straal van een meter om hem heen lagen, werden opgetild door de wind en vlogen naar de dichtstbijzijnde prullenbak. "Wauw" Dat is echt goed!" Abby klapte enthousiast in haar handen. Zij had nog nooit zo iets gezien dus vandaar dat Abby zo reageerde. Het was heel opwindend namelijk. Het meisje keek hem aarzelend aan toen hij haar stimuleerde om het ook eens te proberen. "Oké..." Gelijk kwam haar onzekerheid weer. Ze herhaalde zijn woorden van daarnet en richtte haar handen naar de blaadjes op de grond. Echter gebeurde er totaal niets. "Hmm... Misschien is dit toch niet voor mij weggelegd..."

"Je bent te onzeker," zei Aidan. "Magie luistert niet naar je als je het eigenlijk lief vraagt. Als je een spreuk daadkrachtig uitspreekt, gebied je de magie eigenlijk te doen wat je wil. Je weet wat je wil, je weet nu hoe je dat kan bereiken en je wil dat de magie dat voor je doet." Hij richtte zijn staf, nu iets overdreven gebieden, naar een ander stukje en toverde daar ook de blaadjes weer weg. "En natuurlijk veel oefenen en er vertrouwd mee worden. Maar je zou hier niet zijn als je niet in staat was tot toveren, dus hoef je je alleen maar te beseffen dat je echt de macht heb om magie tot dingen aan te zetten." Hij gebaarde dat Abby het nog eens moest proberen. "En als het nu nog niet lukt, dan moet je gewoon door blijven oefenen. Allemaal moeten we oefenen. Sommigen wat minder, omdat die al langer magie gebruiken."

Bij zijn woorden begon ze te blozen. Haar ogen waren neergeslagen naar de grond. Onzekerheid. Dat was de grootste reden geweest dat haar magie zich nooit heeft weten te uiten. Niet kunnen uiten. Alleen als Abby emotioneel onstabiel was, dan gebeurde er wel eens wat dingen. Dat was ook logisch omdat haar onzekerheid dan niet de overhand had. "Je hebt gelijk." Fluisterde ze zachtjes naar Aidan. Hij had gelijk in zoveel opzichten. Echter leken zijn woorden haar wel kracht te geven. Hij zei niet voor niets dat zij was uitgenodigd op deze school. Ze was gekozen net zoals velen anderen. Ook Abby heeft de capaciteit om meer te bereiken dan zij denkt. "Ik ga het nog een keer proberen." Haar blauwe ogen keken standvastig in die van Aidan. Ze wilde het proberen. Abby keek nu weer naar de blaadjes die op de grond lagen. Sommige dwarrelde naar beneden die uit de boom vielen. Abby ademde eerst diep in en uit. Ze probeerde haar onzekerheid voor nu te vergeten. Alleen focussen op wat nu belangrijk was. Abby sprak de spreuk harder uit, duidelijker alsof ze werkelijk een opdracht gaf. Ze bewoog met haar handen en op dat moment vlogen de bladeren alle kanten op. Niet bepaald begeleidend naar de prullenbak. Maar ze had de bladeren weten de verschuiven ook al was het chaotisch. Haar glimlach verbreedde. "Ja! Ik kan het!" Ze hief haar armen omhoog. Op dat moment vlogen alle bladeren omhoog. "Oeps..." Snel deed ze haar armen weer omlaag. "Oké... Ik heb er duidelijk nog geen controle over. Maar het is een begin! Dankjewel Aidan!" Abby straalde helemaal.

Aidan wachtte rustig tot Abby het nog een keer geprobeerd had. Hij was een soort van trots op haar toen het haar min of meer lukte. Toen ze haar armen ophief, vlogen de blaadjes ook zijn kant op. Lachend plukte hij daarna de blaadjes uit zijn kuif en mond en van zijn kleren. "Ja, zo ging het bij mij ook de eerste keer," zei hij, nog steeds lachend. Alleen bij hem was de magie op één plek gefocust geweest door het stokje, dus had zijn moeder echt de volle laag gekregen. Gelukkig had zij de spreuk geweten om zichzelf schoon te toveren. "Dus dat is waarom we oefenen." Hij richtte zijn toverstaf weer en toverde een nieuw plekje schoon.

Beide personen zaten volledig onder de bladeren die overal heen waren gedwarreld. Abby was pas een beginneling. Toch voelde zij zich voor het eerst zeer trots. Het was haar gewoon gelukt op 'commando'. Gewoon wanneer zij het echt wilde en niet wanneer ze een emotioneel wrak was. "Echt? Of zeg je dat om mij beter te laten voelen?" Ze schonk hem een speelse glimlach waarbij ze vervolgens haar tong naar hem uitstak. Jup. Abby voelde zich prettig dus nu werd zij een veel spontaner meisje. Ze leunde wat naar voren en plukte nog een blad van zijn schouder af. "Je was er eentje vergeten." Haar blauwe ogen keken hem op een vriendelijke wijze aan. "Aidan... Zou je misschien wat vaker met mij willen oefenen? Als je tijd hebt natuurlijk! Ik denk echt dat je veel van jou kan leren."

"Nee, zo ging het echt bij mij," zei Aidan lachend. "Ik denk bij iedereen. Alleen wonderkinderen hebben een spreuk meteen onder de knie." Hij veegde de laatste blaadjes van zijn broek en keek weer naar Abby. Met het lukken van de spreuk was het net alsof er een volledig ander persoon tegenover hem was komen zitten. Hij glimlachte. "Ja hoor, ik wil best vaker met je oefenen," zei hij. "Al ben jij over een maand vast zo goed dat je mij niet meer nodig hebt." Hij gaf haar een knipoog en stond op. Hij stopte zijn boek weer in zijn rugzak en hing die over één schouder. "Ik denk dat ik maar weer eens ga," zei hij. "Het was leuk je te leren kennen, Abby." Hij glimlachte nogmaals en draaide zich toen om, om het bosje uit te lopen. Hij moest nog koken enzo.

Abby moest toegeven dat het haar nog meer motivatie gaf om nog beter haar best te doen. Wonderkinderen? Bestond dat ook? Het leek zoveel op Harry Potter dit allemaal. Zou de film op dit gebaseerd zijn zonder dat de mensen het wisten? Ze streek met haar vingers door haar haren waardoor de rest van de bladeren die er nog in zaten eruit vielen. Aidan had toegezegd dat hij vaker met haar ging oefenen. Echter vertelde hij er wel bij dat zij binnen een maand hem niet meer nodig zou hebben. Nog nooit had iemand zoveel vertrouwen in haar gehad behalve haar schaatscoach. Ze bloosde lichtjes omdat ze zich geen houding wist te geven. Dit gevoel was prettig. Iemand die haar niet vergeleek met haar zussen. Niet dat Aidan haar zussen kon. “Iedere hulp is al een steun in de goede richting niet waar? Heel erg bedankt!” Ze knikte. Ook Abby pakte haar spullen op. Het werd al laat en ze moest nog naar huis met de trein. Zij woonde namelijk niet op het campus. “Tot ziens.” Ze zwaaide vrolijk en liep de andere kant op.

Nieuwe meet!
In de spreukenkamer ofzo? Soort oefenruimte om je magie te oefenen?

Is goed, begin jij?

als jij het voor mij aanmaakt.
Dan begin ik wel (maar wil eerst even met Dean antwoorden vandaar )

Lilian liep een beetje doelloos tussen de bomen door, ze was niet in de beste stemming. Ze miste warmere klimaten en ze miste haar beste vriend, ze miste het rondreizen. Eigenlijk had ze ordinaire heimwee, alleen dan niet aan een plaats, maar aan een ervaring. Ook had ze gemerkt dat het vrienden maken hier wel redelijk ging, maar het was toch anders dan als je ergens maar voor een korte tijd was en alles om de lol ging. Lilian voelde zich af en toe wel een beetje een buitenbeentje, zeker omdat iedereen hier zo serieus leek te zijn, druk met school en leren, terwijl zij totaal de aandrang niet vond om uberhaupt een les aanwezig te zijn, na enkele weken waren er nog steeds een paar boeken die nog niet uit het folie gehaald waren. Dat was lichtelijk ernstig.
Met een zucht keek ze naar de joint die ze in haar handen had, die had ze vanmiddag van een straatdealer gekocht, die waren ook overal hetzelfde. Maar echt zin had ze niet, alleen roken was wel heel 'pathetic'