De oostertoren

Gabe ging op in zijn spel, zoals gewoonlijk. Een doffe klap haalde hem echter uit zijn concentratie. Hij rechtte zijn schouders even iets en draaide zich half om terwijl hij op de grond bleef zitten. 'Wie is daar?' vroeg hij, zijn stem was kalm. Hij was niet direct woedend over het feit dat iemand hem had gehoord al vond hij het wel zeer vervelend. Alleen liep je nu eenmaal het risico dat iemand je hier hoorden. Het duurde even voordat zijn ogen het meisje een stukje verder op de trap ontwaarde. Ze had zich goed in een nis verstopt. Hij wist niet zo goed wat nu te zeggen.

Eliza keek naar hem. Uiteindelijk zag hij haar en ze slikte. Het was inderdaad die jongeman. "Sorry.. Ik wilde je niet storen, nouja. Ik doe het alweer." Mompelde ze. Gauw pakte ze haar boek op. Ze kon maar beter gauw vertrekken voor hij zijn geduld zou verliezen en haar naar de keel zou vliegen. Gauw stond ze op en pakte haastig haar spullen bij elkaar. Er kwam nog wat uit gemompeld dat leek op een excuus maar heel duidelijk was het niet. Gauw liep ze zijn kant op, om weer weg te kunnen gaan. "Ga maar gauw weer door hoor." Ze wuifde kort met haar handje dat hij niet op haar moest letten. Hij leek haar niet eens te herinneren, gelukkig voor haar. Anders bouwde ze straks nog een negatieve reputatie op.

Gabe trok een verbaasde blik. Hij kende dit meisje niet eens? Misschien bedoelde ze dat ze telkens mensen stoorde? Ach, zoveel zou het ook niet uitmaken. 'Het is niet erg,' zei hij tegen haar. Het was immers zijn eigen schuld dat hij gehoord werd. Natuurlijk voelde hij zich nog steeds niet prettig erbij, maar hij kon het haar niet kwalijk nemen dat ze hier had zitten leren. 'Ken ik jou trouwens?' vroeg hij daarna omdat hij toch nieuwsgierig was naar haar reactie.

Eliza keek naar hem en slikte. Het verbaasde haar wel een beetje dat hij het dit maal niet erg vond. "Och ja, vergeet je het zo makkelijk als je mensen bijna wurgt?" Het kwam er wat kortaf en kil uit, niet dat ze per se wilde dat hij haar herinnerde maar kom op, het was alsof het zijn dagelijkse bezigheid was! "Ben ik een van de vele ofzo?' Voegde ze er dan ook met enige brutaliteit aan toe, als dat zo was dan moest ze misschien toch maar eens naar de directie stappen zodat ze met deze jongeman konden praten over zijn woedeproblemen, die kennelijk niet al te licht waren.