Schaatsbaan

De schaatsbanen:

• Een 400 meterbaan
  De 800 meterfunbaan
  Een 600 meterbaan
  Een 800 meter kunstbaan.
  

Het is een druk bezochte schaatsbaan. Er is ook een klein cafeetje ingebouwd voor de bezoekers om een klein hapje te eten of te drinken. De meterbanen en kunstschaatsbanen worden vaak gereserveerd door schaatsers die op hoog niveau doen schaatsen.

De dagen hiervoor had David nachtdiensten gedraaid. Hij wilde snel wat geld bij elkaar sprokkelen, dus hij had een klus aangenomen als uitsmijter in een bar aan de rand van de stad. Met het geld dat hij had gekregen, heeft David de 400 meter baan afgehuurd met 2 paar schaatsen. Hij had zelfs nog geld over, maar dat wilde David voor iets anders gebruiken. “Kan je dan schaatsen?” vroeg de eigenaar. “Nee,” had David geantwoord. “Maar mijn trainer komt zo.”
David was naar het midden van de schaatsbaan gestrompeld. Hij was vaker onderuit gegaan dan dat hij echt aan het schaatsen was. “Dit is moeilijker dan het lijkt,” zei hij toen hij voor de 8ste keer overeind krabbelde. Nu stond David in het midden te wachten, met het 2de paar schaatsen in zijn hand. Hij hoopte maar dat Abby nog zou komen en hem kon vergeven.

Abby had haar haren in een hoge paardenstaart vandaag. Anders zat het tijdens het schaatsen in de weg. Ze droeg vandaag wat donkere make-up met rode lippenstift. In plaats van 17 leek ze nu ongeveer 19/20. Desondanks na dat gedoe bij karaoke wilde Abby zich gewoon aan haar belofte houden. Ze zou David leren schaatsen na dat ze eerst getraind had. Ze droeg een zwartachtig jurkje die mooie fladderde als ze zou schaatsen. Ze had bewust haar professionele meterspak niet aangedaan. Dat zag niet uit en dit zag vrij elegant uit. Haar zwartachtig jurkje was met allemaal steentjes die zij zelf erop had gelijmd. Ook zag je hier en daar wat glitter. Ze kwam aangelopen met witte schaatsen, zo wit als sneeuw. "Hoi David." Ze begon in de tussentijd haar schaatsen aan te doen.

David zag Abby aan komen lopen. ‘Wat zag ze er weer prachtig uit,’ vond David. Hij keek naar zijn eigen kleren. Hij droeg een lange trainingsbroek en een groen t-shirt. Totaal niet geschikt om te gaan schaatsen, maar andere sportkleren had hij niet. Hij moest het hier maar mee doen.
“Hoi David,” zei ze met haar zachte stem. Zijn hart ging sneller kloppen. ‘Ze is toch gekomen,’ dacht David. ‘En ze praat nog tegen me. Misschien kan ik het wel goed maken.’ “Heey Abby,” zei David terug en hield de extra paar schaatsen omhoog, een rood paar met witte strepen. “Ik had hier al schaatsen voor je.”
David wilde ze naar Abby brengen. Maar ja, hij stond in het midden van het ijs. ‘Niet mijn slimste actie,’ dacht David terwijl hij rond keek. Misschien was er iets waardoor hij makkelijk naar de zijkant kon komen. Maar dat zag hij niet. Dan zat er maar 1 ding op. Hij zou naar de zijkant moeten schaatsen. Zodra David zijn eerste stap richting Abby zette, viel hij voorover. De schaatsen vlogen uit zijn handen en gleden in Abby’s richting. ‘Het begint al goed,’ dacht David bij zichzelf.

Toen hij haar begroette keek ze even omhoog. Ze schonk hem een vriendelijke glimlach voordat ze verder ging van het knopen van haar schaatsen. Ze ging recht staan en zag dat David al een paar schaatsen in zijn handen had. Waren die voor haar geweest? "Ah..." Ze keek even naar de hare. "Ik heb mijn eigen. Zijn van ander kwaliteit dan de gehuurde schaatsen. Wel attent van je." Abby bleef vriendelijk echter merkte je wel aan haar houding dat ze afstandelijker was dan gewoonlijk. Ze wist niet of dit überhaupt wel kon. Schaatsen met David terwijl zijn vriendin thuis zat. Maya heette ze. Dat had Dean tegen haar verteld.

Abby sloeg haar handen voor haar gezicht toen die viel. "Dat moet pijn doen." Ze lachte en kwam nu op het ijs geschaatst. Sierlijk, beheerst en heel snel. Ze stond zo voor hem en stak haar hand naar hem uit. "Ik denk dat ik je vandaag vaak ga uitlachen."

David zat al rechtop toen Abby eraan kwam schaatsen. Het ging haar zo makkelijk af dat David er bijna jaloers van werd. “Dat was toch ook de bedoeling,” zei David met een knipoog. Even dacht David eraan om Abby naar beneden te trekken toen hij haar hand aan nam, maar hij besloot dat niet te doen. “Dank je,” zei hij toen hij weer op het ijs stond. David stond niet stevig op zijn benen. Hij was het dan ook niet gewend om op schaatsen te staan en al helemaal niet op ijs. “Denk je echt dat je mij kan leren schaatsen?” vroeg David met een flauw lachje.

"Jaja. Daar geloof ik nu helemaal niets van." Abby had echt pretoogjes. Ze vond het leuk dat hij toch stoer probeerde te doen desondanks alles. Hij stond nu rechtop en uiteraard was hij langer dan haar. Nog langer met de schaatsen aan. Ze pakte zijn handen vast zodat hij niet meer wankelde. "Nu sta je steviger." Ze glimlachte behulpzaam. Bij zijn vraag knikte ze met volle overtuiging. "Uiteraard! Niet zo goed als ik maar straks kan je zeker een rondje schaatsen zonder te vallen." Ze was er van overtuigd dat ze hem kon helpen."Trouwens David. Wat vind je vriendin ervan dat wij samen schaatsen? Misschien had je beter met haar kunnen gaan en hadden jullie het samen kunnen leren. Of als zij al kan schaatsen kon zij het jou leren."

David liet zijn grootste grijns zien. “Toch ga je me nog genoeg uitlachen.” Hij gaf Abby een knipoog. Op zijn wangen kwamen kleine blosjes toen Abby zijn handen vastpakte. “Nu sta je steviger,” had ze gezegd. David keek haar in haar felblauwe ogen aan. “Heel erg bedankt,” zei hij. “Ook voor het leren schaatsen. Ik ben allang blij als ik aan het einde van de dag kan blijven staan.”
“Mijn vriendin?” vroeg David verbaasd. “Waar heb je het over? Ik heb geen vriendin. Dat deel van mijn verleden probeer ik achter me te laten.”

Dat was Abby ook van plan. Echter wilde ze hem oprecht leren schaatsen. Tevens had hij aan zijn weddenschap gehouden. Dus het eind van de les moest ze iets doen wat hij wilde. Wat niet buiten haar boekje omhing. Zag ze nu echt kleine blosjes op zijn wangen verschijnen? Kon David blozen? En waarom? Omdat ze zijn handen vasthield? Nu begon zij lichtjes te blozen. Wat dacht zij nu. Was vast omdat hij gevallen was en daarom zijn wangen wat roder waren dan normaal. "Ik ben van plan om het je echt te leren dus ik heb je concentratie hard nodig vandaag." haar stem klonk wat strenger dan gewoonlijk. Abby nam schaatsen altijd heel serieus. Hun hadden weer oogcontact. Waarom voelde het zo fijn om naar hem te kijken?

Toen hij zo tegen haar deed liet ze gelijk zijn handen los. Loog hij nu echt recht in haar gezicht? "Wie is die Maya dan die je hebt meegenomen naar de karaokebar? En doe niet alsof je neus bloedt." Ze schaatste wat naar achteren. "Je moet mij wel de waarheid zeggen want ik wil niet weer dadelijk degene zijn die relaties kapot maakt. Je weet van de affaire wat ik je heb verteld." Ze beet nu op haar onderlip. Dat deed ze altijd als ze niet wist wat voor houding zij moest geven op dit moment.

Abby kreeg ook blosjes op haar wangen. ‘Waarom?’ dacht David. ‘Zij heeft mijn handen toch vast.’ Ze klonk wat serieuzer dan David van haar gewend was. Hij herinnerde zich dat Abby dol was op schaatsen.”Ja mevrouw,” zei David met een glimlach om zijn lippen.
Zodra Abby haar handen los liet, viel David naar achter, op zijn gat. “Auw,” zei david afwezig en keek naar Abby. Hij zag dat ze moeite had met de situatie en dat nam David zichzelf kwalijk. Schaamte was te zien op zijn gezicht. “Maya is de eerste student die ik heb ontmoet sinds ik in Engeland ben,” zei David op een rustige toon. “Ik nam har mee, omdat ik dacht dat ze het leuk zou vinden. We hebben elkaar ontmoet tijdens het eerste schoolfeest, dus dit feest leek me toepasselijk om met elkaar te gaan.”
David probeerde weer op te staan en na een paar keer proberen lukte het hem. “Ik wil jou niet kwetsen. Daarvoor mag ik je te graag.” David hield snel zijn mond. ‘Waarschijnlijk heb ik te veel gezegd.’

"Goedzo. En iedere keer als je valt krijg je strafpunten. Dus goed je best doen. Denk aan de weddenschap. Ik moet iets doen wat jij wilt." Ze drukte met haar vinger tegen zijn borst. Haar blauwe ogen stonden streng maar ze glimlachte.
Op het moment dat zij hem losliet viel hij. Dat was al het begin van zijn eerste strafpunt. Alleen werd de sfeer er niet gezelliger op. Bij zijn woorden keek ze hem nog met een beetje achterdochtigheid aan. Zou hij echt geen relatie met haar hebben? Niet dat morgenvroeg die Maya aan de stoep stond. Alleen waarom zou zij zijn verhaal in twijfel nemen? Abby hielp hem ondertussen overeind en hield hem vast zodat die niet nog eens kon vallen. "Kwetsen? Je kwetst mij niet. Ik wil gewoon niet worden voorgelogen dat is alles. We zijn toch maar vrienden." Extra de nadruk hebben op het woordje vrienden. "En als je haar leuk vindt moet je er gewoon voor gaan. Maar voor nu, laten we schaatsen." Ze begon naar achteren en trok hem zachtjes mee. "Je moet de schaatsen het werk voor je laten doen. Het enige wat je nu moet doen is je balans vinden."

David liet een glimlach zien. “Hoeveel strafpunten mag ik hebben?” vroeg hij. “Wat het antwoord ook is, het zijn er te weinig.” David had er al 1 gekregen. ‘Geen beste start,’ dacht hij. “Ja,” zei David met een teleurgestelde blik, terwijl hij omhoog werd geholpen. “Gewoon vrienden.” David kon niet zeggen dat hij niets liever wilde, maar vrienden vond hij beter dan elkaar negeren.
‘Maar goed,’ dacht hij. ‘Ik wil niet dat met Abby hetzelfde gebeurd als met Jane.’ Bij de gedachte aan Jane schudde David zijn hoofd. ‘Niet daaraan denken. Nu ga je het beter doen.’ Met een gemaakte glimlach gleed hij achter Abby aan. Ze had zijn handen weer vast, maar dit keer zat er geen tederheid in. “Balans, zeg je?” zei David en hij begon te denken. “Niet alleen bij schaatsen is dat belangrijk.”
Abby en David waren al een eindje verder. In de tussentijd zat David te denken. Hij besloot om nog niks over Jane te vertellen aan Abby. Dat onderwerp lag David te gevoelig.

"Ik zal de rest even doen laten vergeten. Want je bent al vaak gevallen. Je mag er maximaal 6." Ze moest lachen. Het ging hem echt wel lukken zonder zo vaak te vallen met haar begeleiding. De teleurstelde blik liet Abby doen nadenken. Waarom keek hij zo teleurgesteld? Wilde ook David met haar het bed in duiken? Nog iemand meer op zijn lijstje? No way. Ze wilde niet een van de vele zijn waarvan die na een week die naam alweer van was vergeten.
"Nee dat klopt. Balans heb je in vele opzichten nodig. Niet alleen fysiek maar ook mentaal." Ze merkte dat zijn focus niet volledig op het schaatsen. was. Langzaam begon ze haar tempo te vertragen. "David wat is er? Als je niet volledig geconcentreerd bent gaat het niet lukken. Waar zit je mee?" Abby probeerde professioneel te blijven maar haar stem klonk bezorgd. "Als het is dat je denkt dat het nooit gaat lukken, je hebt de balans test al gehaald. Je valt niet terwijl ik met je schaats." Ze glimlacht bemoedigend.

“Nog 6 keer vallen?” grapte David. “Dat moet me lukken.” Abby begon langzamer te schaatsen, waardoor David meer moeite kreeg te blijven staan. ‘Als ik mijn schaatsen nou anders op het ijs zet?’ dacht David en hij begon hiermee te experimenteren. Wonder boven wonder bleef hij staan. Een trotse glimlach speelde om zijn lippen. Abby klonk bezorgd toen ze vroeg wat er aan de hand wat. “Niks bijzonders,” loog David en glimlachte naar Abby. “Ik zat te denken aan mijn magielessen. Het lukt me maar niet om een normale vlam te maken. Of ze zijn te klein en gaan uit. Of ze zijn te groot en raak ik bijna de controle kwijt.” Dit probleem was echt en David hoopte maar dat dit zijn gedachte bij Jane weg hield.
David liet Abby haar handen los. Hij wilde eens onder hulp proberen te staan. Het leek er bijna op dat hij weer zou vallen, maar David bleef staan. "Haha," lachte David. "Ik ben goed!" Hij keek Abby aan met een trotse lach. "Maar jij natuurlijk beter."

"Dat moet zeker lukken. Heb de volste vertrouwen." Haar ogen stonden oprecht. Abby wilde hem echt leren schaatsen. Dat was haar doel voor vandaag. Ze keek hoe David met zijn schaatsen begon te experimenteren. Abby hoefde hem daar duidelijk geen instructies voor te geven. Dat vond ze wel fijn. Hij was een snelle leerling. Abby keek hem met een schuin gezicht aan. Toen hij vertelde wat het probleem was begon Abby na te denken. "Hmm misschien dat ik je kan helpen." Ze schaatste achter hem en deed haar handen op zijn schouders rusten. "Zoals ik heb gelezen ligt het vuursturen in de ademhaling." Hij kreeg een lesje schaatsen en een lesje zelfbeheersing. "Sluit je ogen." Abby begon zelf ook langzaam in en uit te ademen. "Luister naar de ritme van je eigen ademhaling. Maak je hoofd leeg en denk aan een mooie vlam tussen je handen." Ze pakte vanuit achteren zijn polsen zachtjes vast zodat zijn handen nu plat waren. "Je moet het je inbeelden." Toen liet ze hem los en schaatste weer voor hem. "Als je dat doet, weet ik zeker dat het je gaat lukken."

Abby keek verrast op dat David gewoon uit zichzelf wist te staan. Hij was echt trots op zichzelf. Abby klapte in haar handen. "Oké. En nu naar voren schaatsen. Onthou wat ik zei. Beheerst, laat je mee voeren door de schaatsen en hou je balans." Zijn compliment liet haar lichtjes blozen.

Het was geweldig advies wat Abby gaf. David had nooit het geduld om te lezen. Misschien moest hij maar eens gaan beginnen. David had moeite met concentreren terwijl Abby achter hem stond en zijn polsen vastpakte. Hoe kon hij op zijn ademhaling letten, als zijn snelle hartslag het enige is wat hij opmerkte. David besloot om nu nog geen vlam op te roepen. Hij vertrouwde zichzelf niet genoeg om dat bij iemand anders in de buurt te proberen.
Staan op het ijs lukte David wel, maar nu moest hij van Abby ook nog naar voren schaatsen. “Je wilt gewoon dat ik mijn strafpunten op maak,” grapte David en hij gleed langzaam naar voren. Het duurde een tijdje, maar eindelijk was hij een paar centimeter opgeschoven. “Dit gaat zo niet werken.” En David zette zich af op het ijs. In het begin leek het goed te gaan, maar al snel viel David met een harde smak om. Terwijl hij nog even door gleed op het ijs, kon je hem horen lachen.

"Stiekem wel. Je hebt mij door." Ze schonk hem een speels knipoogje. Echter hield ze David wel in de gaten of het goed kwam. Hij gleed te langzaam op het ijs. Hij moest het gewoon doen. Toen hij zich afzette kwam hij een stuk vooruit voordat hij onderuit ging. Abby schaatste naar hem toe en glimlachte. "Strafpunt nummer 2. Echter is dit de beste manier om te leren. Vallen en opstaan. Kom." Ze trok hem weer overeind, pakte zijn hand vast en begon met hem te schaatsen. "Als jij je balans houdt en beetje mee schaatst doe ik de rest." Ze maakte voorzichtig een ronde met hem en begeleidde om over de baan. "Kijk. Zo moeilijk is het niet!" Wanneer Abby schaatste zag je duidelijk het genot. Ze genoot van de kou, van het ijs en van dit alles. Het maakte haar zo gelukkig en zorgeloos.

“Nu al 2 strafpunten?” vroeg David terwijl hij omhoog werd geholpen. “Dit ziet er niet best uit voor mij.” Hoewel hij dat zei, was zijn toon nog altijd vrolijk. Hij was allang blij dat Abby tijd met hem wilde doorbrengen. “Voor jou is het inderdaad niet moeilijk,” zei David en hij concentreerde zich erg op zijn voeten. Voor hem was dit nog lastiger dan paard rijden. Hij keek op naar Abby en zag het plezier op haar gezicht. Haar lippen, haar ogen, haar wangen, haar hele wezen straalde genot uit. David vergat om op zijn voeten te letten. Toch bleef hij door schaatsen. Het enige waar David aandacht voor had, was Abby en toch viel hij niet op het ijs. “Abby,” zei hij na een tijdje. “Waarom ben je eigenlijk uit Rusland vertrokken? Alleen vanwege Silverwood...” David maakte zijn zin niet af.

"Inderdaad. Als je dadelijk de 6 raakt ben ik toch niet zo'n goede instructrice dan ik had gedacht. Ik moet dus nog beter mijn best doen zodat je niet meer valt." Ze glimlachte lief naar hem. Abby betrok altijd alles naar zichzelf toe. "Het heeft jaren geduurd om te komen waar ik nu sta David. Met ook heel vallen en opstaan. Iedere teleurstelling proberen te overwinnen en doorgaan." Ze kneep zachtjes in zijn hand. Toen hij haar naam zei keek ze over haar schouder naar hem. Abby zorgde dat de snelheid verminderde zodat ze niet dadelijk beide op het ijs lagen. Bij zijn vraag keek ze op. Waarom vroeg hij dat opeens. "Dat is een van de redenen."Abby stopte even met schaatsen en hield zijn armen vast zodat hij niet kon vallen. Ze keek hem aan. "En om enkele andere redenen. Alleen is dat nu niet zo belangrijk. Denk je dat je een stukje alleen kan schaatsen?"

David haalde zijn schouders op. “Het is niet jouw schuld als ik val,” zei hij. “Jij doet je best en dat is goed genoeg.” David moest glimlachen om Abby’s opmerking. Wat zij deed met het schaatsen, had David bij al het andere in zijn leven gedaan. Het had niet veel gescheeld, of David was voorover gevallen. Gelukkig hield Abby hem tegen. Hij wilde zich geen nieuwe strafpunt veroorloven. “Ik ga het gewoon proberen,” zei David met een lach. Hij had gezien hoe Abby schaatste en probeerde dat zo goed mogelijk na te doen. Een paar keer was hij bijna gevallen, maar David kon blijven staan. "Yes!" riep hij en gooide zijn handen in de lucht. "Geen strafpunten!"

"Zo voelt het wel. Ik wil niet falen. Als we beide ons best doen kan je straks de hele baan schaatsen! Samen uiteraard. " Abby deed haar armen ook . "Goed bezig! Ben trots op je" Ze kwam naar hem toe en knuffelde hem voor Eventjes. Je rook licht haar parfum. Een zoet bloemachtige . "Nu gaan we de volledige baan doen. Eerste stuk terwijl je mijn hand vast hebt en tweede stuk zelf!" Ze pakte zijn Hand vast en trok hem mee schaatsend over de Baan. "Voel je een met het ijs." Ze keek hem heel even speels aan voordat ze zich op de baan concentreerde.

Abby leek net zo blij als David en knuffelde hem eventjes. Hij legde zijn hoofd tegen die van Abby en rook haar parfum. Wat David betrof, mocht dat moment veel langer duren, maar Abby stapte al snel terug. “Een hele baan?” vroeg David, spelend alsof hij geschrokken was. “Alleen als je de hele baan mijn hand vast houdt. Dan doe ik het tweede baantje alleen.” David gaf Abby een speelse knipoog.

Haar hart klopte sneller toen hij zijn hoofd tegen de hare legde. Dat moet David ook opgevallen zijn omdat zij tegen hem aanstond. Abby hield bewust wat afstand vandaag. Ze wilde David niet het gevoel geven dat hij geen vrijheid had. Hij was nu eenmaal iemand die genoot van ieder vrouwelijk gezelschap. Maakt niets uit wie het nu was. Hij bleef een man uiteindelijk. "Ja, een hele." Ze zag aan hem dat hij een beetje aan het plagen was. "Oké dat is goed. " En schonk hem een knipoog terug. Ze schaatste de hele baan op een langzame tempo. Voor haar was dit echt slakken tempo. Als David dadelijk de tweede alleen ging, dan ging ze even op haar niveau schaatsen. Ze was toch zo bij Hem. Ze hadden de ronde afgemaakt. "Je leert snel! Dat is echt prettig" nu liet Abby zijn hand los. "Nu mag je het alleen proberen" En gaf hem een zacht duwtje terwijl ze hem bemoedigend glimlachte.

Een glimlach verscheen op Davids gezicht toen Abby zijn voorstel aan nam. Ze schaatsten de hele ronde. David merkte dat het Abby makkelijk afging, wat hij ook niet zo gek vond. Zij schaatste op professioneel niveau, terwijl David nauwelijks normaal kan schaatsen. Zodra Abby Davids hand los liet, viel hij bijna om. David moest met zijn armen zwaaien om maar recht te blijven staan. ‘Geen goede start,’ dacht David. Hij zette zich een beetje af en liet zich glijden op zijn schaatsen, net zoals Abby had verteld.
Zo had David al een halve ronde afgelegd zonder begeleiding. “Heey Abby,” riep David naar haar. “Ik kan het.” Een trotse glimlach kwam op Davids gezicht te staan. ‘Oke,’ dacht David. ‘Zou ik nog sneller kunnen?’ David probeert vaak zijn eigen grenzen te verleggen en dat deed hij nu ook. In het begin ging het goed, maar David struikelde al gauw over zijn eigen schaatsen. Hij viel met een harde smak op het ijs en gleed door tot tegen de rand aan. Daar probeerde David te gaan zitten en greep zijn bovenarm vast. Het was duidelijk te zien dat zijn arm bij zijn schouder in een verkeerde hoek stond.

Abby begon al met een hoge snelheid vooruit te schaatsen, zette zich af en maakte een pirouette.

https://www.youtube.com/watch?v=UnSYQlfiR6o
(zie filmpje)

Haar houding was secuur, goed getimed en geconcentreerd. Ze leek wel een ballerina op ijs. Dat was het ook eigenlijk wel. Ze zwaaide naar hem in haar draai want David riep haar naam. "Goed bezig!" Vervolgens nam Abby een aanzet en sprong in te lucht waar zij de spagaat deed en zo weer gebalanceerd op het ijs belandde. Op dat moment hoorde zij een harde smak en keek op naar David. Ze zag hoe hij zijn bovenarm vastpakte. Abby begon op een snel tempo terug te schaatsen. "David!" Ze keek hem boos aan terwijl zij hurkte. Haar handen op zijn bovenarm gerust. "Je moet niet teveel in een keer doen! Rustige tempo. Kijk wat er nu gebeurd. Arm uit de kom..." Abby schudde haar hoofd en wreef in haar handen. "Het is goed dat ik heling heb geoefend." Op dat moment voelde haar handen heel warm aan en duwde zonder dat het pijn deed zijn arm terug in de kom. "Zo..." Nu dat ze even op hem had gescholden, hielp ze hem overeind. "Je doet het heel erg goed maar je veiligheid gaat voor alles!" Ze kneep speels in zijn wang. "Hoe voel je je?"