Café de Rode Bes - Het Terras

Dit kleine café ligt midden in de stad en is dan ook vaak erg druk. Met name 's avonds wanneer de studenten los gaan hangen ze er met de benen uit. Overdag kun je er genieten op hun terras, waar dan ook veel mensen gebruik van maken. Er zit vrijwel altijd wel iemand op het terras. Of dat nou een oude vrouw is of een moeder met haar kroost.

Regels: Niet vechten anders wordt je eruit getrapt.
Max. Aantal personen: 10

Dean had gehoord over het kleine café midden in de stad. Schijnbaar was het een vrij populair iets onder studenten. De laatste tijd ging de man naar de plekken wat hij wel eens oppikte in een conversatie van een ander. Daar beoordeelde hij zelf wel of het iets voor hem was of niets. Hij droeg een jeans met gaten erin en een grote sweatshirt met lange mouwen eroverheen. Hij droeg een petje want Dean was wezen breakdancen. Dus daar was hij ook opgekleed. Echte baggy kleding werd het wel genoemd. Het viel hem op dat het terras niet heel vol zat met allemaal mensen. Misschien net 3 studenten en een oud echtpaar. Beter dacht Dean bij zichzelf. Hij liep naar een tafeltje waar de zon zwakjes op scheen. Engeland was niet bepaald het warmste land om te wonen. Dus iedere zonnestraal was mooi meegenomen. Dean schoof aan zijn stoel, bestelde een cappuccino en bekeek de mensen die langsliepen.

Aiden had dit café ontdekt op zijn eerste dag op Silverwood. Nog voor het schooljaar was begonnen. Nu was het een van zijn vast mensen-kijk-plekken geworden. Hij had vandaag niet erg lang college gehad maar had wel een hoop stof die hij moest lezen voor de volgende colleges. Daarom had hij besloten om zijn studieboeken mee te nemen en in alle rust op het terras te gaan zitten lezen. Tot zijn verbazing was het best wel rustig. Meestal moest hij vechten voor een plekje, maar het was nu ook eerder op de middag waardoor een hoop mensen nog college hadden of moesten werken.

Om eerlijk te zijn had Aiden helemaal geen zin om te gaan lezen voor school. Hij voelde er veel meer voor om mensen te leren kennen. Hij zou vanavond ook nog wel kunnen lezen en anders bestond er altijd nog een nacht waarin er tijd bestond. Na even kijken besloot hij gewoon bij iemand aan tafel te gaan zitten. Zijn oog viel op een jongen met baggy kleding aan en een leuk petje op zijn hoofd. Ja, die was wel geschikt. Aiden toverde een glimlach op zijn gezicht, liep naar de tafel, plofte neer en zei: "Ik hoop dat je het niet erg vind, maar ik kom gezellig bij je zitten."

Dean wachtte op zijn cappuccino. Wanneer het werd geserveerd aan zijn tafel vroeg de man voor extra suiker. Dit werd na een minuutje al gebracht. Hij begon er suiker bij te doen zodat het een zoetere smaak kreeg. Hij roerde er wat doorheen voordat hij er een slok van naam. Aan zijn gezicht te zien was hij tevreden. Hij keek op de lunchkaart want Dean had wel een beetje honger. Op dat moment schoof er gewoon een jongen bij hem aan tafel. Hij staarde de jongen even een tijdje aan. Zijn donkere ogen bekeken hem. Was dit een grap? Was de jongen hem in de zeik aan het zetten? Enkele minuten gingen voorbij waarbij Dean hem alleen aanstaarde en geen woord tegen hem sprak. Hij nam voorzichtig een slok van zijn cappuccino. "Zo.... Waar moet ik jou van kennen?"

Deadstare. Zo noemden ze de manier waarop de jongen naar hem keek als Aiden het goed had. Hij wist niet of iemand nog kouder kan kijken. Toch joeg dit Aiden niet weg, het moedigde hem juist aan in zijn actie. Dit was entertainment en weer een perfect moment om op te nemen in zijn verslag over reacties van mensen in ongebruikelijke situaties. Na een aantal minuten waarin Aiden de deadstare van de jongen had beantwoord met een vrolijke glimlach, begon de jongen te spreken: "Zo... Waar moet ik jou van kennen?" Ha, waarom moest je mensen kennen om ze aan te spreken? Aiden glimlachte geamuseerd. "Je kent me niet. Nouja, misschien heb je me ooit wel eens gezien, maar ben je dat vergeten, maar buiten dat ken je me niet." Aiden liet een korte pauze vallen. "Maar moet je iemand kennen om een gesprek met hem aan te gaan? Saaie wereld moet dat zijn. Dan leer je nooit nieuwe mensen kennen."

De jongen ging duidelijk niet weg. Hoe Dean ook naar hem kon kijken. Hij moest er maar mee dealen. Hij vond wel dat de vreemdeling credits verdiende. Je moest lef hebben om zo maar bij iemand te gaan zitten. Vooral bij zo'n persoon als Dean. Hij straalde namelijk niet bepaald vriendelijkheid uit. "Touche." Gaf de man simpel antwoordt op wat de vreemdeling zojuist had gezegd. Dean wist niet of hij hem ooit had gezien. Ging hij ook naar dezelfde school als hem? Er zaten namelijk wat vreemde snuiters op de school. De jongen die hij tegenkwam was niet het enige rare figuur die hij was tegen gekomen. Niet dat Dean bepaald normaal was. "Daar ben ik wel met je eens." Dean nam nogmaals een slok van zijn cappuccino voordat hij het neerzette op tafel. "Wel eens aan gedacht dat sommige mensen jou niet willen leren kennen?" En dat betekende niet dat Dean het naar zichzelf betrok. Het was eigenlijk een neutrale gedachtegang. Je moest altijd van meerdere kanten bekijken.

"Touché. Wel eens aan gedacht dat sommige mensen jou niet willen kennen?" antwoordde de jongen terwijl hij tussendoor een slok van zijn cappuccino nam. Hmm, dat was best een goede. Aiden zette een bedenkelijk gezicht op. "Nou, die mogelijkheid zit er goed in, maar dat is dan heel jammer voor die mensen als ik ze als prooi heb gemarkeerd." Dat laatste zei hij met een grote grijns op zijn gezicht. Daarna wenkte hij een ober en bestelde een cola. Het was immers een mooie dag en een cola kon er wel in.

Dean kon het niet helpen maar hij moest door deze knaap echt lachen. Deze jongen had niet alleen lef maar ook nog eens humor. Hij leek daar gewoon schijt aan te hebben. "Dit is wel bewonderenswaardig. Schijt aan de wereld." Hij hief zijn kopje omhoog voor hem voordat hij een slok er van nam. Dean glimlachte nu wat vriendelijker dan daarnet. Daarnet had hij de jongen alleen met zijn dodelijke blik aangestaard. "Wat is je naam?"

"Hmm, ik zie het niet als schijt aan de wereld. Meer als een gezonde kijk op de wereld. Een realistische kijk." Terwijl hij dit zei, was zijn cola gebracht en hij nam er een slok van waarna hij de jongen aan keek. Zijn houding was veranderd. Wat relaxter. Vriendelijker. Ha, dit bewees maar weer dat zijn aanpak om zomaar iemand aan te spreken best goed werkte. Waarschijnlijk niet op iedereen, maar in dit geval wel.

Realistisch? Of het tegenwoordig nog realistisch was. "Ben ik niet met je eens. We leven in een wereld waarmee kinderen worden opgevoed met social media. Tegenwoordig gebeuren de meeste conversaties via de telefoon op internet. Niemand zeg ons in deze samenleving nog gedag en is het al helemaal vreemd dat iemand bij je komt zitten. Wij westerse landen zijn vrij contactgestoord." Hij nam nog een slok van zijn warme drank. Het verbaasde hem dat hij opeens zoveel had verteld. Maar hij vond het altijd leuk om zijn mening te geven.

Er kroop langzaam een grijns op Aidens gezicht nadat de jongen zijn verhaal had gedaan. Hij knikte goedkeurend en nam een grote slok van zijn cola. "Hmm, daar heb je inderdaad gelijk. Deze wereld begint langzaam te verleren om met elkaar te communiceren en dat is dus precies de reden waarom ik hiermee ben begonnen," hij duidde met zijn handen het feit aan dat hij hier zat, "ik wil die contactgestoordheid daarbreken en mensen weer nader tot elkaar brengen. Dat lijkt me een mooi doel om dit leven te proberen te bereiken."

Dean had wel respect voor de vreemde jongen waar hij nog steeds de naam niet van wist. "Het is al een goed begin. Volgende keer zal ik het ook doen. Anders heeft dit ook geen zin gehad." Hij hield zijn kopje omhoog als proost. Hier proostte Dean op. "Touche. Mooi doel." Dean glimlachte wat vriendelijker. "Wat is je naam?" De jongen die dit als doel had, moest nu wel vertellen hoe hij heette. Anders had deze conversatie ook geen zin. Dean streek met zijn hang door zijn warrige, donkere lokken en wachtte het antwoord af.

De jongen vond het een goed doel, er verscheen een glimlach op Aidens gezicht en hij voelde een warme brei van trots door zijn lichaam trekken. "Wat is je naam?" vroeg de jongen. Aiden nam de laatste slok cola en toverde zijn introductie lach op zijn gezicht. "Aiden Grid, aangenaam en jij bent?" Misschien zou er zelfs wel een vriendschap opbloeien uit deze actie.

De jongen stelde zich voor met de voor en achternaam. Dean daar in tegen ging dat niet doen. Hij kon Aiden daar niet goed genoeg voor. Daarbij wist hij nog niet of deze jongen het waard was om zijn voornaam te weten. Hij was in ieder geval wel heel vrolijk. Dat verbaasde Dean wel. "Mijn naam is Grey." Hij wekte naar de serveerster en bestelde zich nu een Fanta. Zijn cappuccino was in de tussentijd al op.

"Grey, zoals in grijs toch? Interessante naam," zei Aiden en hij glimlachte vriendelijk. Hij zag dat Grey een serveerster had gelokt en besloot van deze kans gebruik te maken en hij bestelde zelf een appelsap. "Dus Grey, vertel eens, wat bracht jou hier vandaag?" Aidan leunde achterover in zijn stoel en sloeg zijn rechterbeen over zijn linker. Een relaxte houding.

Dean knikte. "Precies." Interessante naam had Aiden gezegd. Wel humor dat de jongen niet verder dacht. Wie noemde zijn kind nu met de voornaam Grey? Och je had aparte mensen er tussen. Je had zoveel namen. Bij de vraag van de man keek hij hem aan. "Umh... De rust. Ik zag dat het hier niet zo druk was en dat trok mij wel aan. Tevens ben ik alle plekjes in deze stad aan het ontdekken. En jij? Behalve dat je zo maar nieuwe mensen wilt ontmoeten."

Een grijns verscheen op Aidens gezicht, alweer. Voor zijn rust, ha! "Gelukkig voor je is het nu dan rustig. Ik ben ook bezig met het ontdekken van de plekjes in de stad, maar deze kende ik al. Over het algemeen is het hier echt heel erg druk. Nu zijn de meeste mensen op school of op hun werk. Ik heb dit tot nu toe tot mijn favoriete terras bestempeld, dus kom ik hier in ieder geval elke dag even langs lopen om te kijken of het nogsteeds is zoals het eerst was." De woorden ratelde in sneltrein vaart over Aidens lippen.

Dean keek even met ongeloof naar de jongen. Was dat echt waar? Hij kon zich er op dit moment niets bij voorstellen. “Serieus?” Dit betekende dat hij voor vandaag dus geluk had. En dat feitje hield hij in zijn achterhoofd. “Dan zal ik het op drukke dagen vermijden.” Kwam de man tot zijn conclusie.
Hij wachtte even totdat Aiden uit gerateld was. De jongen sprak zo snel dat Dean er nauwelijks tussenkwam. Dan deed hij dat ook niet. En daarbij vond de man dit wel amuserend. Die Aiden was grappig. “Jij houdt het goed in de gaten. Maar als je pas echt goede plekken wilt zien moet je eens met mij mee. Dit terrasje is nog niets.” De serveerster kwam aangelopen met de appelsap voor Aiden en de fanta van Dean. Dean trok niets anders dan de echte fanta. Sisi en goedkopere merken dronk hij totaal niet. “Zullen we proosten?” Hij hief zijn flesje en glimlachte. “Op een nieuwe vriendschap?” Misschien ging dat wel te snel maar Dean wist niet hoe hij dit anders moest benoemen.