A.V.A. (Algemene Vechtsport Academie)

David protesteerde niet toen Jay met zijn arm bezig ging. Natuurlijk, dit gebeurde hem wel vaker en hij had zichzelf ook kunnen helpen. Maar David kon merken dat Jay wist wat hij deed. Hij zou zelf precies hetzelfde doen. David klemde zijn tanden op elkaar toen het gewricht weer stond zoals het hoorde. David stond op, met de hulp van Jay, en bewoog zijn pijnlijke schouder. “Maakt niet ui, gast,” zei David. “Het kan de beste gebeuren.” David trok de kraag van zijn shirt aan de kant om zijn schouder zo goed mogelijk te bestuderen. Het zag er blauw uit, met op 1 plekje een beetje paars. Dat was nog van de vorige keer dat zijn schouder uit de kom schoot. “Dat wordt niet meer trainen,” zei David met een flauw lachje naar Jay.

Jay keek even naar David en schudde zijn hoofd. “Het kan de beste inderdaad gebeuren, maar je kant het beter voorkomen.” Hij pakte een bidon en hield deze aan David voor. “Geen zorgen, ik heb geen rare ziektes, maar je kan beter even drinken. Negen van de tien mensen vallen flauw wanneer de schouder net is terug gezet.” Jay grinnikte wanneer David hem nogal flauw vertelde dat het even niet meer trainen werd. Jay schoot nu in de lach. “Joh, denk je? Zodra je wat beter bent zou je de spieren om je schouders moeten gaan trainen. Dan schiet ie misschien wat minder vaak uit de kom man.” Jay liep nu naar een bankje en trok het klittenband van de scheenbeschermers los en legde ze naast zich op de bank. Daarna trok hij de handschoenen uit en keek naar hem. “Soms moet je gewoon even een trainer hebben die je verteld wat het beste is. Binnenkort ook maar even kijken wanneer ik mijn spullen naar de kamer kan brengen.”
(Gezien het feit dat je er nu lekker bezig bent, hea meneer Vince)

David nam de bidon aan en nam een aantal slokken. “Ach, ook al had je ziektes,” begon David, “dan duurt schurft maar 6 weken.” Hij moest erom glimlachen. Het was een uitspraak die hij een keer had opgepikt in zijn reizen. David draaide met zijn schouder en voelde het bot schuren. “Weet je wat het probleem is?” zei David. “Niet dat er niet genoeg spier zit, maar ik ben er de laatste tijd vaker op gevallen. Ik moet gewoon voorzichtiger doen.” Maar David wist beter. Hij zei wel dat hij voorzichtiger moest doen, maar dat hield hij nooit lang vol. David liep terug naar zijn tas en nam daze mee naar waar Jay stond. “Als je hulp nodig hebt met dingen sjouwen, moet je het maar zeggen.” Hij gaf de bidon weer terug aan Jay. “En laat ook maar weten wanneer je komt. Dan houden we een feestje.” David gaf Jay een glimlach. Hij zocht al een tijdje een excuus om een feestje te geven, om meer studenten te leren kennen.
-
Leuk toch, als er zomaar iemand binnen komt stormen

Jay keek even met een grijns naar David. “Ja, daar heb je zeker gelijk in. Ik ben blij dat ik een kamer deel met iemand die gewoon normaal doet. De meesten behandelen me als een... Nou ja... alles wat maar negatief is.” Gaf hij eerlijk toe. Jay schudde zijn hoofd wanneer David vertelde wat het werkelijke probleem was met zijn schouder. “David... je moet dan meer en langer rust nemen. Zodra je wat sterker bent gaan we gewoon weer samen trainen.” Hij dacht even na. “Maar dan zonder dit soort blessures graag.” Jay knikte even op het voorstel van David. “Bedankt, maar jij gaat eerst rust nemen voorlopig. En ik zal zeker laten weten wanneer ik kom. Housewarming party.” Knipoogde hij daarna even en hij keek daarna even naar de tijd. “Ik ga nog even een cooling down doen en daarna ga ik naar huis.” Zei hij daarna en hij draaide zelf zijn schouders even.

“Ik?” vroeg David. “Normaal? Hoe kom je erbij.” Hij gaf Jay een knipoog om te laten weten dat hij een geintje maakte. “Maar je hoeft je bij mij geen zorgen te maken dat ik je anders behandel. Ik heb de regel: Als je normaal tegen mij doet, doe ik normaal terug.” Dit was de regel waar David al jaren mee leefde, en dat had hem vaak in de problemen gebracht. Toch bleef hij er trouw aan.
“Ik doe al rustig aan,” zei David als antwoord op Jay, terwijl hij wreef over zijn pijnlijke schouder. “Maar dan nog kunnen we een feestje houden.” David knikte toen Jay zei dat hij nog een cooling down ging doen. “Verstandig,” antwoordde hij. “Ik ga nu wel naar huis toe. Moet nog een heel stuk lopen.” David voegde er een flauw lachje aan toe.