De drukke winkelstraat

"Zit je naar mijn kont te kijken?" vroeg David plagend. "En hoezo is dat een slechte plek? Niemand kan 'm pakken als ik erop zit. En als iemand hem pakt, dan zit hij aan een ketting aan mijn broek." Hij klopte op zijn portemonnee, wat voor mensen die verderop zaten er vreemd uitgezien moest hebben.

"En als iemand hem pakt, dan zit hij aan een ketting aan mijn broek." zei David vol vertrouwen.
"Promise?" vroeg Charlie onschuldig. Ze had wel zin in een uitdaging. Het maakte voor haar niet uit of de portemonnee beschadigd zou raken. Het ging bij haar als ze aan het werk was puur om de inhoud.

David keek Charlie bedenkelijk aan. "Niemand heeft mijn portemonnee nog gestolen," zei hij. "In Parijs heeft iemand het wel geprobeerd, maar hij belandde in de Seine." David stak zijn hand uit om Charlie te helpen van de stoel op te staan. "Maar wat zeg je ervan. Help je me mee met dingen halen voor m'n appartement?"

Nog niemand... I'd love to be your first. dacht Charlie terwijl ze zijn hand aannam. "OK. Waar beginnen we?"

"Als eerst heb ik een kar of iets dergelijks nodig om alles mee te kunnen nemen," zei David nadat hij haar omhoog had geholpen. "Dan zie ik verder." Hij had nog steeds Charlies hand vast terwijl hij om zich heen keek. "Waar moeten we eigenlijk naartoe?" vroeg David met een flauw lachje.

"En dat vraag je aan mij?" vroeg Charlie met valse schok. David had haar hand nog niet losgelaten, en Charlie wist niet wat ze er van moest vinden. Sure, David was niet lelijk, maar Charlie had geen zin in een relatie. Toen ze in de zomer de brief kreeg had ze hem 3 keer moeten lezen. Ze had magie, en ze was uitgenodigd om te studeren aan Silverwood Academy. Nu ze wist dat ze magie had, was haar leven niet gemakkelijker geworden, maar gecompliceerder. En een relatie, boven op de complicaties? Daar had ze geen behoefte aan.

"Sommige winkels hier bezorgen aan huis," zei Charlie. "maar er is een meubelzaak aan het begin van de straat. Misschien hebben zij een kar of zo."

"Mooi," zei David met een glimlach. "Dan beginnen we daar." Hij trok Charlie mee naar over straat naar de winkel. Halverwege de weg liet hij Charlie toch maar los. Immers wilde David niet dat ze verkeerde ideeën zou krijgen. Alhoewel...

Charlie liep met David richting de meubelwinkel. "Wat moet je allemaal nog hebben?" vroeg Charlie. "En wat is je budget?"

David dacht na over Charlies vraag. "Ik moet nog een kast hebben," zei hij ten slotte. "En een tafel met stoelen. Alles voor €300,-" Eigenlijk had David nauwelijks iets in zijn kamer staan. En hij had geen kamergenoot die hem kon helpen.

"Een kast, een tafel en stoelen." zei Charlie. "Dat moet te doen zijn. Hoewel we beter bij de kringloop kunnen kijken, als het binnen de £300 moet blijven."
Ze greep David's arm, en stuurde hem naar de andere kant van de straat.
"Heb je je portemonnee nog?" vroeg ze met een onschuldige toon.

David keek de jonge vrouw argwanend aan. “Waarom vraag je dat.” Onbewust ging zijn hand naar zijn broekzak. De ketting was weg. “Godver..” begon David. Met gebalde vuisten keek hij om zich heen. Zijn Ierse accent kwam nu duidelijk naar boven. “Als ik merk wie ‘m heeft...” David maakte zijn zin niet af. Hij mocht allang blij zijn dat hij geen contant geld bij zich had. Alleen zijn rijbewijzen, zijn paspoort en zijn pinpas zaten er op dat moment in.

David leek boos. Oops. dacht Charlie terwijl ze zijn portemonnee uit haar schoudertas haalde. "David O’leary, geboren op 31 december. Geslacht: M. Nationaliteit: Iers." las Charlie op van zijn ID. "Leuke foto." zei ze terwijl ze door de rest van zijn portemonnee ging.

David griste zijn portemonnee uit Charlies handen. “Als je een man was geweest, had ik nu een ambulance moeten bellen,” zei David met een serieus gezicht. Hij kon de grap er niet van in zien om iemands eigendommen te stelen en het in hun gezicht te wrijven. “”Je hebt 3 tellen om uit te leggen wat hiervan de bedoeling is.”

Charlie haalde haar schouders op. "1) Je wilde me leren kennen. 2) Nu ken je me. En 3) Hi, ik ben Charlie Mac an Aba. Ik ben 18 jaar, en ik ben een dief." zei Charlie, terwijl ze David glimlachend aankeek. "Maar ik ben een functionele dief, dus mijn omgeving heeft het niet door." voegde ze met een fluisterstem toe. "Want wees nu eerlijk," zei ze luchtig. "wie verdenkt een 1m56 lang, katholiek meisje met dit uiterlijk van diefstal?"

True, ze was sinds ze bij Allan was gaan wonen niet meer naar de kerk geweest, maar ze stond nog wel ingeschreven dus was ze technisch gezien katholiek.

David had niet verwacht dat Charlie er zo cool onder bleef. Waarschijnlijk had ze dit dan vaker meegemaakt. “Dus je vindt het oké om iemands dag te verpesten?” vroeg hij nog altijd serieus. “Of in mijn geval, bijna alles wat ik bezit.” David wilde Charlie niet kwetsen. Daarvoor leek ze teveel op zijn jongere zusje. “Als je toch gaat stelen,” vervolgde David fluisterend, “Doe het dan bij iemand die het kan missen. Of zoek eerlijk werk.”

"Dat doe ik ook." mompelde Charlie. Ze draaide zodat ze borst aan borst stond met David. Ze wees casually over haar schouder. "Zie je de man achter mij, met dat koffertje?" zei ze. "Hij draagt een rolex, een op maat gemaakt pak, en zijn portemonnee zit in zijn linker binnenzak. Zijn iPhone zit in zijn rechter buitenzak. Ik kan voorbij hem lopen, en hij is zijn iPhone kwijt. Als ik terug langs hem loop, heb ik zn portemonnee en zijn rolex ook. Maar ik ben nu op stap met jou. Dus ik werk niet. Tenzij je wil dat hij voor je meubels betaald, dan ga ik aan het werk."

David moest naar beneden kijken om Charlie in de ogen aan te kunnen kijken. Een glimlach kwam tevoorschijn op zijn lippen toen ze aan het praten was. 'Ja,' dacht David. 'Ze lijkt echt op Amy.' David stopte zijn portemonnee weer terug en haakte de ketting aan de voorkant van zijn broek. "Dat hoeft niet," zei hij op Charlies opmerking. "Ik doe het liever zelf." Met die woorden draaide David zich bij zodat Charlie voor hem uit kon lopen. "Jij weet waar we naartoe moeten," zei hij.

Charlie haalde haar schouders op. "OK. Wat jij wil." zei ze terwijl ze begonnen met lopen. "Het is hier links."

Ze stopte voor de kringloopwinkel. Het was geen brede winkel, maar toch 3 verdiepingen hoog en de medewerkers waren aardig. Of aardig genoeg om gestolen portemonnees in bulk aan te nemen.
"Hey Kelly." zei Charlie toen zij en David binnen liepen.
"Charlie!" zei Kelly. "Long time no see!" toen viel haar blik op David. "Hello."
"David, Kelly. Kelly, David." introduceerde Charlie. "Kelly krijgt zo nu en dan een pakketje van mijn werk." legde Charlie uit.

Het duurde niet lang of het tweetal was bij de kringloop aangekomen. Charlie stelde Kelly en david aan elkaar voor. “Heey, David,” zei Kelly terwijl ze beet op haar onderlip. “Waarom kom je niet vaker langs?” David krabde even achter zijn oor. “Heey Kel. Ik heb het nogal druk met andere klussen. Heeft Thomas trouwens al een nieuwe chauffeur gevonden om tegen te zeuren?” Ondertussen streek Kelly met haar vinger langs Davids kaaklijn. “Die oude man heeft nog steeds niemand gevonden. Waarom kom jij niet weer eens werken. Maken wij het weer gezellig.”

Charlie kuchte. David en Kelly leken het wel heel gezellig te hebben. "Dus, jullie kennen elkaar al." zei ze awkwardly.

"En hoe," begon Kelly en sloeg haar arm om David heen. Alleen David deed sneller een stap naar voren, zodat Kelly haar arm in de lucht hing. "Ik heb in de vrachtwagen gereden," zei David om het onderwerp minder gênant te maken. "Het was maar voor een week en het was alleen 's avonds."

"Ok, whatever. Niet mijn buisness." zei Charlie luchtig. "Kom op, David. Op zoek naar die kast. Kelly, ik breng van de week een nieuwe lading, OK?"

David was Charlie dankbaar en vormde deze woorden geluidloos met zijn lippen. "Kom snel terug," riep Kelly hen na toen ze verder liepen. "Hoe komt het dat jij hier terecht bent gekomen?" vroeg David aan Charlie om een gesprek te starten.

Charlie dacht even na over zijn vraag. Zou ze hem de waarheid vertellen? Waarom ook niet... Ze had hem van zijn portemonnee ontdaan, en hij was niet weggelopen. "Vanaf mijn 5e woonde ik bij Allan. En ondanks dat hij geld had om me te onderhouden was het niet alsof hij geld over had. Dus ik hielp hem zo nu en dan met bijverdienen. Alleen kreeg ik een overschot aan portemonnees, omdat ik het zonde vind om ze bij het grof vuil te smijten." Charlie lachte. "Eens in de 2 tot 3 maanden bracht Allan ze allemaal naar de kringloopwinkel. Dus toen ik hier in Londen kwam wonen, studeren, en werken, deed ik hetzelfde."

“Ik vroeg niet om je hele levensverhaal,” zei David met een lachje en stootte Charlie aan met zijn elleboog. “Maar wel tof dat je er eerlijk over durft te zijn. De meeste mensen die ik tegen ben gekomen durfden niet eens te vertellen dat ze van nature niet blond waren.” David keek op de klok en zag dat het al rond 1 uur was. “Heb je al gegeten?” vroeg hij aan Charlie. “Ze hebben hier namelijk heerlijke gehaktballen.”